ผมเดินจากคุณมา เดินไปตามถนนที่เต็มไปด้วยคู่รักมากมาย พวกเขาต่างใส่หน้ากากเข้าหากัน และแสร้งยิ้ม

ทั้งถนนเส้นนั้นมีเพียงผม ชายผู้ไร้ซึ่งหน้ากากใดๆ เปิดเผยหน้าตาซึ่งไร้ผู้ใดจะสนใจ

กลุ่มคนเหล่านั้นต่างตกอยู่ในความโง่เง่า...

ใช่... คนที่ตกอยู่ในห้วงความรักนั้นโง่เง่าทั้งนั้น

และผมก็นั่งไทม์แมซซีนกลับไปดูความโง่เง่าของเรา

คุณยิ้ม ผมยิ้ม ราวกับว่าทั้งรอยยิ้มของคุณและผมเชื่อมต่อกัน

เราคุยกันเรื่องต่างๆ มากมาย รวมถึงการวาดฝันถึงอนาคต

อนาคตที่กลายเป็นการเฟ้อฝันอย่างหนึ่งที่ไม่ได้กลายเป็นอนาคตของเราจริงๆ

คุณยิ้มให้ผมน้อยลง และเพราะรอยยิ้มของเราเชื่อมต่อกัน ผมก็ยิ้มให้คุณน้อยลงด้วย

สุดท้ายผมก็เลิกรักคุณ...

สุดท้ายคุณก็เดินจากผมไป...

ผมเดิินต่อไป นึกถึงช่วงชีวิตของผมในอนาคต

ทุกช่วงชีวิตนั้นผมต่างเห็นคุณอยู่ด้วย

นั่นไม่ดีเลย...

ถึงหญิงสาวที่เดินจากไป ผมเป็นเพียงชายหนุ่มที่เลิกรักคุณ

หากเพียงตอนนี้ คุณยังไม่เลิกรักผม ในอนาคตก็ยังไม่เลิกรัก

ผมกำลังเดินกลับไป...