มือของฉันกำเชือกไว้แน่น

แน่นซะจนรอยเชือกนั้นประทับบนฝ่ามือ

ฉันเดินไปเรื่อยๆ พร้อมกับลูกโป่งในมือ

คอยหลบกิ่งก้านอันแหลมคมของต้นไม้ 

ไม่เคยให้ใครมาแตะลูกโป่งของฉัน

...

ฉันเดินต่อไป 

จนกระทั่ง

เชือกรองเท้าของฉันหลุด

ฉันพยายามผูกเชือกรองเท้า

ด้วยมืออีกข้างที่ไม่ได้ถือลูกโป่งไว้

แต่มันยากเหลือเกิน

ถ้าหากเรามีมือเพียงข้างเดียว

...

หลายนาทีผ่านไป

ฉัน

ก็ยังไม่สามารถผูกเชือกรองเท้าได้

ลูกโป่งใบนั้น เลยพูดขึ้นมาว่า

"ปล่อยฉันไปสิ จะได้ผูกเชือกรองเท้าง่ายขึ้น"

...

ทั้งๆที่มีวิธีมากมายในการแก้ปัญหาเล็กน้อยนี้

แต่ฉันกลับเชื่อและปล่อยลูกโป่งใบนั้นไป

จนกระทั่งมันหายไปบนท้องฟ้า

...

ฉันยังคงเดินทางต่อไป

รอยเชือกที่มือกำลังหายไป

แต่ช่วงเวลาที่เคยมีลูกโป่งใบนั้น

ยังคงอยู่

....

ลูกโป่งนั้นคือความรักครั้งแรกของฉัน

ไม้หนามแหลมคมคืออุปสรรคที่ฉันและเธอฝ่าฝันกันมา

ตอนที่เชือกรองเท้าหลุด

คือตอนที่ฉันต้องตัดสินใจ ระหว่าง เธอ หรือ โอกาสตรงหน้า

...

ฉันเชื่อว่ามันมีวิธีที่จะผูกเชือกรองเท้าและถือลูกโป่งไปพร้อมๆกัน 

แต่ตอนนั้น ฉันไม่รู้

...

ขอโทษนะ ลูกโป่งของฉัน