Pairing : Takaru

Rate : 13+

ทุก ๆ วันตอนหัวค่ำเวลาที่โทรุกลับจากโรงเรียนเมื่อมาถึงแมนชั่นมักจะมีเด็กคนหนึ่งมานั่งจ่อมอยู่สวนสาธารณะหน้าแมนชั่นเสมอ น่าจะเป็นคนที่อยู่แมนชั่นเดียวกัน เขาไม่รู้หรอกว่าเด็กสมัยนี้ตัวขนาดไหนแต่ถ้าให้เดาคนตัวเล็กตรงนั้นน่าจะอยู่มัธยมต้นล่ะมั้ง ตัวเล็กนิดเดียวเองนี่นา


วันนี้ก็เจออีกแล้ว เด็กคนนั้นนั่งอยู่ที่เดิมแถมยังใส่แค่กางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดสีดำตัวใหญ่ นี่มันกลางฤดูใบไม้ร่วงแล้วไม่หนาวรึไงกัน ปกติเขามักจะเดินผ่านไปเลยเสมอ ไม่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นหรอกนะ เจ้านี่อาจจะมานั่งรอพ่อกับแม่ก็ได้ แต่วันนี้ไม่ปกติ เจ้าเด็กนี่เหมือนจะนั่งร้องไห้อยู่ เห็นบางทีก็ยกมือขึ้นเช็ดหน้าตัวเอง จะเดินผ่านทิ้งให้นั่งอยู่คนเดียวต่อไปจะเป็นไรมั้ยเนี่ย


"นี่หนู ทำไมถึงมานั่งอยู่ตรงนี้คนเดียวล่ะจ้ะ ไปนั่งดื่นอะไรอุ่น ๆ กับลุงเอามั้ย"


ตอนที่กำลังตัดใจจะเดินผ่านไปเหมือนทุกทีแต่ก็เห็นตาลุงท่าทางหื่น ๆ เดินเข้าไปคุยกับเด็กนั่นพอดี แถมยังทำตัวรุ่มร่ามขนาดดึงข้อมือเล็ก ๆ นั่นเพื่อจะให้ลุกตามไป อีกคนก็มัวแต่ทำหน้าตกอกตกใจ โถ่เอ๊ยยย ทำไมไม่สะบัดมือออกแล้วต่อยลุงนั่นไปเลยนะ ขัดใจจริง


"เอ่อ ผม"

"นี่ รอนานรึเปล่า ฉันพึ่งกลับจากโรงเรียน ขึ้นห้องกันเถอะ" โทรุเดินไปโอบไหล่อีกคนแล้วดึงมาชิดตัว ตอนพูดก็จ้องหน้าลุงหื่นนั่นสลับกับมือที่จับข้อมือคนข้างตัวไปด้วย ตาลุงนั่นทำหน้าหงุดหงิดแต่ก็ยอมปล่อยมือและเดินจากไปแต่โดยดี


"ขอบคุณ" คนข้าง ๆ เอ่ยบอกด้วยเสียงเล็ก ๆ เสียงยังไม่แตกเลยมั้งเนี่ย อยู่มอไหนกันแน่

"ไม่เป็นไร ทำไมนายถึงมานั่งตรงนี้คนเดียวล่ะ มันอันตรายไม่รู้รึไง แถมยังใส่เสื้อผ้าบาง ๆ แบบนี้อีก"

"ผมแค่ไม่อยากอยู่ห้องคนเดียว" เสียงตอบอ้อมแอ้มแถมยังก้มหน้างุดตอนตอบ มีปัญหากับที่บ้านรึไงนะ


"อยู่ที่แมนชั่นนี่หรอ" โทรุถามแล้วชี้ไปที่แมนชั่นตัวเอง

"อื้อ"

"อยู่ชั้นไหน"

"สี่"

"ฉันอยู่ชั้นห้า มาเล่นที่ห้องก่อนมั้ย เดี๋ยวพ่อแม่มาค่อยกลับห้อง"


