เจสซี่ลืมตาตื่นขึ้น เขานอนอยู่ที่ชานระเบียงในบ้านแบบญี่ปุ่นที่เปิดออกโล่งรับลมฤดูร้อนมาได้พักใหญ่แล้ว เสียงกระดิ่งลมที่แขวนอยู่เหนือประตูไม้ดังกรุ๊งกริ๊งขับกล่อมเขาได้เป็นอย่างดี

"เจสซี่" เสียงเรียกชื่อทำให้เขาหันกลับไปมอง ส่งยิ้มให้คนคุ้นเคยที่เดินตรงมาหา ในมือถือจากใส่แตงโมที่ดูหวานฉ่ำ เจสซี่ลุกขึ้นรับจานแตงโมจากมัตสึมุระ โฮคุโตะที่ทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ เขา

"กินไหม ปอกมาให้"

"อา ขอบคุณนะ" 

พวกเขานั่งกินแตงโมด้วยกันเงียบ ๆ ฟังเสียงกระดิ่งลมและจักจั่นร้องเซ็งแซ่ พร้อมกับดูต้นไม้ใบหญ้าในสวนเล็ก ๆ ที่ช่วยกันปลูกและดูแลจนกลายเป็นมุมโปรดที่เจสซี่ชอบมานั่งแต่งเพลง ขณะที่โฮคุโตะก็ชอบหอบหนังสือมานั่งอ่านตรงนี้

จานแตงโมว่างเปล่าไปเรียบร้อยแล้ว แต่พวกเขายังคงนั่งอยู่ที่เดิม เจสซี่เหลือบมองใบหน้าคมที่ดูผ่อนคลายของคนข้างตัว ก่อนจะหันไปขยับจานแตงโมออกไปห่าง ๆ แล้วล้มตัวลงนอนบนตักของอีกคนทันที

"ขอหนุนตักหน่อยนะ"

"ถ้าจะนอนลงไปแล้วยังจะถามอีกทำไมล่ะ" ‡โฮคุโตะบ่น แต่แก้มที่ขึ้นสีชมพูระเรื่อก็เป็นหลักฐานบ่งบอกว่าคนบ่นไม่ได้คิดตำหนิจริงจังแต่อย่างใด เจสซี่จึงไม่ได้นึกสลดสักด

คนนอนอยู่หัวเราะเบา ๆ กับคำกล่าวนั้น ก่อนจะคว้าเอามือของอีกคนมาจับไว้ แล้วยกมันขึ้นมาจูบเบา ๆ ใบหน้าของโฮคุโตะเปลี่ยนจากสีชมพูเป็นแดงก่ำ นัยน์ตาสีเข้มของคนนั่งอยู่เสมองไปทางอื่นเรื่อยเปื่อย พยายามไม่ใส่ใจกับสายตาของเจสซี่ที่จับจ้องอยู่ 

"โฮคุโตะ"

"อะไรอีกล่ะ"

ร่างสูงที่นอนเหยียดยาวหนุนตักคนรักที่มีทีท่าประหม่าอายแล้วหัวเราะอีกครั้ง มือข้างที่ว่างยกขึ้นลูบแก้มของอีกคนอย่างรักใคร่ ไล้ปลายนิ้วกับผิวนุ่มวนไปมา

"รักนะ" คำกล่าวเรียกสายตาของโฮคุโตะให้จับจองมาที่เขาได้ชะงัดนัก ถ้าแก้มกลม ๆ นั่นแดงขึ้นได้อีก ก็คงมีสีไม่ต่างจากมะเขือเทศแล้ว แต่ถึงจะดูเขินอายขนาดไหน อีกคนก็รวบรวมความกล้า ก้มลงมาทาบริมฝีปากของตนลงกับริมฝีปากของเขาอยู่ดี

"รักเหมือนกัน"

