เพราะว่าฉันไม่เคยเล่าเรื่องชีวิตของตัวเองกับใครมาก่อนและฉันคิดว่าฉันคงจะไม่มีวันเล่า เหตุผลข้อหนึ่งเป็นเพราะฉันเป็นคนที่พูดไม่เก่ง และสองฉันก็เขียนไม่ได้ดีนัก แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็อยากจะถ่ายทอดมันออกมา อยากระบายความรู้สึกนี้ของตัวเอง

ต้องบอกก่อนว่าสิ่งที่ฉันจะเล่าต่อไปนี้อาจจะไม่หมดทุกอย่าง มันอาจจะขาดๆหายๆไปบ้าง ฉันอาจจะลืมหรือบางเรื่องที่ไม่สามารถบอกเล่าได้ ก็ต้องขอโทษด้วย

ในตอนที่ฉันยังเด็ก หมายถึงตอนที่ฉันยังเดินได้ไม่ค่อยคล่อง ยังพูดภาษาคนไม่รู้เรื่อง ฉันเป็นเด็กที่มักจะโมโหร้าย ฉันขว้างปาสิ่งของถ้าเกิดว่าอารมณ์เสียจากอะไรสักอย่าง(ซึ่งก็จำไม่ได้แล้ว ทั้งหมดนี่คือคำบอกเล่าจากพ่อแม่) แถมฉันยังเป็นคนขี้กลัว ฉันสามารถร้องไห้ได้ง่ายๆแค่ยืนบนฟุตปาธ นั่นเป็นเพราะฉันกลัวความสูงมาก น่าตลกใช่มั้ย? แต่จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังกลัวมันมากอยู่ดี ฉันร้องไห้เสมอเวลาที่อยู่ในที่สูงๆอย่างเมื่อตอนที่ฉันไปผาอะไรสักอย่าง (ลืมชื่อแล้วล่ะ) ฉันร้องไห้ท่ามกลางสายตาของผู้คนมากมาย ฉันไม่ได้อายเลยสักนิดเพราะว่ากลัว และฉันไม่มีทางเลือกนอกจากต้องเดินขึ้นไป พอลงมาก็วิ่งเข้าไปกอดคุณพ่อเหมือนเด็กๆ มันน่าอายมากจริงๆ 

ฉันยังกลัวปลาดิบอีกด้วย นั่นเป็นสาเหตุที่ตอนเด็กๆฉันจะต่อต้านร้านอาหารญี่ปุ่น ฉันไม่ยอมกินแซลมอน ร้องไห้โยเยจนพนักงานสงสาร แต่หลังจากกินเข้าไปคำแรกฉันกลับรักมันจนถึงเดี๋ยวนี้(ฮ่าฮ่า) 

ทั้งหมดที่เล่านี้ฉันต้องการจะสื่อว่าตัวเองเป็นคนที่มีนิสัยสุดโต่ง

นั่นหมายถึงสุดโต่งจริงๆ

แต่ข้อดีตอนเด็กๆก็มีอยู่บ้าง 

ฉันเป็นคนที่พูดเก่งมาก ฉันเป็นเด็กที่สดใส มักจะหัวเราะหรือยิ้มตาหยีบ่อยๆ ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าจะสดใสอะไรเบอร์นั้น รู้แค่ว่าทุกคนชอบและเอ็นดูตัวฉันในตอนเด็กๆมาก

อ่านมาจนถึงบรรทัดนี้ก็น่าจะรู้แล้วล่ะว่าตอนนี้นิสัยของฉันเป็นอย่างไร มันช่างกลับหัวกลับหางจนตัวฉันเองก็ยังนึกแปลกใจ

พูดถึงตอนเด็กๆฉันก็นึกอะไรไม่ค่อยออก มันนานมากแล้ว แต่ถ้าพอจะรู้เรื่องก็คงจะเป็นเรื่องเรียน

ฉันเป็นคนที่ไม่ได้ฉลาดอะไรเลย ออกจะหัวช้า(ในความคิดของฉันนะ) แต่ว่าตอนเด็กฉันถูกส่งไปเรียนซัมเมอร์ ก็คงจะเหมือนกับเด็กทั่วๆไป ฉันเรียนวาดรูประบายสี เรียนวิชาพื้นฐานทั่วๆไป สำหรับตัวฉันในตอนนั้นมันช่างสนุกจริงๆ ฉันมีความสุขไปกับมันจริงๆนะ