เด็กน้อยแหงนมองหน้าเขาด้วยสีหน้าท่าทางไม่ไว้วางใจ


"ไม่เป็นไรหรอกน่า ฉันไม่จับนายไปขายหรอก"


สุดท้ายเด็กน้อยก็ยอมพยักหน้าแล้วเดินตามเขามาแต่โดยดี ระหว่างที่เดินตามหลังเขามาต้อย ๆ ก็เหมือนจะบ่นพึมพำอะไรคนเดียว แต่โทรุมัวแต่ดูรถตอนข้ามถนนเลยไม่ทันได้ฟัง


"ว่าแต่นายชื่ออะไร"

"ทาคาฮิโระ"

"ฉันชื่อยามาชิตะ โทรุ เรียกพี่โทรุก็ได้"

"ครับ พี่โทรุ"


เพราะมัวแต่เดินพี่โทรุก็เลยไม่ได้เห็นรอยยิ้มน่าสงสัยของเด็กน้อยข้าง ๆ เป็นพี่ชายที่ไม่ระวังตัวเลยน้า





ทาคาฮิโระเป็นเด็กเรียบร้อยน่าดู พอเข้าห้องมาก็ถอดรองเท้าวางไว้อย่างเป็นระเบียบโดยไม่ต้องบอก และถึงจะบอกให้ไปนั่งรอเดี๋ยวจะหาขนมให้กินแต่เจ้าตัวก็ไม่ยอมจะมาถือช่วยให้ได้ โทรุพึ่งสังเกตว่าแขนสองข้างที่กอดเอาซองขนมไว้แนบอกถึงจะเล็กแต่ก็ประกอบไปด้วยกล้ามเนื้อตึงเปรี๊ยะแบบชายหนุ่ม ทั้ง ๆ ที่ร่างกายยังดูโตไม่เต็มที่ น่าจะสูงแค่ร้อยหกสิบต้น ๆ


"พี่ชายอยู่คนเดียวหรอ" คนที่นั่งเคี้ยวขนมอยู่ข้างเตียงถามขึ้น ตายังจ้องไปที่ทีวีที่กำลังฉายวาไรตี้อะไรซักอย่าง

"อืม"

"ทำไมล่ะ"

"อยากอยู่คนเดียวก็เลยขอพ่อแม่ออกมาเช่าห้องอยู่"

"มันอันตรายนะ"

"เจ้าเด็กที่พึ่งจะเกือบโดนตาลุงหื่นฉุดไปน่ะไม่ต้องมาพูดเลย"

"ฉุดไปไหน? เค้ายังไม่ได้ทำอะไรผมเลย แค่ชวนไปหาอะไรกิน"

"นายนี่มันจริง ๆ เลย มันอันตรายนะรู้รึเปล่า ถ้าโดนทำอะไรไม่ดีขึ้นมาจะทำยังไง"

"อะไรไม่ดีที่ว่าน่ะมันคืออะไรหรอ?" ดวงตากลมโตใสแจ๋วหันกลับมามองหน้าคนที่นอนกดโทรศัพท์อยู่บนเตียงเหมือนต้องการคำตอบ

"ก็อย่างเช่น อาจจะไม่พาไปกินอาหารแต่พาไปโรงแรมแทน"

"ไปโรงแรมแล้วทำไมหรอ?" โทรุหันกลับไปจ้องคนที่เอาแต่จ้อถามไม่หยุดบ้าง ไม่รู้จริงหรอเนี่ย มอต้นนี่มันไม่รู้เรื่องรู้ราวขนาดนี้เชียว ได้แต่ถอนหายใจ ไม่รู้จะอธิบายต่อยังไงดี


"เอ่อ...งั้น นายรู้รึเปล่าล่ะ เรื่องที่ผู้ใหญ่เค้าทำกันน่ะ"

"ทำอะไร?"

