เป็นประโยคที่ได้อ่านจากเรื่องสั้นเรื่องนึงที่ชอบมาก อาจจะเป็นเพราะสำนวน วิธีการเขียน หรือแม้แต่กระทั่งคนแต่งเองที่ทำให้ชอบมันมากกว่าเรื่องอื่นๆ แต่ท้ายที่สุดแล้วใจความของประโยคนี้ต่างหากที่ทำให้เรารู้สึกได้ว่า การตกหลุมรักใครสักคนเนี่ย--- มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆเลยนะ
เพราะว่ามันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ อย่างเช่นการเจอหน้าใครสักคนแล้วรักเค้า ไม่รู้สิ แบบนั้นจะเรียกว่าหลงใหลชั่วครู่ได้มั้ย ไม่มั่นใจเลยจริงๆ แต่ว่าความรู้สึกของการตกหลุมรักมันเริ่มมาได้ยังไง? เริ่มตั้งแต่ตอนไหน และตอนไหนที่เรารู้ว่าตกหลุมรัก?
ตอนที่ได้มองใครสักคนแล้วรู้สึกว่าดีจัง แค่ได้ยืนอยู่ตรงนี้แล้วมอง ไม่ต้องอยู่ด้วยกันก็ได้ คนที่ไม่ว่าเค้าจะอยู่ที่ไหนเราก็สามารถรู้ได้ในทันที ว่าหลังจากนี้ หลังจากวินาทีนี้ เราจะต้องเอาแต่เฝ้ามองหาเค้าแน่ๆ
ถ้าจะบอกว่าการตกหลุมรักเป็นแค่เรื่องงี่เง่า ซึ่งมันก็งี่เง่าจริงๆ คนเราน่ะก็แค่ต้องการหาใครสักคนมาอยู่ด้วยในเวลาที่อ้างว้างไม่ใช่เหรอ มันก็เป็นแค่ข้ออ้างที่ทำให้ดูดี ความสัมพันธ์ก็เป็นเพียงแค่ลมปากที่จะบอกตอนไหนก็ได้ สุดท้ายนี้การหลอกตัวเองว่าตกหลุมรักเนี่ยมัน...
ก็แค่คนขี้เบื่อขี้เหงา
อย่างไรก็ตาม
เรื่องนี้ก็ให้นิยามของการตกหลุมรักไว้แบบนี้เหมือนกัน
การได้พบเจอใครสักคนที่ทำให้หลุดพ้นจากโลกแห่งความเป็นจริงไปได้
ถึงจะบอกว่าการตกหลุมรักมันเป็นเรื่องงี่เง่า แต่มนุษย์เราก็ยังโหยหามันอยู่ดี
โหยหาใครสักคนที่ทำให้เราหลุดพ้นจากโลกแห่งความเป็นจริง
บางทีแล้ว...แค่บางที
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in