1 วัน 23 ชั่วโมง 1380 นาที 82800 วินาที
07.00
ทันทีที่ได้ทราบข่าวจากทางโรงพยาบาล ฉันก็รีบตรงออกมาจากห้องพักทันที
"พี่พยาบาลค่ะ!!"
การมาโรงพยาบาลในเวลาแบบนี้ทำให้รถติดมากกว่าปกติโดยเฉพาะยิ่งวันทำงาน กว่าจะมาถึงก็ใช้เวลามากกว่า 20 นาที ซึ่งตอนนี้มันก็ยังไม่ถึงเวลาเข้าเวรของฉัน
"หมอโย!!...ห้อง 4406 ค่ะ"
พอทราบห้องของคนไข้สองเท้าก็รีบก้าวออกไปทันที
"หมอ..ช่วยยาย..ด้วย "ในห้องมีคุณยายที่อายุราวๆ50-60 นอนร้องโอดโอยอยู่บนเตียงสีขาวของโรงพยาบาล น้ำเสียงที่แหบพลาน มือกดลงจุดที่มีผ้าพันแผลพันอยู่ บ่งบอกถึงความทรมานที่ต้องเผชิญอยู่มาก
"ยาย...ยายบอกหมอสิ...เจ็บหรือปวดตรงไหน" คุณยายดึงมือของฉันมากุมไว้จนแน่น
"ยายปวด...หลังแล้วก็ขา...ช่วยยายด้วยคุณหมอ...ยาปวดจนทนไม่ไหวแล้ว..โอ้ย" คุณยายร้องขึ้นอีกครั้ง
และแน่นอนอาการที่คุณยายเป็นนั้น เกิดจากการที่พึ่งจะผ่าตัดกระดูกสันหลังมาไม่นานและเนื่องจากเป็นคนป่วยที่ติดเตียง อาการปวดหลังจึงกำเริบขึ้นอีกครั้ง หลังจากที่ฟังคุณยายเล่าอาการให้ฟังฉันจึงหันไปพูดกับคุณพยาบาล ก่อนจะหันหน้ามาทางคุณยาย
"ยายเดี๋ยวหมอจะให้พี่พยาบาลพาไปทำกายภาพบำบัดนะค่ะ" ฉํนพูดก่อนจะก่อนจะยิ้มให้ยายที่นอนอยู่บนเตียง
"พี่แต้วค่ะ...เดี๋ยวฉีดยาแก้ปวดเข้าที่สายน้ำเกลือแล้วก็ถอดสายปัจสวะออกด้วยนะค่ะ แล้วเดี๋ยวทำเสร็จก็ช่วยพายายไปเดินด้วยนะค่ะ"
"จ่ะ" ฉันเดินออกมาจากห้องก่อนจะตรงไปที่สแกนลายนิ้วมือ
7.30
"หมอโย....มีเครสด่วนค่ะ"
"ค่ะพี่แต้ว"ฉันหยิบเสียงกาวมาใส่ก่อนจะเดินออกมาจากห้องพักหมอตรงไปยังห้องฉุกเฉิน
"คนไข้มีอาการแบบไหนค่ะพี่แต้ว" ฉันหันไปถามพี่แต้วพี่พยาบาลระหว่างเดินไปห้องฉุกเฉิน
" หน้ามืดค่ะ ล้มหัวกระแทกพื้น " หัวกระแทกพื้น?
"แล้วเขามายังไงหรอค่ะ"
"เดินมาค่ะ" เดินมา?
ภายในห้องฉุกเฉิน มีคนไข้หลายคนที่อยู่ในนี้ บางส่วนก็ประสบอุบัติเหตุหมอและพยาบาลเดินกันซะให้วุ่น วันนี้หนักเมือนกันสินะ
ฉันเดินตรงไปเตียงที่มีผู้หญิงในชุดนักศึกษานอนอยู่
"เป็นยังไงบ้างค่ะ สบายดีไหม เจ็บหรือปวดตรงไหนรึป่าว"
น้ำตาสีใสที่ไหลออกมาจากดวงตาคนบนเตียง ทำให้ฉันตกใจไปแวบนึงก่อนที่เจ้าตัวจะยกมือขึ้นมาปิดหน้าตัวเองไว้
สายตาของฉันเหลือบไปเห็นรอบแผลเป็นที่มือขวาของเธอ ในใจคิดว่าเธอกินยาที่เป็นอัตรายอะไรเข้าไปรึป่าว แต่ก็ขอให้มันไม่จิงเพราะมันอาจจะเป็นอัตรายมากถ้ากินเข้าไปจำนวนมาก
"หมอ...หนูกินยา-----เข้าไปคะ" อ่า ฉันเกลียดพระเจ้าจัง สิ่งที่ฉันคิดเป็นเรื่องจิง เธอกินยานั้นเข้าไปจิงๆ
"พี่แต้วค่ะ-------"
ผ่านมา30นาทีแล้ว หลังจากที่รักษาคนป่วยที่น่าสงสารคนนั้นไป ฉันเดินเข้าไปในห้องที่เธออยู่
"รู้สึกดีขึ้นไหมค่ะ? ไม่ต้องห่วงนะ ทุกคนมีเรื่องที่เครียดหมดแม้แต่หมอก็ตาม อย่ากังวลมีอะไรก็บอกหมอได้นะ " ฉันเอื้อมมือของตัวเองไปจับมือของเธอ ก่อนจะบีบมันไว้เบาๆ
"ขอบคุณนะค่ะหมอ" เธอบอกก่อนที่น้ำตาเธอจะไหลออกมาอีกครั้ง
"ไม่เป็นไรค่ะเพราะนี้คืิอหน้าที่ของหมอ"
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in