‘สวัสดีปีใหม่คิดถึงนายมาก

                             ขจร’

มาลีนัดผมออกมาเคาท์ดาวน์ด้วยกันไม่ใช่แค่เราหรอกครับ มีเพื่อนที่เธอสนิทอีกมากมายและมีฝูงแมวเต็มบ้านเธอยื่นจดหมายมาให้ผมมันคือจดหมายจากขจรตอนนี้ขจรเดินทางอยู่ประเทศแถบตะวันออกกลาง

ผมลืมความแปลกใจไปนานมากแล้วเหมือนกันกับที่อยู่ที่ไม่เคยซ้ำกันของจดหมายจากขจรทุกฉบับมันย้ายที่อยู่ตามใจอิสระของมันเสมอๆ มันมักไม่มีเหตุผลอะไรมากนักอาจจะเพียงแค่อยากรู้วิถีชีวิตการเมืองต่างๆ แค่นั้นผมแอบอิจฉาขจรเรื่องความกล้าที่ผมนั้นขาด

ห้า

สี่

สาม

สอง

หนึ่ง

..

แฮบปี้นิวเยียร์

ทุกคนส่งเสียงเฮดังลั่นมีพลุมากมายบนท้องฟ้า สวยงามซะจนเหมือนทุกคนบนโลกทิ้งปัญหาความทุกข์ไปแล้วจนหมดสิ้นความเศร้าหายสาบสูญ เหลือเพียงความสุขตลอดไปและตลอดกาล เหมือนมิชชั่นคอมพลีช ชนะรายการตอบคำถามได้เงินไป10ล้าน คนรอบตัวผมกอดกันอวยพรให้กันพร้อมยื่นของขวัญน่ารักๆ อือช่างมีความสุขจริงๆเลยนะวันนี้

‘นี่’

มาลียื่นของขวัญกล่องเล็กมาให้ผมพร้อมรอยยิ้มตาหยีที่ผมแพ้และแพ้มาตลอด

‘ให้เราหรอใจดีจังเลยนะมาลี’

‘สวัสดีปีใหม่นะ’

‘อื้อเหมือนกันนะ’

ผมไม่มีของขวัญอะไรให้เธอเนื่องในเทศกาลนี้เราจ้องมองพลุ แสงไฟสวยงามกันสักพัก เพลงจากคลื่นโปรดของเธอก็เปิดเพลง วันดีดี ของ25 hours เธองึมงำๆว่าชอบเพลงนี้จังเลยนึกถึงสมัยฟัง seed 

ให้เธอรู้ว่า ดีดีที่เคยได้มีมา
แต่วันนี้มีเธอคงดีได้มากกว่า
วันที่มีแต่เราไม่มีใคร
ถ้าอยากรู้มันดียังไง
ไม่ต้องเขินแค่หลับตา
ฉันจะพาเข้าไป

เธอยิ้มและหัวเราะกับประโยคชวนคลื้นไส้พร้อมกับหลับตาตามเสียงร้องของพี่แหลม เธออมยิ้มเหมือนเธอกำลังมีความสุขกว่าใครในโลกใบนี้ผมเองก็เหมือนกัน มีความสุขและอยากมีเธออย่างนี้ไปเรื่อยๆเธอทำให้ผมแน่ใจอะไรหลายๆ อย่าง ว่าอย่างน้อยผมนั้นก็น่าจะก้าวเข้าไปหาเธอแล้วครึ่งเท้าอาจจะไม่เต็มตัวแต่แค่นี้ผมก็มีความสุขจนจะบ้าจนไม่สามารถควบคุมตัวเองพลั้งเผลอไปกับความอ่อนหวานที่เธอมอบให้ริมฝีปากนุ่มนิ่มของเธอกลืนกินความทุกข์ทุกอย่างที่ผมพบเจอมา มีเพียงท้องฟ้าที่เธอชอบดอกไม้ที่เธอรัก และเรา เราที่แปลว่าผม และเธอ

หลังจากวันนั้นผมก็ยังเหมือนเดิมยังใช้ชีวิตเรื่อยๆในมหาลัยส่วนมาลีเองเธอน่ารักขึ้นเยอะกว่าเดิมสักล้านเท่า และดุเพิ่มขึ้นแสนเท่าแต่ยิ้มเธอสวยผมเลยยอมรับได้ เรายังเดินเล่นชมแสงสีเหลืองและถามหาอนาคตของการเมือง การปกครองและความอิสระของเราที่เธอสนใจ เธอฝันอยากเห็นความเปลี่ยนแปลงกับการปกครองในอุดมคติความเสมอภาคและความฝันของเด็กตัวเล็กๆที่ใสซื่อกับโลกความเป็นจริงสีเทาหม่นเธอยังยืนยันว่าจะกลับไปพัฒนาบ้านเกิดหลังจากเรียนจบส่วนผมยังคาดเดาความคิดของตัวเองไม่ได้ อย่างว่าผมอิจฉาขจร เค้ากล้า และเด็ดเดี่ยว

เธอยื่นมือมาจับมือผมระหว่างเดินเรื่อยๆในวันอังคารที่เราจะต้องเจอทุกสัปดาห์เธอบอกว่าการที่ผมชอบสีฟ้าและเธอที่ชอบสีเหลืองเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้วเพราะท้องฟ้าจะสวยงามในช่วงสุดท้ายของวันที่แดดเป็นสีเหลือง ผมจับมือเธอแน่นขึ้นก่อนจะยื่นหูฟังอีกข้างให้เธอฟังเพลงYou&I– kim jong wan (NELL)

เธอหัวเราะเสียงใส

“ชอบเพลงนี้มากรู้ได้ไง”

“ก็เราชอบ”

“เธอก็ชอบหรอ น่ารักเนอะชอบซีรีส์เรื่องนี้มากเลยตอนที่นางเอกส่งไก่นี่แอบอิจฉาอยากเป็นนางเอกอยากทอดไก่ขาย”

“เราหมายถึงว่าเราชอบมาลีเลยรู้ว่า มาลีชอบเพลงนี้”

เธอนิ่งเงียบและเดินนำหน้าผมไปสองก้าวในขญะที่ผมหยุดนิ่งผมคิดว่ามันน่าจะพอแล้วถึงเวลาทำอย่างที่ขจรบอกไว้ กล้าหาญแบบมัน

“เรารู้นานแล้ว รู้นานพอที่ว่าเราก็ชอบเธอเหมือนกัน”

เธอยิ้มแล้วก็ดึงผมเดินไปด้วยกันอีกครั้ง เหมือนร้านขายดอกไม้จะจุดพลุฉลองปีใหม่อีกรอบเลยครับ

 (จบ)

อย่าเพิ่งร้อง ห้ะ ว่าผมจะจบดื้อๆแบบนี้หรอ 

จะบอกว่า 

ทุกๆอย่างมีจบสิ้นนะครับ ชีวิตจริงผมและเธออาจจะยังไม่จบอย่างบริบรูณ์ แต่สักวันก็ต้องสูญหายจากกันไปอยู่ดี ขอบันทึกความทรงจำและรอยยิ้มน่ารักของเธอไว้แค่นี้ก่อน 

ปล. หากขจรกลับมาจะแจ้งให้ทราบนะครับ