คุณวนเวียนอยู่ในหัวผมไม่ยอมเลิกราทั้ง ๆ ที่เราอยู่ห่างไกลกันครึ่งค่อนโลก

       วันเวลาที่ผมจากคุณมาไกลถึงอีกทวีปกินเวลาเกือบสองปี แต่ถึงอย่างนั้นภาพของคุณก็ยังชัดเจน

       รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ แววตาคู่สวย มือที่เคยให้ไออุ่นกันและกัน

       บางครามันสะกิดให้ผมสงสัยว่า คุณเป็นอย่างไร และอยู่ที่ไหน ใช่ที่เดิมหรือเปล่า?

       ซึงชอลยืนนิ่งอยู่กลางถนน พลางหมุนตัวช้า ๆ แหงนมองท้องฟ้าที่ตึกสูงบดบังอยู่รอบ ๆ

       ท้องฟ้าไร้ดาว ด้วยแสงสีนวลของเสาไฟยามค่ำคืนส่องสว่าง สว่างพอให้เห็นเส้นทาง แต่ก็สว่างจนกลบรัศมีของดวงดาราบนฟ้า

       ท้องถนนไร้ผู้คน เวลานี้เขาควรเอนกายอยู่บนเตียงนุ่ม ๆ แต่อะไรในหัวไม่เป็นใจ มันคอยคิดและคำนึงถึงอีกคนอยู่ทั้งคืน พยายามข่มตาเท่าไหร่ก็ไม่หลับ

       อีกฝ่ายจะคิดถึงเขาหรือเป็นอย่าเขาตอนนี้ไหม? บางห้วงซึงชอลก็อยากรู้คำตอบ แต่บางหนก็ไม่

       อากาศเย็นยะเยือกค่อย ๆ คืบคลานเข้ามาจนจับขั้วหัวใจของเขาอย่างเชื่องช้า แม้จะห่มตัวด้วยเสื้อผืนหนาสักเท่าไหร่ก็ไม่ได้ทำให้จิตใจเขาอุ่นขึ้นนัก

       เขาสูดหายใจเก็บอากาศเย็น ๆ เข้าปอดช้า ๆ แล้วแลกออกมาด้วยลมหายใจอุ่น ๆ และไอสีจาง

       สักพักซึงชอลจึงเดินกลับห้องด้วยหัวใจที่ยังไม่สงบ

       มันไม่เคยสงบ



       มันไม่เคยสงบถ้าหากเป็นเรื่องของซึงกวาน