ทริปนี้เราเดินทางออกจากประเทศผ่านสนามบินดอนเมือง

และเป็นครั้งแรกเลยที่บินต่างประเทศที่นี่

จำได้ว่าวันนั้นไม่ได้ตื่นเต้นอะไรเลย  เพราะบินไฟลท์เย็น ไปถึงสิงคโปร์ก็ค่ำๆ

ทำทุกอย่างตามปกติ  บ่ายๆก็ออกมาสนามบิน  ตั้งใจว่าหาอะไรกินก่อน (เพราะไม่ได้สั่งอาหารบนเครื่อง)

วันนั้นดอนเมืองคนเยอะมาก  เคาน์เตอร์เช็คอินฝั่งระหว่างประเทศเดิมก็รู้สึกว่าคับแคบอยู่แล้ว

พอคนเยอะ ๆ ก็รู้สึกอึดอัด  อยากเช็คอินแล้วรีบ ๆ เข้าไปข้างใน  แต่ก็ยังทำไม่ได้เพราะมาเร็วเกินไป

เลยนั่งแกร่วอยู่แถวนั้นสักพักนึง

เท่าที่กวาดสายตามองผ่าน ๆ สตาร์บัคแทบไม่มีที่นั่งว่าง 

เช็คอินเสร็จแล้วก็เข้าไปข้างในเพื่อหาอะไรรองท้องก่อน

คนพลุกพล่านมาก  รู้สึกไม่ค่อยชินเท่าไหร่  และเท่าที่มองดูเกินครึ่งเป็นนักท่องเที่ยวจีน  

ครั้งนี้บินกับ Scoot 

เป็นครั้งแรกเหมือนกันที่บินกับนกเหลือง  

ซึ่งเสียงลือเสียงเล่าอ้างหนาหูมากเกี่ยวกับชื่อเสียของสายการบินนี้

แต่เราน่าจะโชคดีในระดับนึงที่ไม่เจอปัญหาอะไรเลย  ไม่ดีเลย์  ไม่แคนเซิล

แค่นี้ก็บุญแล้ว...

นั่งเครื่องแป๊บเดียวก็ถึงสิงคโปร์แล้ว  มาถึงตอนค่ำแล้ว  ระหว่างนั่งรถไฟเข้าเมืองก็ไม่ได้ยกกล้องฟิล์มออกมาถ่ายเลย  เพราะง่วง  และกลางคืนแสงมันน้อย  มองๆแล้วคงไม่น่าจะได้ภาพเท่าไหร่  เลยคิดว่าจะเริ่มต้นพรุ่งนี้เช้าเลย

เราพักที่โรงแรมแถว Bugis  ลองกดชัตเตอร์ผ่านกระจกห้องนอนสักรูป

ซึ่งตอนนั้นก็ไม่ทันคิดว่าเขาติดฟิล์มกรองแสงเอาไว้  รูปออกมาเลยเหลืองอ๋อยเหมือนถ่ายผ่านเหยือกเบียร์

เดินออกมาหน้าโรงแรม  แสงสว่างกลางวันทำให้เห็นว่าเมืองนี้เต็มไปด้วยสีเขียวเหมือนที่เคยเห็นจากหนังสือ  อินเตอร์เน็ต  ทีวี  (สื่อทุกแขนงก็ว่าได้)  

ทางเท้าก็เดินสบาย  แถมยังร่มรื่น  แต่ดูเหมือนอากาศจะไม่เป็นใจเพราะท้องฟ้าขมุกขมัวแบบฝนพร้อมจะเทตลอดเวลา

ความประทับใจต่อมาคือจอบอกสถานะของรถไฟฟ้าที่นี่แหละ

มีอีโมจิบอกอารมณ์  สายนี้ปกตินะ  เชิญพวกเธอเดินทางกันได้ตามสะดวก

ถ้า BTS หรือ MRT บ้านเรามีแบบนี้บ้างจะเป็นยังไง  จะเป็นอีโมหัวร้อนซะเป็นส่วนใหญ่หรือเปล่า