"ก็แบบว่า..."

"เซ็กส์น่ะหรอ?" โทรุถึงกับเหวอไปแวบนึงหลังจากได้ยินคำถามสุดท้าย

"ก็ ใช่ ไอ้นั่นแหละ"

"อ๋ออออ" เจ้าตัวอ๋อยาว ๆ พร้อมกับพยักหน้าหงึกหงัก

"ทีนี้เข้าใจยังว่าอันตรายยังไง"

"เซ็กส์มันไม่ดีหรอ?" โทรุได้แต่ลูบหน้าด้วยความเหนื่อยใจ ควรเริ่มอธิบายจากตรงไหนดี เจ้านี่มันรู้เรื่องแค่ไหนกันล่ะเนี่ย โทรุลุกขึ้นนั่งบนเตียง รวบรวมสติและคำพูดที่คิดว่าน่าจะพอสื่อออกไปให้เด็กตรงหน้ารู้เรื่องให้มากที่สุด


"นี่ ฟังนะเรื่องนั้นน่ะ"

"เซ็กส์" ทาคาฮิโระพูดสวนขึ้นมาขณะที่เขากำลังจะอธิบาย

"ใช่ เซ็กส์...เฮ้ออ นั่นแหละ" โทรุถอนหายใจยาวเหยียดก่อนจะพูดต่อ "นายรู้ใช่มั้ยว่าเรื่องนั่นน่ะมันสำคัญ เรื่องสำคัญก็ต้องเอาไว้ทำกับคนสำคัญใช่มั้ยล่ะ" เด็กน้อยพยักหน้าตามเหมือนรับรู้ "แล้วนายอยากทำกับตาลุงนั่นมั้ยล่ะ"

"ไม่อะ"

"นั่นแหละ แต่ถ้านายตามเค้าไป เค้าอาจจะฝืนใจนายให้ทำเรื่องที่ไม่อยากทำก็ได้ ทีนี้เข้าใจยังว่าอันตรายยังไง"

"อืมมมม งั้นถ้ากับพี่ชายแทนได้รึเปล่า" คำถามจากปากเด็กตรงหน้าเล่นเอาสำลักน้ำลายไปหลายอึก นี่มันไม่เข้าใจบ้างเลยรึไงเนี่ยยย

"ไม่ได้!! กับใครก็ไม่ได้ทั้งนั้น นายยังเด็กจะรีบไปทำไมห๊ะ?!"

"หรอ โตแล้วค่อยทำได้สินะ"

"ใช่ นั่นแหละ โอ๊ยยยย พูดเยอะจนหิวแล้วเนี่ย"

"หิวเหมือนกัน"

"งั้นก็กลับห้องนายไปได้แล้วไป" โทรุโบกมือไล่เด็กที่นั่งเอาคางเกยขอบเตียงไว้ กำลังทำหน้าบูดเป็นตูดเชียว

"กลับแล้วก็ไม่มีอะไรกินอยู่ดี อยากกินข้าวผัด"

"อย่ามาทำหน้าละห้อย ห้องฉันไม่มีของแบบนั้นหรอก"

"เดี๋ยวผมทำให้พี่ชายกินก็ได้"

"ไม่มีอะไรที่จะทำข้าวผัดได้ด้วย มีแค่กาน้ำร้อนไว้ต้มบะหมี่"

"โห่ยย ไรอะ กินเยอะเดี๋ยวก็ขาดสารอาหารผมร่วงหมดพอดี ยิ่งย้อมผมทอง ๆ งี้นะ ไม่เหลือ"

"หนวกหูน่า ถ้าไม่กลับก็มีแค่บะหมี่นั่นแหละ"

"บะหมี่ก็ได้ เดี๋ยวคราวหน้าจะขนของมาทำข้าวผัดเอง"

"ยังจะมาอีกหรอ"

