ยังจำความรู้สึก ณ ขณะรู้ตัวว่าอยากเป็นนักเขียนได้ดี คล้ายกับเดินอยู่ในที่มืดแล้วพบเพียงแสงขาวอันริบหรี่และเบาบาง คราแรกเราหวาดกลัว ว่าแสงขาวจะส่องสว่างมากขึ้นหรือเปล่า หรือหากเลือกเดินทางตามเส้นทางสีขาวแล้วมันเกิดดับวูบ กลับมามืดมิดอีกครั้งจะทำเช่นไร จึงทำเพียงร้อยเรียงตัวอักษรผ่านโลกโซเชียลอย่างไม่จริงจังนัก ทิ้งระยะห่างกับมันเพื่อป้องกันตัวเองและได้แต่เฝ้าฝันที่จะสัมผัสประกายแสงขาวนั่น

ป้องกันตัวเองได้ไม่นาน ความฝันก็ทลายเกราะไปเสียหมด คงเป็นเพราะความช่างฝันที่ไหลวนอยู่ในตัวตั้งแต่เล็ก หากฝันอะไร ก็จะพยายามทำมันให้สำเร็จ จึงเริ่มลงมือเขียนอย่างจริงจัง อ่านหนังสือให้มากขึ้น เพื่อสั่งสมประสบการณ์ ลงทั้งแรงกายและแรงใจ จนวันหนึ่งได้มีโอกาสเข้าไปมองและสัมผัสแสงขาวใกล้ๆ ทำให้รู้ว่าแท้จริงแล้ว มันช่างขาวสว่าง นั่นหมายถึงการได้ทำงานเป็นนักเขียนอย่างที่ใฝ่ฝัน

กระนั้นก็ยังมีความหวาดกลัวซุกซ่อนอยู่ มันช่างท้าทายเสียจริง แต่ก็เลือกที่จะทุ่มเทและเรียนรู้งานเขียนด้วยความหมั่นเพียร พยายามทำงานทุกชิ้นให้ดีที่สุด

อย่างไรก็ตาม ยังไม่สามารถพูดได้เต็มปากว่าเป็นนักเขียน เรายังคงเป็นเพียงบีกินเนอร์ ที่พากเพียรเก็บรอบบินให้เกิดความชำนิชำนาญ แต่มีสิ่งหนึ่งที่สามารถบอกเล่าและบอกได้ว่ามันช่างแสนดี นั่นคือ...

"เราไม่เสียใจเลย ไม่เสียใจที่ดื้อและพยายามไขว่คว้าฝันในครั้งนี้ แม้มันจะเหนื่อยและอาจมีปัญหาเข้ามาพานพบ แต่มันช่างคุ้มค่าที่ฝ่าฟันสิ่งเหล่านั้นมา ซึ่งเราไม่อาจรู้ได้ว่าเส้นทางในอนาคตจะเป็นเช่นไร แต่สิ่งหนึ่งที่รู้คือ ณ ขณะนี้ ช่างแสนอุ่นใจที่ได้มายืนอยู่ท่ามกลางวงล้อมของแสงขาวเส้นนี้ ที่ได้เหน็ดเหนื่อยไปพร้อมกับความสุขในการเริ่มต้นเป็นนักเขียน ที่เราได้เป็น 'เรา' ในทุกวันนี้"

เปื่อย : เขียน