เราทั้งคู่ คือผู้ที่เดินทางมาจากเมื่อวาน 

อยู่ด้วยกันในวันนี้ เพื่อพบกับสิ่งที่คาดเดาไม่ได้ในวันพรุ่งนี้

ในวันนี้, ปัจจุบันนี้ เราต่างจินตนาการถึงอนาคตข้างๆ กันเสมอ

แต่อาจเพราะคุณและผม เราคือคนละคนกัน มองโลกใบนี้ด้วยสายตาที่ไม่คล้ายกัน 

และเราช่าง... ไม่เหมือนกันเลย

ในบางครั้งที่คุณเจอที่ๆ คุณอยากจะหยุดพัก คุณจะนอนลง ผมก็นอนลงข้างๆ คุณด้วย

และพบว่า ผมอยากที่จะไปต่อ...

ใช่, เราไม่เหมือนกันเลย

วันนี้, ผมเดินทางตามหาทางของผมคนเดียว และคุณรู้ เพราะผมเป็นคนที่อ่อนแอและไร้ความมั่นใจ

ผมเลยนึกถึงคุณบ่อยๆ , ความมั่นใจเต็มเปี่ยมของผม

ผมมองย้อนไปเมื่อวาน เราเติมเต็มกันและกัน แต่นั่นแหละ อาจเพราะสัญญาณที่ส่งไปสู่อนาคตในตอนนั้นไม่ดี มันจึงไม่ได้บอกผมว่า ในวันพรุ่งนี้ ของพรุ่งนี้ ของพรุ่งนี้ไปเรื่อยๆ 

ผมกับคุณจะกลายเป็นแฉกเช่นจิ๊กซอว์ที่ไม่มีการต่อเติมใดๆ เราต่างเป็นจิ๊กซอว์ตัวหนึ่งที่แตกแยกออกมาจากจิ๊กซอว์อีกหลายๆ ตัว และตามหาจิ๊กซอว์อีกตัวที่สามารถเติมเต็มให้กันและกันได้

แต่ไม่ใช่จิ๊กซอว์แฉกเช่นคุณ, และแฉกเช่นผม

เพราะมนุษย์นั้นเปราะบางยิ่งกว่าแก้ว ตัวเล็กยิ่งกว่าเศษฝุ่น และมักจะมองหาแสงสว่างให้ตัวเองแฉกเช่นแมงเม่า

เราไม่เคยมีความแน่นอนแม้ในตัวเราเอง 

กระทั่งเรามาถึงทางแยก

ในวันพรุ่งนี้, ผมกับคุณอาจะเดินอยู่บนนถนนคนละเส้น มองภูเขาคนละลูก อยู่ใต้ร่มเงาของต้นไม้คนละต้น

แต่ในเมื่อวาน ผมจะจำได้ ว่าคุณและผมอยู่บนเส้นทางเดียวกัน.