เย็นของวันจันทร์ที่แสนจะน่าเบื่อ ผมเข็นรถออกไปส่งดอกไม้ให้กับร้านเจ้าประจำของเจ้านายผม ผมเป็นลูกน้องเขานั่นแหละครับ ขณะที่เข็นไปส่งแล้วก็รีบสาวเท้าข้ามถนนกลับมา ผมก็รู้สึกถึงสายตาที่มองผมตลอดเวลาที่ผมเคลื่อนไหว ผมไม่กล้าเงยหน้าจะมองสายตาคู่นั้นหรอกแต่ด้วยความที่ผมอยากรู้ผมเลยเผลอสบตากับเธอเข้าอย่างจัง เธอผมยาวสีบลอนด์มัดรวบหางม้า มีคราบเครื่องสำอางเพียงน้อยนิดกับริมฝีปากสีนู้ด(จนป่วย)แต่รวมๆแล้วกลับหน้าตาค่อนไปทางดีเลยทีเดียว เธอนั่งอยู่บนพื้นฟุตบาทเพื่อขายช่อดอกไม้ที่เธอน่าจะเป็นคนทำมันเอง แต่ทำไมเธอถึงไม่ละสายตาไปจากผมเสียที จนผมต้องเป็นฝ่ายหลบตาไปเสียก่อนจะกลับเข้าไปในร้าน
"เฮ้...ทำไมนายทำหน้าแบบนั้น"เพื่อนชายหัวทองของผมถามอย่างนึกแซวที่ผมทำหน้าเหมือนลูกหมาขี้สงสัย (มันดูออกได้ขนาดนั้นเลยรึไง)
"นี่ว่างรึเปล่า ทำงานอยู่มั้ย"ผมถามเพื่อนหัวทองออกไปก่อนจะเข็นรถกลับไปเก็บที่ แล้วถึงเดินกลับมาฟังคำตอบที่ถามไว้
"นิกกี้ถามอะไรหน่อยดิ"ผมกระโดดขึ้นไปนั่งบนโต๊ะไม้สีเข้มข้างๆนิกกี้ ก่อนจะสูดลมหายใจเฮือกใหญ่"ผู้หญิงถ้ามองเราแบบไม่ละสายตานี่ หมายถึงอะไร"ผมถามเพื่อนหัวทอง
"อืมมม์ ถ้าไม่เกลียดแค้นนายมากก็คงแอบชอบมั้ง แต่น่าจะเป็นอย่างแรกสะมากกว่า"มันตอบผมแล้วทำหน้าเยาะเย้ย"ก็นายมันกวนตีนเองเพื่อนเอ๋ย"มันกระโดดลงจากโต๊ะไม้สีเข้มเมื่อได้ยินเจ้านายในร้านเรียก
ทำไมผมต้องเก็บคำพูดของนิกกี้มาคิดมากขนาดนี้ด้วยแต่มันคงไม่มีอะไรมากไปกว่านี้แล้วล่ะผมหยิบหูฟังมาเสียบเพราะที่ร้านไม่มีงานอะไรให้ทำแล้ว ผู้คนเดินผ่านไปผ่านมาจนผมเริ่มเวียนหัวแต่สายตาผมก็ต้องสะดุดในระยะร้อยเมตรกับผู้หญิงที่เหมือนจะเคยมองมาก่อนเมื่อเร็วๆนี้ เธอยกกล่องโฟมใบเบ้อเร่อหลายใบเดินผ่านหน้าผมไป แต่ผมก็ช่วยอะไรเธอไม่ได้อยู่ดีผมจึงก้มหน้าเล่นมือถือต่อไป
07:49PM
นี่ก็ได้เวลาเลิกงานของผมแล้ว ผมเดินไปยืนรอรถที่ป้ายรถเมล์แล้วก็พบว่าเธอยังคงยืนอยู่ที่หน้าร้านของเธอ เธอเหมือนพยายามชะเง้อมองหาใครสักคนผ่านทางที่ผมเดินออกมา หน้าตาเธอดูกังวลใจจนเผลอมองมาที่ป้ายรถเมล์ที่ผมยืนและเห็นผมเข้า ทำไมสายตาที่กังวลใจของเธอกลับหายไป และเดินมาทางนี้ ห๊ะ เธอกำลังเดินมาทางนี้และเดินผ่านผมไป ผมหันกลับไปมองเธอเพื่อดูว่าเธอจะไปไหนแต่ไหงเธอถึงหยุดและหันหน้ามามองผมโดยตรง แต่รถเมล์สายที่ผมจะขึ้น มาแล้วววผมเลยต้องกระโดดขึ้นรถไปนั่งอยู่ท้ายแถวที่เป็นที่ประจำก่อนจะชะโงกหน้าออกไปมองเธอที่เหมือนจะอมยิ้มน้อยๆจนละสายตาไป
เย็นของวันจันทร์ที่แสนจะน่าเบื่อ ผมเข็นรถออกไปส่งดอกไม้ให้กับร้านเจ้าประจำของเจ้านายผม ผมเป็นลูกน้องเขานั่นแหละครับ ขณะที่เข็นไปส่งแล้วก็รีบสาวเท้าข้ามถนนกลับมา ผมก็รู้สึกถึงสายตาที่มองผมตลอดเวลาที่ผมเคลื่อนไหว ผมไม่กล้าเงยหน้าจะมองสายตาคู่นั้นหรอกแต่ด้วยความที่ผมอยากรู้ผมเลยเผลอสบตากับเธอเข้าอย่างจัง เธอผมยาวสีบลอนด์มัดรวบหางม้า มีคราบเครื่องสำอางเพียงน้อยนิดกับริมฝีปากสีนู้ด(จนป่วย)แต่รวมๆแล้วกลับหน้าตาค่อนไปทางดีเลยทีเดียว เธอนั่งอยู่บนพื้นฟุตบาทเพื่อขายช่อดอกไม้ที่เธอน่าจะเป็นคนทำมันเอง แต่ทำไมเธอถึงไม่ละสายตาไปจากผมเสียที จนผมต้องเป็นฝ่ายหลบตาไปเสียก่อนจะกลับเข้าไปในร้าน 
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in