ดอกไม้มันมีสเน่ห์ของมันนะครับ ผมปั่นจักรยานไปบนทางเดินเพื่อเข้าร้านสะดวกซื้อแล้วหาซื้อลิปสติกสีที่พี่สาวผมอยากได้หลังผมเลิกงานแล้วเห้อทำไมผู้หญิงชอบอยากได้อะไรที่มันหาซื้อยากขนาดนี้ด้วย(หรือผมเริ่มตาลายกับสีของมัน)ผมเดินมาข้างร้านของหญิงสาวที่คุ้นเคยผมกวาดสายตามองไปรอบๆ แต่กลับไม่พบใครก่อนจะหันไปสบตากับแม่
"ทอร์นเฝ้าร้านให้แม่แปปนึงสิ"แม่ผมบอกแล้วชี้ไปทางเก้าอี้พับตัวเตี้ยสีชมพูที่เคยมีลายมือผมตอนเป็นเด็กเขียนเอาไว้
'เท่าที่รู้ คือฉันรักเธอ' แหวะเลี่ยนชะมัดทำไมถึงเขียนอะไรแบบนั้นลงไปได้นะเหอเหอ แต่ทำไมเก้าอี้ตัวนั้นถึงใกล้กับร้านเธอขนาดนั้น

"อื้อออ"ผมตอบเสียงทุ้มก่อนจะหย่อนตูดลงไปนั่งบนเก้าอี้พับตัวเตี้ยแล้วหยิบลิปสติกสีนู้ดป่วย(ที่ผมไม่เข้าใจว่ามันสวยตรงไหน)ออกมาจากแพ็คเก็ตแข็งแรงผมเปิดฝาแล้วหมุนลิปไปมาเพื่อดูว่ามันคงแข็งแรงอยู่ไม่น้อย แต่จังหวะนั้นหญิงสาวผมบลอนด์ที่ผม(ค่อนข้าง)ชินตายืนอยู่ข้างหน้าผมแบบที่ถ้าผมหลับตาปาลิปสติกที่อยู่ในมือไปข้างหน้า เธอก็คงโดนไปแล้ว เธอยืนมองหน้าผมเหวอๆแบบอ้าปากค้างก็ว่าได้ผมงงกับอาการของเธอทุกครั้ง ผมก้มหน้าลงมองของที่อยู่ในมือ ป้าดดดด ก็น่าเหวออยู่หรอก ลิปสติก!!!! ผมก้มหน้าแก้มแดงออกมาแบบไม่รู้ตัวก่อนจะหมุนแท่งลิปลงแพ็คเก็ตใส่ถุงอย่างรวดเร็ว ป้าดดด!!!พระเจ้าทำไมต้องมาเปิดอะไรเอาตอนนี้
เธอเลือกปิดปากเหวอๆนั้นลงก่อนจะหันหน้าเบือนไปทางอื่นแบบปิดบัง ผมก็หันหน้าหนีจากเธอ แล้วคิดจะรีบสาวเท้าไปป้ายรถเมล์เมื่อแม่ผมกลับมาพร้อมแป้งผสมรองพื้นแบบตลับยื่นให้ผมแล้วบอก
"เอากลับไปด้วยสิ"พร้อมกับก้มมากระซิบที่หูผมแผ่วเบาว่า"ฝากแฮปยัยอาร์เนลด้วย"ผมถึงกับตะลึงก่อนจะหันหน้าไปดูสีหน้าสาวผมบลอนด์ที่มองมาที่ตลับแป้งผสมรองพื้น ทั้งใบหน้ามีแต่ตาที่เบิกโพลงอย่างเปิดเผย ผมรีบรับตลับนั้นยัดใส่ลงถุงเดียวกับลิปสติกและหันหลังจากตรงนั้นทันที ฮืออออออออ พ้มจะร้องห้ายย,,,,,:-(