ไม่ได้หมายถึงงานวิจัย

เราหมายถึงงานที่ต้องควบคุมคน จัดการ ตัดสินใจ เราไม่ชอบไม่ชอบจริงและเราทำได้ไม่ดี และเป็นแบบนี้เสมอ 

..

เรามีข้อผิดพลาดอยู่เสมอ พยายามไม่ให้ผิดพลาดก็ยังผิดอยู่นั่น เราไม่เก่งเรื่องการคิดไปข้างหน้า ซึ่งมันแย่มาก 

เราทำกับข้าวไม่เก่ง

ทำงานอะไรที่ละเอียดๆไม่ได้

ไม่ถนัดอะไรเลย

มีสิ่งที่ทำไม่ได้เยอะกว่าสิ่งที่ทำได้

เราคิดว่าคุณสมบัติของเราไม่เหมาะสม

เราอยากอยู่กับตัวเอง

ทำงานแค่ตัวเอง ไม่ต้องติดต่อ ไม่ต้องเกี่ยวข้องกับใครโดยตรง อยากทำสวน แค่นั้น งานศิลปะ งานเขียน ไม่เอาแล้วกับคน ฉันไม่ไหว ทำไม่ได้จริงๆ 

เอาไงต่อไปดี

ต้องทำต่อไปจริงหรอ สับสน 

ตอนนี้กลายเป็นโรคกลัวไปแล้ว เราทำอะไรผิดอีกรึเปล่า เราไม่รุ้สึกภูมิใจในตัวเองเลย ใช่เรารู้สึกแบบนั้น

ซึ่งเรารู้ตัวว่ายิ่งเป็นแบบนั้นมันยิ่งแย่มากเท่าไหร่ เรารู้ดี

เราไม่อยากให้เรารู้สึกแย่เวลาไปทำงาน

ตอนนี้เราพยายามทำงานของตัวเองให้ดีที่สุด

(แต่ก็ยอมรับว่างานอะไรที่ต้องโคกับใครก็จะยืดยาดและลีลา ฉันทำไม่ได้ ไม่ชอบจริงๆ/ฮื่อ)

เราจะต้องเติบโตอันนี้เรารู้และให้กำลังใจตัวเองเสมอ

แต่มีบางอย่างที่มันทำไม่ได้ มันก็คือทำไม่ได้มั้ย 

 เรามีความอึดอัดในหัวใจอยู่เสมอ

เราสั่งงานคนงานไม่ได้ เค้าไม่ทำ แล้วจะทำยังไง อยากออกให้พ้นๆ ก็ทำไม่ได้ เพราะอยากได้เงิน

เห้อ

อยากทำสวนอยู่บ้าน

อันนี้พูดจริงๆ

บรรณารักษ์ก็ได้

เราอยากทำอะไรแบบนั้น

เรายังเลือกทางเดินของเราได้อยู่ใช่มั้ย

เรายังกล้าที่จะเลือกอยู่ใช่มั้ย

ใช่มั้ยนะ

สับสนอยู่เสมอ 

และรู้ว่าตัวเอง ผิดพลาดซ้ำแล้วซ้ำเล่า และไม่ใช่คนเก่งอะไรที่จะเรียกร้องอะไรได้ แค่สามัญธรรมดาเต็มไปด้วยบาดแผล และความไม่ได้เรื่อง