Fiction IdentityV

Pairing: Jack the Ripper/Smiley face

ความรักของฆาตกรก็เปรียบเสมือนยาพิษ

มันไม่มีทางเป็นความรักธรรมดาเช่นคนทั่วไปได้

เพราะสุดทางของความรักแล้ว มักมีแต่ความวิปลาสรออยู่เสมอ

เพล้ง! 

เสียงแก้วแตกดังสนั่นห้องโถงของเหล่าผู้ล่า 

แจ็ค เดอะ ริปเปอร์ เป็นผู้สร้างเสียงนั้น เขาปาแก้วไวน์ใส่สไมลี่ที่ยืนนิ่งด้วยใบหน้าถมึงทึง กลิ่นไวน์แดงชั้นดีลอยอบอวลในอากาศจนรู้สึกน่าอึดอัดมากกว่าน่าหลงใหล ดวงตาสีดำทมิฬของตัวตลกฉายแววโทสะอย่างชัดเจน มือหยิบอาวุธประจำตัวยกขึ้นเตรียมพุงไปฟาดเจ้าผู้ชายไร้เหตุผลตรงหน้า 

“ทั้งสองคน พอก่อนเถอะ” เบนเดินเข้ามาห้ามก่อนที่สงครามของสองฮันเตอร์จะเริ่มขึ้นโดยมีลีโอและไวโอเล็ตต้าเตรียมพร้อมหากมันเลยเถิดไปไกล

“เจ้าหัวไชเท้าเวร แกมันไอ้ตัวไร้เหตุผล!” สไมลี่ตะคอกเสียงดีงสนั่นลืมภาพตัวตลกหน้ายิ้มไปได้เลยเพราะตอนนี้ภายใต้หน้ากากของอีกฝ่ายบิดเบี้ยวไปด้วยแรงอารมณ์เกรี้ยวกราด

“ไร้เหตุผล? คิดว่าตัวคุณมีเหตุผลมากสินะครับถึงได้ทำอะไรแบบนั้นทั้งที่เราคบกันอยู่” 

ใช่

ฮันเตอร์ หรือ ฆาตกรสองคนนี้คบกันมาได้เกือบเดือนหนึ่งแล้ว แต่ประเด็นสำคัญคือทั้งสองคนมักมาทะเลาะกันเรื่องยิบย่อยตลอดแล้วคนหาเรื่องส่วนมากดันเป็นฆาตกรต่อเนื่องผู้ดีแดนอังกฤษเสียได้ 

“ฉันทำอะไรอีกว่ะ!!? อย่าบอกนะว่าเพราะเอมิลี่?” สไมลี่อยากหัวเราะให้ก้องฟ้า เหตุใดคนรักจอมงี่เง่าของเขาถึงเป็นพวกขี้หึงขนาดนี้

แม่งน่ารำคาญ

“เอมิลีเอมิลี่เอมิลี่! เฮ้อะ! ผมล่ะแปลกใจจริงๆว่าเราคบกันทำไม?” แจ็คตะเบ็งเสียงลั่นอย่างอดกลั้น สไมลี่ไม่เคยยิ้มมีความสุขหรือแม้แต่สนุกตอนอยู่กับเขาเลยสักนิดแต่พอมีแมตช์ต้องเจอกับยัยคุณหมอโสโครกนั้นอีกฝ่ายกลับแสดงสีหน้าระริกระรี่น่ารำคาญออกมาตลอด 

“เลิกก็ได้นะ” สไมลี่เฟสเอ่ยเสียงต่ำ ก่อนจะถอดหน้ากากเขวี้ยงลงพื้นอย่างหมดซึ่งความอดกลั้น ร่างหนาเดินไปเข้าไปกระชาดคอร่างเพรียวจนตัวโน้มต่ำลงมา “ถ้าการคบกันมันทำให้แกมีความข้องใจมากหนักก็เลิกไปซะ!” ตัวตลกผลักอีกฝ่ายออกก่อนจะเดินหนีกลับขึ้นห้องไม่สนใจใบหน้าเศร้าหมองของแจ็คเลยแม้แต่น้อย

“แจ็ค” ลีโอเดินมาลูบหลังเพื่อนเก่าที่คอตกเป็นลูกหมาถูกทิ้งก่อนจะผละออกไปนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ วันนี้ยังเช้าเกินไปที่จะเสียเวลามาปลอบใจเพื่อน 

แมชต์แรกของวันเริ่มตอนหกโมงเช้า ซึ่งสไมลี่ถูกเลือกให้ลงเป็นผู้ล่าโดยมีผู้เอาตัวรอดอีกสี่คน เอมิลี่ นาอิบ เทรซี่และเอ็มม่า โดยที่สไมลี่ล่าจบในเวลาแค่สิบนาที เกือบทุกคนได้นั่งเก้าอี้ยกเว้นคุณหมอคนสวยที่โดนพาไปปั่นไฟจบครบทุกเครื่องและพามาส่งที่ประตู. นั้นเป็นสาเหตุที่ทำให้แจ็คผู้ใจเย็นอยู่เสมอถึงกับเลือดเดือดพล่านแต่เช้า

…

สไมลี่รู้อยู่แล้วว่าผลลัพธ์มันต้องออกมาแบบนี้

อย่างน้อยมันก็ไม่ใช่กรงเล็บของอีกฝ่ายเหมือนคราวที่แล้วที่ทะเลาะกันตามลำพังจนแจ็คถึงขั้นลงไม้ลงมือ บางครั้บางครั้งเค้าก็คิดไม่ได้ว่าการคบกันจะส่งผลลัพธ์แบบไหนออกมาเพราะสุดท้ายแล้ว ความรักครั้งนี้คงมีแต่ความเจ็บปวดรออยู่ที่ปลายทางถึงอย่างนั้นขอแค่ตอนนี้เท่านั้น ที่จะได้อยู่ด้วยกันจนกว่าเกมส์จะสิ้นสุดลง มีแค่ในปราสาทแห่งนี้เท่านั้นที่ทั้งเขาและอีกฝ่ายจะรักกันได้

สไมลี่กลับมาที่ห้องนอนจ้องมองเตียงที่ว่างเปล่าเบื้องหน้าก่อนจะล้มตัวนอนลงไปพลางนึกคิดถึงอนาคตและอดีตของพร้อมกันซึ่งมีแต่ความว่รงเปล่ารออยู่ ราวกับว่าความรักครั้งนี้จะเป็นแค่ความรักวันต่อวันเท่านั้นความรู้สึกที่มากขึ้นไม่ส่งผลให้อนาคตนั้นแน่นอนเลยแม้แต่น้อย

จำเอาไว้