"ไม่รู้ล่ะ ถ้าพี่ชายไม่ชวนมาก็จะไปนั่งอยู่ที่เดิมนั่นแหละ"

"โว๊ะ เด็กบ้า"



หลังจากนั่งเถียงกันอยู่นานสองนานสุดท้ายก็จบลงที่ต้องมานั่งกินต้มบะหมี่กันสองคน ดูเหมือนว่าทาคาฮิโระจะแพ้อาหารหลายอย่างเลยนั่งเลือกบะหมี่อยู่นานสองนานกว่าจะได้กิน นับว่าเป็นเด็กที่ระวังตัวเองได้ดีในระดับหนึ่ง ถ้าไม่นับเรื่องเมื่อตอนค่ำ

กินเสร็จก็กลับมานอนผึ่งพุงดูทีวีกันอยู่ที่เดิม พอเบื่อทีวีก็เปลี่ยนมาเล่นเกมในโทรศัพท์ เจ้าเด็กทาคาฮิโระปรับตัวได้เร็วพอตัว แปป ๆ ก็ขึ้นมานอนข้างเขาบนเตียง เอาแต่ชี้โบ้ยชี้บ้ายออกคำสั่งตอนเขากำลังเล่นเกม เสียงแหลม ๆ ก็โวยวายอยู่ข้างหูเวลาเล่นไม่ถูกใจ สุดท้ายก็อยู่จนดึกกว่าจะไล่กลับห้องได้ ก่อนกลับยังหันมาย้ำกับโทรุอีกว่าถ้าพรุ่งนี้ไม่ชวนมาเล่นด้วยจะไปนั่งอยู่ที่เดิม แล้วถ้าโดนลุงแปลก ๆ ลากไปก็ต้องเป็นความผิดของพี่ชาย

พี่ชายคนดีได้แต่ส่ายหน้าให้ความเจ้าเล่ห์ของเด็ก


และแล้ววันที่แสนวุ่นวายก็จบลง โทรุกลับมาอาบน้ำนอนอย่างสบายใจโดยไม่รู้เลยว่าหลังจากนี้จะโดนเจ้าเด็กนี่กวนใจไปอีกนาน เมื่อเย็นวันต่อมาหลังจากที่เขากลับมาจากโรงเรียนก็เจอทาคาฮิโระนั่งอยู่ที่เดิมจริง ๆ ตามที่เจ้าตัวบอกไว้ เมื่อหันมาเจอโทรุก็ยิ้มร่านั่งกระดิกเท้ารอให้เขาเดินเข้าไปหา พี่ชายได้แต่ถอนหายใจอย่างจนใจกวักมือเรียกอีกฝ่ายให้เดินตามมา



หลังจากวันนั้นทุก ๆ วัน ย้ำว่า ทุกวัน!! ทาคาฮิโระก็มักจะมาสิงอยู่ที่ห้องโทรุตลอดไม่เว้นวันเสาร์อาทิตย์และวันหยุดราชการ บางวันก็ถึงกับขนเสื้อผ้ามาค้างแล้วให้เหตุผลว่าไม่มีคนอยู่ห้อง กลัวผี แน่นอนว่าพี่ชายคนดีก็ต้องยอม เพราะถึงไม่ยอมเด็กมันก็ไม่กลับอยู่ดี แต่ก็ดีอย่าง เด็กมันช่วยทำความสะอาดห้องกับทำอาหารให้กินด้วย จากห้องครัวรกร้างว่างเปล่าก็เต็มไปด้วยเครื่องครัวที่ทาคาฮิโระบังคับให้เขาซื้อมา ตู้เย็นได้ทำหน้าที่เก็บอาหารสดหลังจากที่เคยเป็นตู้เก็บน้ำเฉย ๆ มานาน


ชักจะติดใจชีวิตที่มีเจ้าเด็กนี่มาคอยป้วนเปี้ยนอยู่รอบ ๆ ตัวตลอดแล้วสิ





วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ทาคาฮิโระมานอนแช่อยู่ที่ห้องโทรุในวันหยุด


