วันนี้พีตมีแพลนอยากพาน้องรหัสไปเลี้ยงซักหน่อยเพราะตั้งแต่เปิดเทอมมากิจกรรมรุมเร้าจนแทบไม่ได้เว้นว่างเกือบอาทิตย์ก็เพิ่งมาว่างก็ช่วงนี้เขาเลยตกลงกันน้องว่าจะไปกินด้วยกัน

“แล้วซอลไปไหนละ”ตินทำหน้าผิดหวังให้พี่รหัสตัวเองแท้ๆแต่ดันถามถึงอีกคนเนี่ยนะมันใช่ซะที่ไหนละ

“ผมน้อยใจนะเนี่ย” พีตหัวเราะเพราะหน้ามุ่นของอีกคนดูจะไม่เข้ากันเลยซักนิดต่างกับตอนที่พวกเขาเจอกันครั้งแรกมาก

คนที่เอาแต่เงียบมองเพื่อนๆทำกิจกรรมแทบจะไม่อยากมีส่วนร่วมในกิจกรรมที่คณะจัดให้คงเพราะเป็นกิจกรรมบังคับเลยทำอะไรไม่ได้

ถึงจะเงียบแบบนั้นเจ้าตัวกลับคว้าตำแหน่งเดือนคณะมาซะงั้น

ทันทีที่เขาเฉลยว่าเป็นพี่รหัสเขาพยายามทุกทางเพื่อให้น้องเปิดใจกับเขาจนตอนนี้เขาก็ถือว่าสนิทกับน้องเขาไม่น้อยไปกว่าเพื่อนสนิทอย่างซอลเลย

“ทำไมขี้น้อยใจแบบนี้ละ5555”

“ปะๆไปหาไรกินกันมั้ย” คนตัวโตกว่าแต่อายุน้อยกว่าพยักหน้าให้ก่อนจะลุกขึ้นแล้วหยิบกระเป๋าเป้ของคนเป็นพี่มาถือแทน

“แล้วพี่ต้นน้ำละครับ” แปลกใจที่ไม่เห็นเพื่อนสนิทของพี่รหัสเหมือนกันปกติตัวติดยิ่งกว่าปาท่องโก๋ขนาดนั้น

“มันไปกับแฟนหน่ะ”

“อะไรอ่ะมานั่งกินกับนั่งแล้วเล่นแต่โทรศัพท์” ซันวางโทรศัพท์ลงก่อนจะยกมือเป็นเชิงรับผิดเล็กน้อยเมื่อคนเป็นน้องเริ่มหน้าบูดใส่แล้วตะเกียบมือของคนน้องคีบหมูสามชั้นก่อนจะยื่นมาจ่อที่ปากของอีกคน

“พี่ขอโทษครับบ” คนเป็นเอ่ยก่อนจะเริ่มกินบ้าง

“เป็นไงบ้างน้องหมอของพี่”

“อื้ม ก็ดีครับ” ซันละจากหมูบนเตามามองน้องชายของเขาเอาจริงๆแล้วตั้งแต่เปิดเทอมมาหนึ่งเดือนเจ้าตัวดูมีความสุขดีจนเขาหายห่วงไปเลย

“ไอตินมันเลี้ยงดีเกินไปรึป่าว” ซอลเลิกคิ้วให้เมื่อคนตรงหน้าเอาตะเกียบชี้ๆเป็นเชิงว่าเขากำลังน้ำหนักขึ้น

“ป่าวว พี่รหัสตินต่างหากเลี้ยงดี” คนเป็นน้องดูยิ้มมีความสุขเมื่อนึกถึงพี่รหัสของเพื่อนสนิทที่มักจะซื้อขนมมาฝากเพื่อนเขาและยังเผื่อมาถึงเขาอีกพาไปกินของอร่อยอีก

เพราะงี้จะไม่ให้เขาติดพี่เขาได้ยังไงกันละ!

“พี่ไม่รู้จักหรอก” เจ้าคนน้องยู่ปากเล็กน้อยพลางคีบหมูย่างเข้าปากรีบเคี้ยวก่อนจะเล่าเรื่องของพี่รหัสตินเพื่อนรักให้ฟัง

“เนี่ยคือซอลไม่มีพี่รหัสปะแต่แบบพี่เขาก็บอกว่าจะเลี้ยงซอลให้เหมือนเป็นพี่รหัสด้วยเลยใจดีม๊ากมากอยากได้พี่เขามาเป็นพี่ชายเลยอ่ะ”

“อ้าวแล้วพี่ละ”

