เคยไหม? ทั้งที่มั่นใจแล้วว่าเคาน์เตอร์ร้านสะดวกซื้อเลขเจ็ดสิบเอ็ดแสนว่าง หยิบยกเมนูที่จำเป็นต้องอุ่นร้อน พร้อมสั่งซาลาเปาที่พี่พนง.บอกสองลูกคุ้มกว่า ขนมจีบอีกซักสองไม้เพราะกลัวจะไม่อิ่ม ทุกอย่างก็ดูราบลื่นดี จนทัวร์จีนลง คนจากไหนไม่รู้มาต่อคิวเรายาวเหยียด นี่แหละรสชาติของความเกรงใจ ว่าแต่พวกเอ็งพร้อมใจอะไรมาต่อแถวนี้ พี่พนง.ก็เริ่มลก คนสั่งก็เลิ่กลั่กเอาไงดีวะ(?)ยกเลิกไม่ได้แล้วไปให้สุดลิ่มทิ่มประตูเล้ย ออลเมมบงเมมเบอช่างมันน้ำแดงก็หนีบรักแร้เอาละกัน รีบเดินออกจากร้านแบบไม่กล้าหันไปมอง จำไว้คราวหลังจะไปตอนเที่ยงคืนแล้ว

     จริงๆการต่อคิวที่ว่าทำให้คิดถึงชีวิตตอนนี้เลย เรียนจบแล้ว ตัดสินใจจะหางานตรงสาย แต่ก็กังวลสารพัด ถ้าเราสั่งของที่ต้องอุ่นตอนนี้มันจะเป็นยังไงซึ่งมันไม่ต่างกับหางานเลย ขาดความมั่นใจโงนเงนสิ้นดี เราเหมาะสมไหมนะ? ลังเลเหมือนสั่งเซาลาเปาสองลูกไม่มีผิด ผลจะเป็นยังไงข้างหน้าก็หวังจะรสชาติหอมหวาน เจอสิ่งดีๆดั่งคัสตาร์ดครีมสีเหลืองอุ่นกับความนุ่มนวลของแป้งนึ่งสีขาว หวังว่ามันจะไม่แย่รีบกัดจนไอร้อนลวกปาก ลูกเดียวไม่อิ่มลูกสองไม่หมด ก็หวังว่าจะไม่โลภมากเลือกงานจนผิดพลาดไป ชีวิตวัย23นอกจากหิวกับคิดมากจะจบที่ตรงไหนแต่วันนี้เสียดายซาลาลูกที่สอง กินได้คำเดียวแล้วจุกจัง...