1 วัน 24 ชั่วโมง 1440 นาที 86400 วินาที
06.00
เสียงนาฬิกาปลุกที่ดังขึ้นในช่วงเช้าของวัน ไม่ได้ทำให้คนที่นอนอยู่บนเตียงรู้สึกสดชื่นขึ้นมาเลย
การเป็นหมอไม่ใช่เรื่องง่าย มีเวลานอนแค่ 5-6 ชั่วโมงในแต่ละวัน และในทุกเดือนๆจะมี 7-8 วันที่ไม่ได้นอน
การเป็นหมอไม่ได้ง่ายอย่างที่ทุกคนคิด เงินเดือนของพวกเราไม่ได้มีมากถึงหลักแสน ไม่ได้มีเวลาไปกินข้าวกับเพื่อนหรือแฟน ไม่มีแม้แต่เวลาจะนอน ไม่มีวันหยุดเสาร์หรืออาทิตย์ ไม่มีเวลาไปเที่ยวหรือกลับบ้านไปหาครอบครัว
ถึงหมออย่างพวกเราจะป่วย ก็ไม่มีสิทธิ์ลาพัก เพราะเวลามีค่าชีวิตของคนป่วยก็เหมือนกัน ทุกวินาทีมีความหมาย ฉันตื่นขึ้นและดันตัวเองขึ้นจากที่นอนนั่งพิงหัวเตียงก่อนจะหยิบ แท็บเลต และเอกสารงานต่างๆมาเครียให้เสร็จ ยังเหลือเวลาอีก 1 ชั่วโมง ก่อนจะไปโรงพยาบาล
ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันถูกคนอื่นดูถูกมามากมายจนเคยจะเลิกเรียนหมอไป ความกดดันมากมายที่เกิดขึ้น บวกกับความเครียดทางการเงิน สังคม และปัญหาอะไรหลายๆอย่าง มันเคยทำให้ฉันคิดฆ่าตัวตาย รอยแผลเป็นที่ข้อมือด้านขวาของฉันคงเป็นหลักฐานที่ดีว่าที่ผ่านมาฉันเป็นยังไงบ้าง ที่ตัวฉันผ่านวันนั้นมาได้ก็เพราะคนในสังคม และคนในสังคมก็มี 2 แบบ คนท่เหยียบเราและคนที่ปลอบเรา ฉันผ่านเรื่องนั้นมาได้เพราะมีคนทั้ง 2แบบรอบตัวฉัน
พอเปิดงานขึ้นมาทำได้สักพัก อาการปวดหัวก็เริ่มเกิดขึ้น จนต้องยกมือขึ้นมากุมศีรษะตัวเองไว้
"อีกแล้วหรอ" อาการปวดนี้เกิดขึ้นมาได้สักพักแล้วแถมไม่รู้ด้วยว่าตัวเองเป็นอะไร
ถึงพวกเราจะเรียนหมอมา แต่ก็เรียนเพื่อรักษาคนอื่นไม่ได้เรียนเพื่อรักษาตัวเองสักหน่อย อาการปวดหัวเริ่มรุนแรงมากขึ้นจนต้องยกมือขึ้นมากุมหัวไว้หนักๆ ไม่นานโทรศัพท์ก้ขึ้นเบอร์โทรที่คุนเคยพร้อมกับอาการปวดหัวที่เริ่มทุเลาลง ฉันเอื้อมมือไปกดรับสายจากมัน....
ก่อนจะรีบกระโดดลงจากเตียงตรงไปยังห้องน้ำ ......
ไม่นานคนในห้องนำก็ออกมาแล้วตรงออกไปยังประตูทันที....
บันทึกการโทร
"โรงพยาบาล 06.34 "
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in