วันหนึ่งหลังจากเลิกเรียนที่เหนื่อยล้าแล้ว
กลับมานั่งคิดว่าทำไมมันเหนื่อย มันเพลียแบบนี้
เรียนหนัก งานเยอะ ยิ่งโตยิ่งไม่มีเวลา อยากเที่ยวโว้ยยยยยยยย
ได้แต่คิด แค่นั้น.
.
.
.
ตัดภาพมาที่ความจริง สมองก็คิดไป แต่ใจก็ต้องทำงาน ทำการบ้าน บลาๆ
อดหลับ อดนอนทั้งคืนก็ทำไม่เสร็จ มีมาทุกวัน เรียนก็หนักมากเว่อร์
ไม่มีที่ระบาย แต่ทำไงได้ เราก็ต้องพยายาม และสู้ต่อไป
จะถอยก็ไม่ได้ เรามาไกลเกินกว่าจะย้อนกลับแล้ว
.
.
.
ทำได้เพียงหาเป้าหมาย แรงบันดาลใจอีกครั้ง.
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in