'อาเยวี่ยนน้อยของอาเหนียง เจ้าแค่สามเดือนเองนะ ไฉนรู้มากเพียงนี้ ใครทำให้เจ็บช้ำน้ำใจหน่อยก็จำไม่ลืม เห็นทีหลานจ้านคงไม่มีทางได้แตะตัวอาเยวี่ยนอีกแล้วกระมัง'

ส่วนหลานวั่งจีแม้สีหน้าจะราบเรียบไม่แสดงความรู้สึกอะไรออกมามากนัก แต่เวลาเห็นอาเยวี่ยนเอาแต่ซุกหน้าอยู่ในอ้อมแขนของเว่ยอู๋เซี่ยนนิ่ง ไม่ยอมหันมามองเขาแม้แต่นิด ก็ให้คิ้วขมวดเล็กน้อย

"เอาน่า พี่รองหลาน อย่าคิดมาก อาเยวี่ยนยังเล็ก เวลาถูกขัดใจก็เป็นเช่นนี้ ไม่นานเท่าไรก็ลืม" เว่ยอู๋เซี่ยนพยายามปลอบโยน หลานวั่งจีพยักหน้า ทำท่าเหมือนเข้าใจ แต่ท่าทีเรียบเฉยของวั่งจียังดูราบเรียบปกติทว่ายังแผ่ไอหมองเศร้าบางเบา

บรรยากาศอึมครึมอยู่ครู่หนึ่ง เว่ยอู๋เซี่ยนเองก็ไม่รู้ว่าจะเอ่ยอะไร สักพักก็เห็นหลานวั่งจีเอามือแตะที่แขนตนเอง ทำท่าทางคล้ายขบคิดไม่ตก เว่ยอู๋เซี่ยนเองก็แปลกใจจึงถามเขา "เป็นอะไร? เจ็บแขนหรือ?"

"เมื่อครู่..." หลานวั่งจีตรึกตรองอยู่นานจึงยอมเอ่ย "ทำไมเจ้าตีข้า?"

เว่ยอู๋เซี่ยนกะพริบตาปริบๆ ก่อนหลุดขำพรืดหนึ่ง "อะไรกัน เจ้าคิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องพรรค์นี้ด้วยหรือ?"

"คนเราถูกตีย่อมมีเหตุผล ดูอย่างตอนที่เจ้าถูกโบยที่กูซู นั่นก็เพราะเจ้าฝ่าฝืนกฎ" 

และเขามั่นใจว่าที่ไม่ให้อาเยวี่ยนกินส้มนั้นสมเหตุสมผลอย่างที่สุด ดังนั้นการที่มาถูกเว่ยอิงตีแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยนับว่าไร้เหตุผลอย่างที่สุดเช่นกัน

"ข้าตีเจ้าเพราะเจ้าทำอาเยวี่ยนร้องไห้ แค่นี้เหตุผลพอหรือไม่?" เว่ยอู๋เซี่ยนลอยหน้าตอบ

"ไร้สาระ"

"ไร้สาระก็ไร้สาระ ข้าไม่สนหรอก เวลาคนเรารักใครคนหนึ่งย่อมมิมีเหตุผลหรอกจริงไหม อาเยวี่ยน" มือของเว่ยอิงลูบศีรษะอาเยวี่ยนอย่างรักใคร่ ส่วนหลานวั่งจีที่ได้ยินก็นิ่งเงียบเดิมทีเว่ยอิงคิดว่าในใจอีกฝ่ายคงรู้สึกขัดแย้งและถกเถียงกับเขา ทว่าวั่งจีกลับพยักหน้า

"อืม..."

เว่ยอู๋เซี่ยนขมวดคิ้ว "อืม?"

"ข้าเห็นด้วย..."

"...เรื่องอะไร?" ที่ถามเพราะไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายเห็นด้วยกับเขาเรื่องอะไร เห็นด้วยว่ามันไร้สาระ หรือเห็นด้วยเพราะเรื่องอะไรกันแน่

"..." คราวนี้หลานวั่งจีไม่ตอบเขาอีก ดวงตาสุกใสดั่งแก้วหลิวหลีเพียงปรายตามองไปยังเหลาร้านหนึ่งที่ตั้งอยู่ตรงหัวมุมถนน เอ่ยเสียงเรียบ 

"ยามอู่ (สิบเอ็ดโมงถึงเที่ยง) แล้ว กินข้าวเถอะ"

หา?

หา?

หา!?

"หา!? เดี๋ยวสิ มาตอบคำถามข้าก่อน หลานจ้าน!" ให้ตายเถอะ หลานจ้าน! นิสัยเสียที่ไม่ยอมตอบคำถามอีกฝ่ายดื้อๆเช่นนี้ควรรีบแก้ไข ไม่เช่นนั้นจะติดไปจนโตเป็นผู้ใหญ่แน่!

........

หลานวั่งจีเป็นมนุษย์ผู้เผด็จการโดยแท้ มาถึงก็จองห้องทานอาหารส่วนตัวที่อยู่ชั้นสองของเหลา จากนั้นก็สั่งอาหารดีๆมาเต็มโต๊ะ ทั้งเนื้อแกะน้ำแดง น้ำแกงไข่ทรงเครื่อง หมูตงพัว แกงใบบัวมรกต ขนมข้าวเหนียว กุ้งนึ่งเกลือใส่ขิงกับต้นหอม ยังมีข้าวผัดไข่อีกสองชามใหญ่ มีเหล้ากู่หลันหลานอีกหนึ่งไหเล็กโดยไม่ถามเขาสักคำ 

มากไปแล้ว เกินกว่าสองคนจะกินหมดเกินไปแล้ว!

