ฉันมีพี่ชายที่ได้ฟังแต่เรื่องที่น่าปวดหัวจากแม่ทุกอาทิตย์ที่กลับบ้าน

ฉันเป็นเด็กที่ 'ใช้' ชีวิตมัธยมฯที่ต่างประเทศ

ผู้คนรอบตัวต่างพูดว่า 'อย่าทำให้พ่อแม่ผิดหวังนะ'

ทำไมละ?

ฉันสงสัยแต่โอบกอดคำพูดนั้นไว้อย่างหวงแหน

ฉันอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย หลากลายความคิดและการกระทำ

มีทั้งคนที่รักและเกลียด ฉันอยู่ท่ามกลางคนพวกนี้

แต่ทำไมมันถึงรู้สึกโดดเดี่ยวจัง ทำไมเหมือนฉันเติบโตอย่างน่าสงสารขนาดนี้ 

ปัญหาที่พุ่งเข้ามาหาฉัน ฉันไม่เคยปริปากพูดกับใคร ไม่มีเลยซักครั้งที่ความไม่สบายใจของฉันจะพูดออกไป ฉันมองไม่เห็นผลประโยชน์ที่ต้องพูดหรือบอกใคร ...แม้แต่พ่อแม่....

ทุกครั้งที่จะปริปากพูด ประโยคเดิมก็เดินมากอดคอฉันแล้วกระซิบข้างหู 

.......สุดท้ายก็ล้มเลิกความคิด........

และนั้นก็ทำให้ฉันรู้ว่าจิตใจของฉันเริ่มมีรอยแยก

ตัวฉันที่เริ่มไม่สมบูรณ์ก็เริ่มโหยหาความรักจากคนรอบข้าง ตีสนิทกับผู้คนรอบตัว เป็นใครซักคนที่อยากให้พวกเขาเรียกฉันว่า 'เพื่อน'

แต่เมื่อปิดประตูห้องพัก 

ฉันกลับเหนื่อยล้า ทั้งร่างกายและจิตใจ 

ฉันถามตัวเองประจำว่าที่ทำอยู่มันถูกแล้วใช่ไหม?

ไม่ทันจะได้คำตอบ ฉันก็รู้ว่า...ฉันโดนทิ้ง

ฉันกลายเป็นร่างกายโปร่งแสงเมื่อนั่งอยู่กับพวกเขา ฉันเริ่มสงสัยตัวเอง มากขึ้น มากขึ้น มากขึ้น

ฉันทำอะไรผิดไปนะ?

เพราะฉันไม่เข้าใจสิ่งที่พวกเขาพูด?

เพราะฉันไม่ได้มีนิสัยเหมือนพวกเขา?

เพราะฉันคิดต่าง?

เพราะฉันปิดกั้นตัวเอง?

หรือ เพราะฉันไม่ได้โตที่ไทย?

ฉันทำอะไรผิด?

กว่าจะรู้สึกตัว รอยแยกนั้นก็แทบจะทำให้ฉันแตกสลาย

ชีวิตที่ต้องวิ่งหนีกับสิ่งที่ตัวเองก็ไม่รู้ว่าชอบหรือเปล่า?

ชีวิตที่ไม่สามารถปรึกษาปัญหากับใครได้

ชีวิตที่ต้องเติบโตและก้าวผ่านไปอย่างโดดเดี่ยว

มันเหนื่อยจริงๆ 

เหนื่อยจนบางครั้งก็แค่อยากหลับต่อในตอนเช้า 

เหนื่อยจนไม่อยากโอบกอดร่างกายที่กำลังจะแตกสลายนี้อีกแล้ว

ฉันเหนื่อยกับสิ่งที่ทำ 

ฉันอยากหลับตาแล้วลืมตาขึ้นในโลกจินตนาการของฉัน 

โลกที่ฉันสามารถเป็นของตัวของตัวเองได้โดยไม่ต้องบังคับ

ฉันอยากจะพาตัวเองเดินไปบนทุ่งหญ้าที่หลายล้อมไปด้วยดอกไม้หลากสีที่กำลังผลิบาน อยากจะลองจับปลาที่ลำธาร อยากจะลองกระโดดลงมาจากน้ำตก อยากลองร้องเพลงออกมาโดยไม่ต้องปิดบังใคร อยากจะร้องไห้ออกมาโดยไม่ต้องปิดบังใคร

ฉันไม่อยากให้ตัวเองต้องแตกสลายไปมากกว่านี้แล้ว