คุณรู้หรือเปล่าว่าเสียงของเธอที่สั่นมวลอากาศก่อนจะวิ่งปะทะโสตประสาทของเรามันหวานหยด

รู้ไหมว่าประโยคเนิบๆ ของเธอทำให้เรารู้สึกสงบขึ้นมาแม้ช่วงเวลานั้นจะวุ่นวายแค่ไหน

รู้ไหมคะ ว่าเราเสียการควบคุมขนาดไหนในตอนที่ต่อประโยคสนทนากับเธอ 

ไม่ได้สิ แบบนี้ไม่ได้นะ..

เราอยากจะทึ้งหัวอีกเองสักสิบรอบที่คิดอะไรน่าอายแบบนี้

เราอยากจะกรีดร้องและทรุดสองขาลงกับพื้นในตอนที่มองแผ่นหลังของเธอ

แล้วมีความคิดประหลาดๆ อย่างเช่น อยากอ้าสองแขนแล้วกอดเธอแน่นๆจังวะ.. 

สตินะ ไปกันใหญ่แล้ว

-

26.03

สวัสดี จากอะไรหลาย ๆ อย่าง

ไม่อยากให้เราและเธอจบกันแบบนี้เลย

' ..อยากคุยด้วยจังว่ะ ' 

' หืม ได้สิ..'

บทสนทนาแรกเริ่มขึ้นแค่นั้น เค้นความกล้าทั้งหมดที่มีแล้วส่งมันไป เราไม่เสียใจเลยที่เลือกทักเธอไปวันนั้น

เราและเธอคุยกันไม่บ่อย มีบ้างที่เรารีพลายสตอรี่ของเธอพร้อมกับพิมพ์เวิ่นเว้ออะไรสักอย่าง ซึ่งเธอก็ตอบอ่านและต่อบทสนทนาเสมอ

ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่เราเริ่มคุยประโยคยาวๆกับเธอยาวมากแบบสิบบรรทัดต่อหนึ่งข้อความ เธออ่านมันและตอบกลับมาด้วยความยาวเท่าๆกัน รักอะไรแบบนี้จังแฮะ

-

09.05

ประโยคสุดท้ายก่อนจะเริ่มเทอมใหม่คือคำเว้าวอน(?) อืม อาจจะเป็นแค่ประโยคธรรมดา แต่ให้ตาย ประโยคนั่นทำใจเราอ่อนยวบจริงๆนะ 

'เปิดเทอมวันที่เท่าไหร่อ่ะ?' 

ครุ่นคิดเล็กน้อย ก่อนจะตอบเธอทันที

'ไม่รู้สิ อาจจะสิบห้า ไม่ก็สิบหก

   แต่เราไปสิบหกแหละ' 

เพราะตีตั๋วกลับวันก่อนหน้านั้นน่ะนะ

'ถ้าเปิดสิบห้าเค้าก็ไม่ได้คุยกับเธอน่ะสิ' 

แววตาทอดอ่อนลงในตอนที่อ่านประโยคนี้ 

'แหมะะะ สิบหกแหละ55555' เราว่าเลขห้าต้องเกลียดเรามากแน่ๆที่ต้องเก็บซ่อนความรู้สึกที่มากมายของเราไว้เสมอ

แต่ช่างเถอะ เธอน่ารักชะมัด

เราสงสัยว่าเรากับเธอเข้ากันได้ดีหรือเปล่า 

ก่อนจะปัดความสงสัยและคับข้องใจทั้งหมดนั่นทิ้งในตอนที่เริ่มเทอมใหม่ หัวหมุนและวุ่นวาย 

-