ตั้งแต่ชั้นอนุบาลหนึ่งจนถึงอนุบาลสอง คุณครูต่างแสดงความวิตกกังวลกับพ่อแม่ของผม ในประเด็นที่ผมเป็นเด็กเรียนรู้ช้าประจำระดับชั้น

ซึ่งคงเป็นเช่นนั้นจริงๆ เพราะเมื่อลองมานึกย้อนทบทวนจากจุดปัจจุบัน ผมก็จำแทบไม่ได้เลยว่าตนเองได้เรียนรู้อะไรสมัยเป็นเด็กอนุบาลตัวน้อยบ้าง

หนึ่งในไม่กี่เรื่องราวสมัยช่วงวัยดังกล่าวที่ผมพอจะจดจำได้ กลับกลายเป็นเรื่องของ “วรรณ”

ผมรู้จัก “วรรณ” ครั้งแรกตอนเรียนอนุบาลหนึ่ง

เวลานั้น ผมออกจะไม่ชอบขี้หน้าเธอด้วยซ้ำ เนื่องจากวรรณมักแสดงตนเป็น “พี่ใหญ่” ผู้คอยควบคุมบงการและพยายามวางตัวอยู่เหนือเพื่อนๆ

มิหนำซ้ำ ครูยังยกวรรณขึ้นเป็นหัวหน้าห้อง และสอนให้นักเรียนในชั้นยึดถือเธอเป็น “แบบอย่างการวางตัวที่ถูกต้อง” ในเรื่องต่างๆ

เริ่มมีเสียงซุบซิบกันในหมู่เด็กอนุบาลว่าวรรณถูกเอาอกเอาใจมากเป็นพิเศษ เพราะเธอคือลูกสาวโทนสุดที่รักของคุณครูประถมฯ คนหนึ่ง

ขึ้นอนุบาลสอง ผมยังคงเป็นเด็กซื่อบื้อประจำห้องเหมือนเคย เช่นเดียวกับวรรณที่ถูกยกให้เป็น “พี่วรรณ หัวหน้าห้อง” ซ้ำอีกหน

เรื่องราวที่ผมจำขึ้นใจในปีการศึกษานั้นก็คือ เพื่อนสนิทของผมชื่อ “พล” ได้นำเอาแหวนพลาสติกเด็กเล่นมาสู่ขอหมั้นหมายกับวรรณ 

ผมรู้สึกแค่ว่าพลมันบ้า และวรรณไม่เห็นจะสวยน่ารักตรงไหนเลย