"นายไม่คิดจะอยู่กับครอบครัวบ้างรึไง" โทรุถามคนที่กำลังนอนหนุนแขนเขาอ่านการ์ตูนสบายใจเฉิบ

"ไม่มีใครอยู่หรอก"

"ทำไมถามทีไรถึงไม่มีใครอยู่ซักที"

"ก็มันไม่มีจริง ๆ นี่นา หนาวจัง พี่ชายดึงผ้าห่มขึ้นมาอีกสิ" ไม่พูดเปล่า เจ้าตัวยังทิ้งหนังสือการ์ตูนแล้วเปลี่ยนมาซุกตัวเข้าหาเขา ก่ายทั้งขาทั้งแขนบนตัวโทรุ "ง่วงแล้ว เลิกถามได้แล้วนะ จะนอน"

"คร้าบบบ คุณชายยย" ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักอย่างพอใจสักพักก่อนจะเงียบไป หันไปมองก็เห็นเปลือกตาปิดสนิท ปลายจมูกรั้นสูดน้ำมูกจนแดงไปหมด อากาศเริ่มหนาวเจ้านี่ก็เป็นหวัดทันที ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้จนถึงคอ ถึงจะไม่ตั้งใจแต่จังหวะที่หันไปมองคนข้าง ๆ ปลายจมูกก็ซุกเข้ากับกลุ่มผมสีดำฟูฟ่อง ได้กลิ่นแชมพูจาง ๆ จากอีกฝ่าย เผลอสูดเข้าไปหลายเฮือกเลย


โทรุปล่อยให้เด็กในอ้อมแขนนอนหลับไปได้ซักพักก่อนจะค่อย ๆ ยกหัวกลม ๆ ออกจากไหล่วางไว้ที่หมอนแทน แล้วลุกจากเตียงทิ้งให้เด็กนอนต่อไปตัวเองก็แอบหนีไปซุปเปอร์หาขนมกิน ตอนกลับก็ไม่ลืมที่จะหอบหิ้วเอาขนมกลับมาฝากคนที่นอนอยู่บนห้องด้วย




กลับมาถึงห้องเปิดเข้าไปในห้องนอนกะจะไปดูหน้าคนหลับซักหน่อยแต่ผิดคาดที่ทาคาฮิโระตื่นอยู่ก่อนแล้ว แถมในมือนั่นกำลังเหวี่ยงวัสดุทรงกลมสองวงขนาดพอดีข้อมือที่เชื่อมติดกันด้วยโซ่ โทรุทิ้งถุงขนมถลาเข้าไปตั้งใจจะแย่งคืนแต่เด็กดันรู้ตัวซะก่อนรีบวิ่งขึ้นยืนบนเตียงแล้วชูของที่อยู่ในมือไว้จนสุดแขน


"ไปเอามาจากไหน?!"

"อย่าเสียงดังสิครับพี่ชาย" เจ้าเด็กแสบทำปากจุ๊ ๆ แล้วยิ้มล้อเลียนเขา

"เอามานี่"

"ทำไมต้องร้อนรนด้วยอะ แค่กุญแจมือเอง"

"ใช่ ก็แค่กุญแจมือ ใครก็มีของสะสมกันทั้งนั้นแหละ" โทรุถอนหายใจ พยายามควบคุมสติไม่ให้ตื่นตระหนกจนเกินไป

"ใช่ ๆ ผมยังชอบสะสมพวกเสื้อเมทัลลิก้าไว้ตั้งเยอะ"

"ก็ แบบนั้นแหละ เอาคืนมาได้แล้ว" เขาแบมือขอของจากอีกฝ่าย

"ขอดูหน่อยไม่ได้รึไง ผมไม่เคยเห็นเลยอะ"

"แค่แปปเดียวนะ"