“หุ้ย ก็พี่เขาน่ารักนี่หน่า” ซันอมยิ้มเมื่อเห็นน้องมีความสุขกว่าที่คิดไว้แต่ก็ออกจะน้อยใจหน่อยที่เขายุ่งจนแทบไม่ได้มาหาน้องเลยต้องกลายเป็นพี่ชายใจร้ายของน้องแล้วรึป่าวเนี่ย

“สงสัยว่าพี่ต้องพาพี่รหัสตินไปเลี้ยงขอบคุณบ้างละมั้ง” ซอลพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของพี่ชายก่อนจะเริ่มคิดแพลนว่าจะพาพี่รหัสตินไปเลี้ยงที่ไหนดี

“ว่าแต่ชื่ออะไรละ”

“อ่ะนั่นไงพี่ที่พูดถึง”

“พี่พีตตตตต”

เชี่ยบอกกูที่ไอคนชื่อพีตมันไม่ได้แค่คนเดียวในคณะแพทย์

ซวยแท้ๆ เขาไม่อยากเรียกมันว่าพรหมลิขิต

มือคีบหมูที่อยู่ใกล้ที่สุดมากกินให้ความสนใจกับเตามากกว่าบนสนทนาที่เหมือนว่าจะเป็นระหว่างพี่น้องมากกกว่า 

ซอลน้องที่เขาสนิทด้วยเป็นน้องของซันมนุษย์ที่เขาเพิ่งไปเถียงปาวๆมาและทำเมินเฉยตอนอีกคนมาเล่นบอลด้วย 

ทำเอาไม่กล้าพูดอะไรเลยแหะ

"พี่พีตอิ่มยัง"เสียงทุ้มของน้องรหัสถามก่อนที่สายตาของคนบนโต๊ะจะหันมามองที่เขาทั้งหมดพีตเลิกคิ้วให้เป็นเชิงว่าจะไปแล้วหรอ เขายังไม่ถึงครึ่งหนึ่งของกระเพาะเลยตาคมของคนบางคนที่จ้องมาด้วยทำให้เขากินไม่ลงเอาดื้อๆตอนสบตา

"อื้ม ไปหาไรกินต่อกัน" 

"พี่ไปก่อนนะซอล"เจ้าคนน้องโบกมือให้หยอยๆก่อนจะหันมาเม้าเรื่องบุคคลที่สามที่เพิ่งเดินออกร้านไป

"ว่าไงน้องพีตตต"เจ้าของชื่ออยากจะเดินจากตรงนี้ให้พ้นๆ ถ้าไม่ติดที่คนเรียกเดินมาดักหน้าเขาซะแล้ว 

นายซันคนเดิม

"อะไร"แทบจะไม่มองหน้าอยู่แล้วไม่รู้ว่าทำไมแต่ช่วงนี้เขารู้สึกว่าคนชื่อซันเข้ามาในชีวิตเขาเยอะเกินไปแล้วทั้งที่ในใจไม่ได้อยากเจอด้วยซ้ำ

ถึงไม่ได้เจอกันเหมือนอีกคนก็สามารถไปป่วนเขาได้ทางโทรศัพท์อยู่ดีเพราะน้องรักของเขาที่มีศักดิ์เป็นน้องแท้ๆของอีกคนเกิดอยากให้พวกเขาผูกสัมพันธ์กัน

หลังจากนั้นก็นะ

มามันทุกเช้า ทุกกลางวันทุกเย็น ทุกกลางคืน จนเขาเริ่มขี้เกียจจะตอบแล้ว

"ทำไมไม่ตอบไลน์"นั้นไง เห็นมั้ยมีกี่เรื่องที่ซันจะต้องมาวอแวเขาแบบนี้ไหนๆก็ไหนๆแล้วเขาว่าถึงเวลาที่มันต้องเคลียร์กันใหู้้เรื่องแล้วล่ะ

"ผมว่าเรา-"

"เนี่ยกูได้ตั๋วไปดูหนังสองใบมึงไปกับกูนะ เออแค่นี้กูไปละ"พูดเร็วราวกับกลัวเขาแย่งแล้วก็วิ่งไปรวมกับกลุ่มเพื่อนที่รออยู่ 

ไม่มีมารยาท

ได้แต่ด่าในใจอยู่แบบนี้ก่อนจะเดินไปทางห้องสโมสรคณะ

"วันนี้ไปกินเลี้ยงกัน"ประธานชั้นปีเอ่ยข้น แน่นอนว่าทุกคนเห็นด้วยและพีตเองก็ปฏิเสธไม่ได้คิดว่าไปแปปๆก็คงกลับแน่ๆ

แต่มันไม่ใช่แบบนั้น

ตอนแรกเขานึก่าจะมีแค่พวกเดียวกันที่ไหนได้มากันทุกชั้นปียังไม่พอรวมไปถึงศิษย์เก่าอีกไอเรื่องเหล้าเบียร์เขาไม่ได้ห่วงมากนักแต่ส่วนตัวเขาไม่ได้ชอบที่ที่มันอึกทึกแบบนี้เท่าไหร่

เพิ่งเข้ามาชั่วโมงเดียวจะออกไปก็น่าเกลียดอยู่

ใครก็ได้ช่วยพีตทีครับบ

!!