เจสซี่ลืมตาตื่นขึ้น ภาพเมื่อครู่ถูกแทนที่ด้วยห้องนอนมืดสนิทที่เขาแสนจะคุ้นเคย ชายหนุ่มลูกครึ่งถอนหายใจแผ่วเบา ดูเหมือนว่าเขาจะคิดถึงคนรักที่ต้องไปทำงานต่างถิ่นเป็นอาทิตย์มากเกินไป ถึงได้เก็บเอาไปฝันถึงขนาดนั้น ท่าทางว่าการไลน์หรือวิดีโอคอลหากันบ่อย ๆ จะไม่ได้ช่วยให้เจสซี่หายคิดถึงอีกคนไปได้เท่าไหร่เลย

ร่างสูงหันมองที่นอนด้านข้างที่ว่างเปล่า ไร้ร่างอุ่น ๆ ให้คว้ามากอดเล่นเหมือนทุกที เพราะความคิดถึง ชายหนุ่มทอดถอนใจอีกรอบหนึ่ง เหลือบมองนาฬิกาเพื่อที่จะพบว่าได้เวลาตื่นแล้ว จึงลุกขึ้นบิดขี้เกียจ ตั้งใจว่าจะออกไปต้มน้ำร้อนชงกาแฟกินก่อนอาบน้ำ

เมื่อเปิดประตูออกมาจากห้องนอน นัยน์ตาสีน้ำตาลก็สะดุดอยู่กับร่างที่นอนอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ ไม่จำเป็นต้องเปิดไฟ เจสซี่ที่เห็นสภาพนี้บ่อยมากพอก็ตอบได้ว่าใครกำลังนอนอยู่ตรงนั้น เขายิ้มพลางส่ายหัวเล็กน้อย เดินตรงไปหาร่างบนโซฟานั้น และเขย่าปลุกเบา ๆ

"โฮคุโตะ ตื่นเถอะ ไปนอนในห้องก่อน นอนตรงนี้เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก" 

ร่างสูงที่เตี้ยกว่าเขาเล็กน้อยค่อย ๆ ลุกขึ้นตามเสียงเรียกและแรงเขย่า มือหนาขยี้ตาเล็กน้อย ตาปรือมองเขาด้วยท่าทางงัวเงียแบบที่เจสซี่อยากจะฟัดให้หายหมั่นเขี้ยว ดีที่บรรดาแฟนคลับของคนตรงหน้าไม่เคยเห็นโฮคุโตะโหมดนี้ มิฉะนั้นคงพากันกรีดร้อง ให้เจสซี่นึกหึงเป็นแน่

"ตื่นแล้วเหรอ" เสียงทุ้มที่ดูแหบลงไปเล็กน้อยถามแผ่วเบา ไม่ใช่อะไร ง่วงนั่นแหละ

"อือ ตื่นแล้ว เช้าแล้วล่ะ ปะ ไปนอนที่เตียงดี ๆ เถอะ เดี๋ยวนอกจากหวัดแล้วจะปวดหลังแถมอีก" 

คนง่วงพยักหน้า แต่กลับเอาแขนคล้องคอเขา ก่อนจะทำท่าเหมือนจะหลับต่อทั้งอย่างนั้น ให้เจสซี่คว้าร่างอีกฝ่ายเอาไว้แทบไม่ทัน 

"บอกแล้วไงว่าให้ไปนอนในห้อง นายนี่นะ"

"รู้แล้วววว" โฮคุโตะลากเสียงยาว ทั้งที่ยังเกาะคออีกคนอยู่ ชายหนุ่มลูกครึ่งจึงตัดสินใจอุ้มอีกคนเข้าไปนอนในห้องให้เรียบร้อย แต่พอเขาวางอีกคนลง คนถูกอุ้มกลับไม่ยอมปล่อยมือ แล้วดึงเจสซี่เข้าไปกดจูบทีหนึ่งแทน

"กลับมาแล้ว" 

เจสซี่ยิ้มกว้าง จูบที่ได้จากตัวจริงชวนให้รู้สึกดีกว่าในความฝันมากมายนัก เขาเลยก้มลงไปจูบโฮคุโตะบ้าง ก่อนจะเอ่ยตอบ

"ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