ตั้งแต่เด็กๆแล้วที่ฉันชอบอ่านหนังสือ ฉันชอบอ่านจะเป็นหนังสืออะไรก็ได้(ยกเว้นหนังสือโป๊นะ) เพราะอย่างนั้นฉันจึงมีความฝันที่ว่าตัวเองจะมีห้องสมุดใหญ่ๆเป็นของตัวเอง แต่ด้วยนิสัยที่ชอบอ่านหนังสือนี่แหละที่มันเปิดโลกทัศน์ของฉัน เรื่องนี้พ่อแม่ก็สนับสนุน มีอะไรก็ซื้อมาให้อ่าน หนังสือทุกประเภทเท่าที่จะหาได้ และฉันก็รักมันมากๆ 

เริ่มจากตอนเด็กๆฉันจะอ่านหนังสือที่ออกแนวเป็นรูปวาดหรือการ์ตูน ชอบนักล่ะอะไรแบบนี้ ส่วนใหญ่จะเป็นการ์ตูนวิทยาศาสตร์ มันจึงทำให้ฉันชอบวิทยาศาสตร์มาก ก็คงจะแนวๆนี้ล่ะ หนังสือที่สอดแทรกสาระแบบเนียนๆ แต่ตอนนั้นฉันจะคลั่งไคล้พวกแนวผจญภัยแนวสืบสวนสอบสวนด้วย พอประถมปลายๆฉันก็เริ่มอ่านวรรณกรรมแต่ก็ยังอ่านพวกหนังสือที่มีภาพการ์ตูนอยู่เหมือนเดิมนะ ฉันเริ่มอ่านพวกสามก๊กสักประมาณปอสาม หลังจากนั้นฉันก็ติดวรรณกรรมงอมแงม พวกนิยาย นิยายไทย หรือวรรณกรรมแปล ฉันชอบมาก ฉันอ่านเพชรพระอุมาจบตอนปิดเทอมขึ้นปอห้าเห็นจะได้ 

แต่ก็นั่น

ข้อเสียที่ฉันอยากจะแก้

ไม่รู้เป็นเพราะตัวของฉันเองหรือเป็นเพราะการอ่านหนังสือที่มากเกินไปนั้น มันทำให้ฉันมีนิสัยที่ 'อ่านหนังสือจบเร็ว' ที่บอกนี่ไม่ใช่การอวดอ้าง เพราะว่าฉันเกลียดนิสัยแบบนี้มากจริงๆ มันทำให้ฉันอ่านหนังสือด้วยเวลาแค่แปบเดียวจบ มันน่าหงุดหงิด ฉันอ่านเพชรพระอุมาสองภาคจบภายในเวลาไม่กี่วัน หรืออ่านนิยายที่ซื้อมาจบภายในเวลาไม่กี่นาที มันเป็นเรื่องที่แย่มาก

ผู้คนที่อยู่รอบๆตัวฉันมักจะบอกว่าฉันอ่านลวกๆหรืออ่านข้าม ซึ่งมันไม่จริงเลย ฉันยังคงจดจำเนื้อหาทั้งหมดได้ ฉันสามารถเล่าเรืื่องราวพวกนั้นได้ จนบางครั้งฉันก็เบื่อตัวเอง ทุกวันนี้ฉันจึงพยายามอ่านให้ช้าๆ โดยเฉพาะเรื่องไหนที่ฉันชอบมากฉันก็จะใช้เวลาละเมียดละไมที่สุด เพราะฉันไม่ต้องการที่จะให้มันจบลง ดูเอาเถอะ เดี๋ยวนี้เวลาอ่านฉันจึงต้องค่อยๆเอามือปิดทีละตัวอักษร มันแย่และประหลาดมากจริงๆ (ช่วยบอกทีเถอะว่าฉันไม่ได้เป็นแบบนี้อยู่คนเดียว)

หกโมงแล้ว ฉันต้องไปกินข้าวแล้ว(ฮ่าาา)

ถึงใครก็ตามที่อ่านมาจนถึงบรรทัดนี้ ฉันดีใจมากนะที่คุณอ่านมาถึง แต่ว่า

ตอนนี้ต้องไปแล้วล่ะ เจอกันวันพรุ่งนี้นะ

ป.ล.ขอโทษที่เขียนได้เท่านี้ พอดีหิวแล้ว