"ดั้ยเล๊ย!" ทาคาฮิโระนั่งลงบนเตียงที่เดิมแล้วควงของเล่นในมืออย่างอารมณ์ดี "พี่ชายไปไหนมาอะ"

"ซื้อขนม"

"เอามากินหน่อยสิ" นี่ก็สั่งเก่งจนลืมไปแล้วว่านี่ห้องใคร

"นี่ พี่ชายชอบเป็นฝ่ายล็อคหรือเป็นฝ่ายโดนล็อคหรอ" ทาคาฮิโระที่เดิมตามหลังมาสวมกอดที่เอวเขาพร้อมกับตั้งคำถาม

"อะไร?" โทรุเอียงหน้าไปถามเจ้าเด็กที่เกาะอยู่ที่หลัง

"ไอ้นี่ไง" ทาคาฮิโระยกของในมือขึ้นมาแกว่งตรงหน้าเขาด้วยท่าทางไม่น่าไว้ใจ แต่เจ้านี่ยังเป็นแค่เด็กนี่นา คงไม่ทำอะไรแปลก ๆ หรอกมั้ง

"ไม่เอาทั้งสองอย่างนั่นแหละ" โทรุเดินต้วมเตี้ยมไปทางเตียงทั้งที่ยังมีทาคาฮิโระเกาะเอวอยู่แบบนั้น

"แต่ผมชอบเป็นฝ่ายล็อคนะ" พูดไม่ทันจบดีโทรุก็รู้สึกถึงสัมผัสเย็น ๆ ที่แตะลงบนข้อมือพร้อมกับเสียงล็อคดังกริ๊ก แขนสองข้างโดนดึงไขว้ไว้ข้างหลังแล้วโดนล็อคติดกันไว้กุญแจมือเจ้ากรรม พอจะหันไปโวยวายก็ดันโดนขัดขาจนล้มลงไปบนเตียงบวกกับแรงผลักไม่เบานักจากคนข้างหลัง

โทรุโดนจับพลิกกลับมานอนหงายทับแขนที่โดนล็อคแล้วโดนทาคาฮิโระตามมาคร่อมทับลำตัวไว้อีกที


"ว้าว เหมือนเล่นจับผู้ร้ายเลยอะ" ดวงตากลมพราวระยับด้วยความสนุกเต็มที่ รอยยิ้มที่ดูสดใสอยู่เสมอแต่วันนี้กับดูน่าขนลุกพิลึก

"เฮ้ย ฉันไม่ตลกนะเจ็บจะตาย" โทรุว่าเสียงดุ ก็มันเจ็บจริง ๆ แถมยังโดนนั่งทับอีก ไหล่ก็โดนกดไว้แน่น แรงเยอะอะไรขนาดนั้น

"ตลกอะไรล่ะ พี่ชายเป็นคนร้ายนะ คนร้ายล่อลวงเด็กไงล่ะ" ทาคาฮิโระพูดไปพร้อมกับหัวเราะคิกคัก มือข้างหนึ่งปัดผมที่ปรกหน้าโทรุออกไปให้พ้นทาง

"ล่อลวงอะไร นายจะบ้ารึไง"

"นั่นสิเนอะ ความจริงคือผมต่างหากที่เป็นคนร้ายล่อลวงเด็ก เด็กหนุ่มมอปลายหน้าตาน่ารัก" ปลายนิ้วอุ่น ๆ ไล้ไปตามกรอบหน้าโทรุ แถมยังกดริมฝีปากลงจุ๊บที่ข้างแก้มเขาอีก

"ทำอะไรของนายเนี่ยยยย" โทรุร้องถามเสียงหลง ทั้งตกใจปนเหวอ

"ทำเรื่องที่ผู้ใหญ่เค้าทำกันไง"

"ไม่สิ ไม่ ๆ ๆ ๆ นายยังเป็นแค่เด็กมอต้นอยู่เลยนะ"

