ครอบครัวสุขสันต์ไม่มีอยู่จริง ฉันเติบโตมาในครอบครัวยากจน พ่อติดยา แม่ติดเหล้า ในตอนเช้าของทุกวันฉันต้องไปเร่ขายพวงมาลัยที่ตลาด หากขายไม่ได้ และไม่มีเงินฉันก็ต้องโดนทุบตี แต่ในทุกเช้าของวันพุธ ฉันจะเจอกับผู้หญิงคนหนึ่งที่มีกลิ่นตัวหอมราวกับดอกไม้ มาเหมาซื้อพวงมาลัยของฉันทุกวันพุธ เธอพูดจาสุภาพดูท่าทางใจดี รอยยิ้มของเธอเปล่งประกายราวกับนางฟ้า ฉันอยากให้ทุกวันเป็นวันพุธ เพราะฉันจะได้เจอเธอแค่เพียงวันนี้วันเดียวต่อสัปดาห์เท่านั้น ฉันเคยดักรอเธอในวันอื่น ๆ แต่ก็ไม่เคยเจอเธอเลย 

“สวัสดีจ้ะ วันนี้พวงมาลัยหอมเหมือนเดิมเลยนะจ้ะ” หญิงสาวในชุดกากีเอ่ยทักทายฉันอย่างทุกที ฉันพยักหน้ารับ “วันนี้ขายดีไหมจ้ะ” เธอเอ่ยถาม ฉันจึงส่ายหน้าตอบ และเหมือนอย่างเคย เธอควักกระเป๋าเงิน ยื่นแบงค์สีแดง 2 ใบให้แก่ฉัน ฉันรับมันมาอย่างประณีตก่อนจะยับมันลงกระเป๋ากางเกง วันนี้เธอเหมาพวงมาลัยฉันไปจนหมด อย่างน้อยทุกวันพุธจะเป็นวันเดียวที่ฉันไม่โดนพ่อและแม่ทุบตี 

ใครกันที่บอกว่าพ่อและแม่รักลูกที่สุด ..ถ้าพวกเขารักฉันจริง พวกเขาจะทุบตีและทำร้ายฉันอย่างนี้ทำไมกัน หรือเพราะฉันเกิดมาหน้าตาน่าเกียจ จึงทำให้เขารังเกียจฉันเยี่ยงนี้ แต่ถึงอย่างไร ฉันก็แอบเก็บเงินส่วนตัวไว้ส่วนหนึ่ง สักวันฉันจะหนีออกไปจากบ้านหลังนี้ หนีออกไปจากคนที่ทำให้ฉันต้องเจ็บปวดทุกวัน ฉันมันจะไปเฝ้ามองรั้วโรงเรียนตรงข้ามตลาดบ่อย ๆ ที่นั้นเด็กทุกคนดูมีความสุข ฉันอยากใส่ชุดนักเรียนบ้าง ไม่หรอก ฉันอยากไปเรียนหนังสือต่อ ฉันในวัย 11 ขวบ ที่ต้องออกจากโรงเรียนกลางคันเพราะย่าที่เสียไป ทำให้ไม่มีใครส่งฉันเรียนต่อ พ่อกับแม่ดึงดันจะเอาฉันออกจากโรงเรียน เพื่อมาทำงานหาเงินเลี้ยงพวกเขา ตอบแทนบุญคุณที่ทำให้ฉันเกิดมา 

ในขณะที่ฉันกำลังเดินกลับบ้าน ฉันก็เหลือบไปเห็นหญิงสาวคนนั้น หญิงสาวในชุดกากี เธอกำลังยืนอยู่หน้าประตูโรงเรียน เธอเป็นคุณครูนี่เองสินะ เธอถึงได้ใจดีและมีเมตตากับฉันขนาดนี้ สักวันฉันเองก็อยากเป็นคุณครูเหมือนกัน คนที่คอยแบ่งปันความรู้ให้แก่คนอื่น ช่างน่านับถือเหลือเกิน แต่ลำพังตัวฉันจะทำอะไรได้มากไปกว่านี้อีกไหมนะ ..ฉันก้มลงมองราวแขวนพวงมาลัยที่ฉันต้องเร่ขายทุกเช้าเย็น พลันน้ำสีใสก็ไหลออกจากตา ฉันสะอื้นอยู่สักพักก่อนจะปาดมันทิ้ง ฉันอยากไปวิ่งเล่นกับเพื่อน ๆ ฉันอยากกินข้าวจนอิ่มท้อง ฉันแค่อยากเป็นเหมือนเด็กในโรงเรียนเหล่านั้น ..

“โอ๊ย! หนูเจ็บ!” ฉันร้องเสียงหลงทันทีที่ท่อนไม้ฟาดเข้ามาที่กลางหลังฉัน ฉันทรุดลงไปนั่งกับพื้นก่อนจะค่อย ๆ คลานไปนั่งหลบมุมตรงฝาบ้าน “ทำไมมึงหามาได้แค่ร้อยเดียว!!” แม่ตะโกนใส่หน้าฉัน “มึงรู้ไหม กูไปขายตัวชั่วโมงเดียวยังได้มากกว่ามึงหายหัวไปครึ่งค่อนวันเลย!” แม่ตะคอกพร้อมกับปาขวดเหล้าลงมาที่ข้างฉัน “หนูขอโทษ..” ฉันยกมือพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม “มึงก็รีบ ๆ โตได้แล้ววันหลังกูจะได้พามึงไปทำงานด้วย” แม่พูดทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินออกไปซื้อเหล้าขวดใหม่.. ฉันกำเงินอีก 100 บาทในกระเป๋ากางเกงไว้แน่น ถ้าฉันเก็บเงินได้มากพอเมื่อไหร่ ฉันจะรีบหนีไปก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายไปกว่านี้