ตอนย้ายมาเรียนที่นี่วันแรก เราเดินสวนกับเธอระหว่างไปที่โรงอาหาร

เธอตัวสูงกว่าเราเกือบๆ10เซนได้ จัดฟัน ตัดผมสั้น และผมเธอที่ค่อนไปทางหยักก็งอม้วนจนดู.. อิหยังวะ

เธอพูดอะไรสักอย่างกับเพื่อนในกลุ่ม เราไม่ได้ยินหรอก 

และเราก็เดินผ่านกันไปทั้งอย่างนั้น.. ตอนนั้นก็คิดแค่ว่าตัวเองนี่ช่างแย่ในเรื่องมนุษยสัมพันธ์เสียจริง

กับเพื่อนใหม่ โรงเรียนใหม่คงไม่ง่ายแน่ๆเลยว่ะ ...อ้อ แต่เมื่อกี้น่ะ 

เราไม่ได้รู้จักหรือสนิทกันมากมาย จริงๆคือไม่ค่อยได้คุยกันด้วยซ้ำ

มันเลือนรางพอสมควรแต่เหมือนงานกลุ่มชิ้นแรกจะทำให้เราได้คุยกันมากขึ้น

ซะที่ไหนกัน.. หลังจากแจงงานเสร็จก็ต่างใครต่างทำเลยนี่หว่า

 และมันก็แค่นั้น.. ทั้งงานราชย์งานหลวง สอบย่อย มิดเทอมหรือแม้กระทั่งไฟนอล

ต่างผลัดกันปล่อยหมัดฮุคพุ่งชนเราซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตอนนั้นก็คิดแค่ว่า..อย่าเพิ่งตายนะ

วันนึงที่นานมากพอสมควรจนเกือบจะลืมไปแล้ว 

เราเกือบลืมไปแล้วว่าครั้งนึงเคยนิสัยเสียแอบเอาอีกฝ่ายมาวิ่งวนในความคิด

เธออยากเรียนต่อในสาขาที่.. อืมม ทำไมต้องอยากเรียนในสิ่งที่เรากำลังสนใจพอดีด้วยนะ

ระดับความน่าสนใจ+5 เรารู้สึกเหมือนในสองตาของเรามีประกายวิบวับลอยวนอยู่

คุณๆเคยรู้สึกกลัวตัวเองหรือเปล่าคะ เราเหมือนสตอร์คเกอร์เลย

หลังจากนั้นเราก็คอยสังเกตสิ่งที่เธอชอบ คอยลอบฟังประโยคที่เธอคุยกับเพื่อนในกลุ่ม

ระยะของความโรคจิตนี่เกิดขึ้นในองศาที่ 45 จากทางซ้ายมือ

ระยะที่โพล่งถามคำตอบของควิซย่อย แล้วเธอตอบกลับด้วยระดับเสียงที่เท่ากัน

ระยะที่เวลาเธอพูดหรือถามอะไรสักอย่างกับครูผู้สอนแล้วเราพยักหน้าเห็นด้วย 

หนักหน่อยก็เออออเป็นคำพูดอีกต่างหาก บ้าไปแล้ว..

เปิดเทอมใหม่ ที่นั่งเปลี่ยนไปนิดหน่อย จากหลังห้องมาหน้าห้อง

เราไม่สามารถมองเห็นแผ่นหลังของเธอได้อีกแล้วว่ะ แต่แย่กว่านั้นอีก

แค่มองหางตาไปนิดนึงเอียงหัวอีกสัก20องศาเราก็เจอหน้าเธอแล้ว

ไอ่บ้าเอ้ย ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ที่เราชอบหันซ้าย แล้วพอหันไปก็เจอเธออยู่ตรงนั้นตลอด

ร้ายแรงยิ่งกว่านั้นคือเธอหันมายิ้มให้เราด้วยนี่สิ ไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้ง แต่เกือบทุกครั้งไป

วันเวลาล่วงผ่านไปเรื่อยๆ ถ้าหากวันนึงเราหันไปแล้วไม่เจอเธอมันจะเป็นยังไงกันนะ..