บางคนคงมีคำถามในใจหลังจากที่ต้องเจอเหตุการณ์ที่ยากที่จะลืม..

ความรักคืออะไร?

ทำไมต้องมีความรัก?

รักแล้วเลิกจะมีไปทำไม? 

           คำถามพวกนี้ยังคงวนเวียนอยู่รอบตัวในทุกๆวัน ทั้งๆที่บางครั้งก็รู้คำตอบอยู่แล้ว แต่ก็ยังตั้งคำถามเพื่อให้แน่ใจกับคำตอบมากขึ้น และทุกคนล้วนต่างมีคำตอบอยู่ในใจอยู่แล้ว ทุกคนต่างมีเหตุผลที่ต่างกันออกไป ไม่สามารถบังคับให้เป็นไปตามคำตอบที่เราคาดหวังจากคำถามนั้นได้ สำหรับเราแล้วความรักคงเป็นความรู้สึกบางอย่างที่ลึกซึ้งและยากจะคาดเดา คนเราสามารถทำอะไรได้หลายอย่างที่เกิดจากแรงพลักดันจากความรักนี่แหละ อยู่ที่ว่าเราจะนำความรักนั้นไปใช้ในทางที่เป็นประโยชน์หรือไม่ ความรักที่แท้จริงคงไม่ใช่การทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เป็นเจ้าของ แต่คงเป็นการเฝ้ามอง และมีความสุขกับสิ่งๆนั้นมากกว่า 

                 จากความรู้สึกเล็กๆที่ก่อตัวขึ้นจากจิตใจ ความรู้สึกหวิวๆเหมือนผีเสื้อบินอยู่ในท้อง จนเกิดเป็นความชอบ ชอบที่จะเห็นหน้าเขา ชอบที่จะได้คุยกับเขา ชอบที่จะได้เป็นเจ้าของของเขา จนวันหนึ่งพัฒนาขึ้นเป็นความรักที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างกัน พร้อมที่จะเข้าใจและดูแลซึ่งกันและกัน จนเข้าใจไปเองว่าแค่ได้เฝ้ามอง ได้เห็นเขามีความสุข เราก็พลอยมีความสุขตามไปด้วยทั้งๆที่ข้างๆเขาจะไม่ใช่เราก็ตาม “นั่นแหละคงเป็นความรัก” 

ความรักที่เราไม่จำเป็นต้องครอบครองเราก็มีความสุข เพราะเมื่อใจเราไม่หวังจะอยากได้เราก็จะไม่รู้สึกเจ็บปวดอีกต่อไป...

รักกันจนเลิกกัน มันเป็นเรื่องปกติที่มนุษย์ที่มีความรัก ตอนมีความรักทุกไอย่างมันเต็มไปด้วยความรู้สึกที่พิเศษ ความรู้สึกที่มีใครอยู่ข้างกายในฐานะคนรักที่เป็นได้ทั้งเพื่อน และครอบครัวในเวลาเดียวกัน ความรู้สึกที่เมื่ออยู่กับเขาเหมือนเราเป็นเด็กตัวน้อยๆ ความดูแล ความอบอุ่นที่ได้รับ มันวิเศษจริงๆ แต่เมื่อถึงเวลาที่เราใช้โควต้านั้นหมดลงความรู้สึกที่เคยมีก็ค่อยๆจางหายไป จนต้องมีใครที่เจ็บช้ำกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่นั้นจะเป็นภูมิคุ้มกันให้กับตัวเราเป็นอย่างดี และทำให้เราได้ก้าวออกไปสู่โลกกว้างได้อีกหนึ่งขั้น จนเมื่อเวลาผ่านไปเราจะเจอคนที่ดีกว่าเป็นแน่..และเมื่อถึงวันนั้น เราจะไม่เสียใจเลยที่เคยเลิกกัน...