พอลงมาชั้นชานชาลา  บรรยากาศดูคล้าย ๆ MRT บ้านเรา  เห็นคนใส่ชุดทำงานเดินไปเดินมา

เช้านี้รองท้องกันด้วยอาหารเช้าจากโรงแรม  เพราะง่าย  มีให้เลือกหลากหลาย  อิ่มท้อง  ประหยัดด้วย 

แต่ยังไม่ได้กาแฟดี ๆ เลยคิดว่าต้องไปโดนร้านกาแฟของสิงคโปร์สักหน่อย  ดูจากรีวิวมีร้านน่าสนใจเยอะ

เลยไปเริ่มต้นกันที่ Tiong Bahru ที่เคยเห็นคนรีวิวประมาณว่าคล้าย ๆ ซอยอารีย์บ้านเรา

เดินออกจากสถานีมาก็เจอตู้ขายหนังสือพิมพ์อัตโนมัติ  ประทับใจ  ขอสักรูปหน่อย

ตอนแรกกะจะหยอดเอามาสักฉบับเพราะอยากเล่นแต่ฝนปรอยเบา ๆ และตอนนี้ก็พะรุงพะรังพอแล้ว  เลยเปลี่ยนใจ

ทางเดินโล่ง ๆ และทางม้าลายน่ารัก ๆ แบบที่ซอยอารีย์บ้านเราไม่มี 555555

เดินผ่านร้าน Book Actually ที่ตั้งใจจะแวะ  แต่ตอนนั้นร้านยังไม่เปิด  ขอพี่ได้กาแฟก่อนแล้วจะแวะมา

เห็นน้องแมวออกมาโผล่ดู  อาจจะตั้งใจมาบอกมนุษย์ว่าร้านยังไม่เปิดนะ  รอแป๊บ

ร้านแรกที่ประเดิมคือ Plain Vanilla Bakery 

จากรีวิวบอกเอาไว้ว่าร้านนี้ดังเรื่องคัพเค้ก  เลยสั่งมากันคนละชิ้น  พร้อมเครื่องเดิม  ของเราสั่งลาเต้ร้อน (ปลอดภัยไว้ก่อน)

ส่อง ๆ ดูในร้านแสงน้อย  เลยชวนแม่กับพี่ออกมานั่งข้างนอก  อากาศไม่ร้อน  แต่ก็ไม่ค่อยสบายตัวนักเพราะความชื้นสูง

ประเทศใกล้เส้นศูนย์สูตรก็แบบนี้แหละเนอะ...

คัพเค้กกินไปคำแรกก็ว้าวดี  อร่อย  แต่สักพักก็เริ่มรู้สึกว่ามันหวานไป  เริ่มกินไม่ไหว  

แต่คัพเค้กส่วนใหญ่มันก็แบบนี้ใช่ไหมนะ  เกิดมายังไม่เคยกินคัพเค้กหวานน้อยเลย

หรือเราอาจจะไม่เชี่ยวชาญวงการคัพเค้ก  คิดว่าคราวหน้าถ้าได้มาอีกก็คงจะสั่งแต่กาแฟมั้ง ;-;

พอมองไปอีกด้านจะมีน้ำเปล่าตั้งไว้ให้บริการตามแบบฉบับของร้านกาแฟทั่ว ๆ ไป

ตอนแรกข้างนอกไม่ค่อยมีใครนั่งเลย  แต่หันไปอีกทีคนก็เริ่มเยอะแล้ว  

มีทั้งคนท้องถิ่นและชาวต่างชาติ  และมีทั้งมานั่งชิลและมานั่งทำงาน  

บทสรุปของม้วนนี้ก็ให้ภาพที่เราพอใจ  เนียน  คม  ดู "พรีเมียม" ตามกล่องอยู่นะ

แต่ราคาก็สูงกว่า Fuji X-tra 400 ตัวโปรดของเรา  เลยคิดว่าถ้าเงินเหลือ ๆ ค่อยเล่นตัวนี้อีก :D