เหมือนว่าคุณท้องฟ้าจะเห็นใจเขาเลยส่งสัญญาณว่ามีข้อความเข้ามาให้ก่อนจะเปิดมาพบว่าเป็นที่นัดดูหนังเขานี่เอง

SUNseul : เห้ย พรุ่งนี้อย่าลืมนะเว้ย

เขาไม่อยากจะตอบข้อความแล้วเลยตัดสินใจโทรหาคนที่ทักเขามาได้ถูกจังหวะเหลือเกินจนคิดในใจว่าพรุ่งนี้เขาคงต้องเลี้ยงป๊อปคอร์นอีกคนตอบแทนซะแล้วสิ

/เออมีไรวะ/

"มารับผมหน่อยสิ"ปลายสายเงียบไปซักพักก่อนจะตอบกลับมา

/ที่ไหน/

"XXXข้างมอ"

/ได้ เดี๋ยวอีกสิบนาทีถึง/ พีตเอ่ยขอบคุณอีกคนเบาๆแต่ปลายสายวางสายไปก่อนเลยได้แต่มองหน้าจอรอเวลาอยู่แบบนั้น

"ขี้เมาเอ้ย" พีตมองค้อนให้อีกคนที่ยืนรออยู่หน้าร้านให้ตายสิเขาแตะไปแค่แก้วเดียวมาว่ากันเมายังไงกัน

"กินน้อยกว่าพี่แล้วกัน" คนตัวเล็กเดินนำไปเล็กน้อยปล่อยให้คนที่มารับหัวเราะเบาๆก่อนจะเร่งฝีเท้าให้ทันอีกคน

"พี่ซัน" 

"หืม?" ตอนนี้พวกเขาอยู่ในรถของซันกำลังเตรียมตัวกลับหอของพีตแต่จู่ๆพีตก็พูดขึ้นมาขัดเพลงจากวิทยุของซัน

"ถามจริงๆว่าทุกวันนี้พี่ทำอะไรอยู่" 

"ทำอะไรวะ"

"ก็พาไปกินข้าวไปรับไปส่ง ส่งข้อความมาหา เกือบสามเดือนแล้วนะ"เผลอลอบมองสีหน้าจริงจังของอีกคนแล้วมันทำให้เผลอหลุดขำไม่ได้จริงๆ

ไม่รู้จริงๆหรอวะ

"ไม่รู้จริง?"

"จริงดิ"

ตั้งแต่คุยกันมาซันยอมรับว่าพีตเป็นคนที่ค่อนข้างจะผิดคาดจากวันแรกที่รู้จักกันเจ้าตัวไม่รู้อะไรมากกว่าที่เขาคิดจะเรียกว่าค่อนข้างซื่อเลยก็ว่าได้ หลอกง่ายไปไหน ตอนแรกเขาก็คิดว่าจะคุยเรื่องของซอลอย่างเดียวแต่หัวข้อสนทนาหลักกลายเป็นเรื่องประจำวันของพวกเขาเมื่อไหร่ไม่รู้แต่มันก็สนุกดี

พีตเล่นบอลเก่งกว่าที่คิด

ง่ายๆว่าตัวเอชเลยทำเอาพวกเขาเกือบเสียประตูให้เยอะแล้วถ้าไม่ติดที่เจ้าตัวโดนขัดขาจนขาแพลงไปในงานกีฬาคณะ

แน่นอนว่าไม่ใช่เขาที่ทำมันเป็นอุบัติเหตุ

และเขาก็ไปรับไปส่งช่วงนั้นให้คนตัวเล็กเอง

พอการที่ต้องคุยกันทุกวันมันกลายเป็นส่วนหนึ่งของเขาไปแล้ว

กลายเป็นว่าเขาเองก็เสพติดคนชื่อพีตไปแล้วและเข้ามาอยู่ในความคิดของเขาค่อนข้างบ่อยจนบางทีเขาก็รำคาญตัวเองเหมือนกัน

และเขาค่อนข้างมั่นใจว่าเขาไม่ได้รู้สึกแบบนี้ฝ่ายเดียว

แค่เจ้าตัวยังไม่รู้ตัวเฉยๆ 

"ตอบมาสิพี่"เสียงคนข้างๆขัดความคิดของเขาขึ้น

"ไม่รู้จริงดิว่าจีบอยูู่"