“จะมาอายอะไรเอาตอนนี้ล่ะ… ซึงชอลอา”

       ซึงกวานเอ่ยแล้วหัวเราะเล็ก ๆ พลางคว้ามือใหญ่ที่กำลังปกปิดใบหน้าหล่อเหลาของคนพี่ออก ขณะที่ตนกำลังคุมบังเหียนอย่างเป็นจังหวะอยู่

       ต้นขาขาวแนบสนิทไปกับเอวหนาของคนพี่ พร้อมกับมือใหญ่ที่เปลี่ยนมาบีบเค้นเอาความน่ามันเขี้ยวไว้จนขึ้นรอยแดงชัด

       เมื่อเห็นว่าซึงชอลเพียงแต่ครางต่ำในลำคอเท่านั้น เจ้าตัวแสบจึงเย้าต่อ

       “หน้าฮยอง… แดงใหญ่แล้ว”

       “….”

       “ยังเขินอยู่เหรอ—”

       “(!!!)”

       ยังไม่ทันขาดคำ ซึงชอลก็พลิกเกมโดยการลุกขึ้นและออกแรงผลักอีกคนให้นอนหงาย ก่อนจะตามไปคร่อมพร้อมสอดใส่อะไรที่มันหลุดให้กลับมาเหมือนเดิม แล้วจึงขู่

       “ถ้าเรายังไม่หยุดแซว ต่อไปมันก็จะแดงเพราะเหนื่อยอย่างเดียวแล้วนะ”