"หลานจ้าน เจ้าหิวมากหรือ?" อาจจะใช่ เขาไม่เห็นอีกฝ่ายแตะอะไรเลยตั้งแต่เช้า

"ให้เจ้ากิน" หลานวั่งจีเอ่ย ก่อนอุ้มอาเยวี่ยนที่หลับคอพับคออ่อนไปแล้วหลังจากร้องไห้กับถูกเว่ยอิงอุ้มชมตลาดมาได้พักหนึ่งให้มาอยู่กับตัวเอง

"ให้ข้ากิน? ด้วยความเคารพนะ หานกวงจวิน ท่านเห็นข้าเป็นสิ่งใดกัน ถึงคิดว่าข้าจะกินหมด"

หลานวั่งจีไม่ตอบ เพียงจ้องอีกฝ่ายนิ่ง จ้องลึกเข้าไปในสาบเสื้อที่เผยเห็นไหปลาร้าที่เป็นร่องหลุมลึกกว่าตอนที่เห็นที่สระน้ำพุเย็นที่กูซูหลาน

'เว่ยอิง เจ้าผอมเกินไปแล้ว'

อาจเป็นเพราะล่วนจั้งกั๋งเพาะปลูกอะไรไม่ค่อยขึ้น อาจเพราะเงินทองอัตคัตขัดสน อาจเพราะชีวิตความเป็นอยู่ยากลำบาก หรือด้วยเหตุผลอันใดก็ตาม ไม่เพียงแต่อาเยวี่ยนที่อ่อนแอ เว่ยอิงเองก็ดูจะสุขภาพแย่ลงไปไม่น้อย

เขาไม่ถนัด 'ขุน' นัก แต่จะลองพยายามดู...

"ไม่หมดก็ไม่เป็นไร" เขาเอ่ยแค่นั้น แล้วหลุบตามองอาเยวี่ยนที่ยังหลับตาพริ้มอยู่แทน

เว่ยอู๋เซี่ยนกลืนน้ำลายเอื๊อก อาหารร้อนควันฉุย ส่งกลิ่นหอมยั่วยวนชวนน้ำลายสอ กระตุ้นความอยากอาหาร มือแตะที่ตะเกียบ แล้วตัดสินใจคีบหมูตงพัวใส่ปากหนึ่งชิ้น ดื่มด่ำกับความละเมียดละไม จากนั้นตะเกียบก็เหมือนมีชีวิต ขยับไม่หยุด สีหน้าเคลิบเคลิ้มชื่นชมในรสชาติอร่อยล้ำของสุราอาหาร โดยมีหลานวั่งจีนั่งมองจนอีกฝ่ายไม่อยากเอร็ดอร่อยอยู่ฝ่ายเดียว ตัดสินใจคีบกับข้าวใส่จานและถ้วยของหลานวั่งจีจนพูนแล้วเชื้อเชิญให้หลานวั่งจีกินด้วยกัน

........

หลังจากกินข้าวที่เหลา ทั้งสามก็เดินตลาดอีกพักหนึ่งจนกระทั่งอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า หลานวั่งจีก็เอ่ยว่าเขาต้องกลับกูซูแล้ว 

เว่ยอู๋เซี่ยนได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้ารับ แต่เขาไม่นิยมรับของใครฝ่ายเดียวจึงตัดสินใจเจียดเงินในถุงเงินของตนเอง ซื้อส้มอี๋หลิงให้กับหลานวั่งจีหนึ่งตะกร้าเล็ก "แทนคำขอบคุณสำหรับวันนี้ ถึงมันจะเทียบกับอาหารดีๆ ปี่เซียะกับเสื้อคลุมไม่ได้ก็เถอะ"

"..."

"หลานจ้าน"

"แค่นี้พอแล้ว" เพราะเข้าใจดี แถมถ้าทำดึงดันไม่เอาอีกฝ่ายก็คงตามตื้อยัดเยียดทุกวิถีทางแน่นอน เช่นนั้นหลานวั่งจีจึงรับไว้ จากนั้นจึงส่งอาเยวี่ยนที่กำลังหลับส่งให้เว่ยอู๋เซี่ยน ท่าทีนั้นดูเชื่องช้าคล้ายอาลัยอาวรณ์

"เดินทางปลอดภัย" เว่ยอู๋เซี่ยนเอ่ยเช่นนั้นด้วยรอยยิ้มอ่อนบาง นับจากที่ต้องเก็บงำความทุกข์ไว้เพียงผู้เดียวมาเกือบปี นี่คงเป็นครั้งแรกที่หัวใจที่เคยแห้งผากกลับดูชุ่มชื้นมีชีวิตชีวาถึงเพียงนี้

ตอนนี้เขากับหลานจ้านถือว่าเดินทางคนละเส้นทาง เป็นเส้นขนานที่ไม่มีวันบรรจบกันได้ จะให้เห็นหน้ากันบ่อยๆอย่างที่อวิ๋นเซินปู้จื่อฉู่ก็คงเป็นไปไม่ได้

เพียงเท่านี้ ก็ดีมากเพียงใดแล้ว...

"...เว่ยอิง"

"หืม?"