"มอต้นหรอ นั่นสิน้า ผมก็เคยอยู่มอต้นเหมือนกัน ซักเกือบ ๆ สิบกว่าปีก่อน" พูดไปก็วุ่นวายกับกระดุมเสื้อเชิ้ตเขาไม่เลิก โทรุพยายามถดตัวหนีแต่ก็ไปได้ไม่เกินสองเซ็น

"หมายความว่าไง ทำไมไม่บอกอะะะ" โทรุเริ่มใช้ปากโวยวายเพราะขยับไปไหนไม่ได้

"ก็พี่ชายไม่ถามนี่นา อาแต่พูดเองเออเอง ผมไม่อยากขัด ...ผิวลื่นจังน้า" ทาคาฮิโระเริ่มลูบไปตามแผ่นอกเปลือยเปล่าที่โผล่ออกมาเพราะกระดุมโดนปลดออกไปจนเกือบหมด


"เดี๋ยว ๆ ๆ ๆ ไม่สิ มันมีอะไรผิดพลาดรึเปล่า"

"ไม่มีหรอก ถ้าจะมีก็มีแค่พี่ชายเข้าใจผิดไปเอง"


สัมผัสนิ่ม ๆ จากริมฝีปากแตะลงตามลำคอโทรุ กดจูบไล่ไปจนถึงแนวสันกรามตามด้วยสัมผัสอุ่นชื้นลากไปตามแนวกรามไปจนถึงติ่งหูแล้วกัดลงที่เนื้อนิ่มนั่นเบา ๆ โทรุกัดฟันแน่น ขนทุกเส้นในตัวลุกชันไปหมดเพราะสัมผัสเบาหวิวจากอีกฝ่าย


"ผมโตพอที่จะทำแบบนี้ได้รึยัง" เสียงกระซิบที่ข้างหูยิ่งทำให้ขนลุกกว่าเดิม

"ได้ แต่ต้องไม่ใช่กับฉันเซ่!!!"

"ปากนี่จูบได้รึเปล่า?"

"ไม่ได้!" โทรุส่ายหน้ารัว ๆ แล้วพยายามสะบัดหน้าหนี

"พี่ชายก็รู้นี่นาว่าผมแค่ถาม ไม่ได้จะเอาคำตอบ"


มือเล็ก ๆ จับล็อคคางเขาบังคับให้หันกลับไปหาแล้วทาบทับด้วยริมฝีปากอิ่มที่ออกจะแห้งแตกเพราะอากาศหนาว ลิ้นชื้นดุนดันตามช่องที่เม้มปิดสนิท ทาคาฮิโระเปลี่ยนมาใช้มืออีกข้างอีกจมูกเขาไว้ไม่ให้หายใจ บังคับให้เปิดปากออก


คนใจร้ายยยย


ทุกอย่างเป็นตามคาดเมื่อโทรุยอมเปิดปากเพื่อหายใจ ทันทีที่เปิดช่องทาคาฮิโระก็สอดลิ้นเข้ามาทันที ปลายลิ้นที่ถูกส่งเข้ามาเพื่อสัมผัสความชื้นในโพรงปากของอีกคนและเริ่มหยอกล้อกับอีกฝ่ายที่เอาแต่ถอยหนี เจ้าของลิ้นซุกซนใช้ลิ้นสำรวจไปซุกซอกทุกมุมในปากเขาเท่าที่จะไปถึงได้สลับกับดูดเม้มริมฝีปากล่างที่เผยอออก


ทาคาฮิโระเลิกบีบจมูกโทรุนานแล้วแต่เขาก็ยังไม่หุบปากกลับ เคลิ้มแล้วไม่ใช่รึไง


ในขณะที่โทรุโดนดึงความสนใจให้อยู่กับปากนิ่ม ๆ เสื้อเชิ้ตสีขาวที่เจ้าตัวใส่อยู่ก็โดนปลดกระดุมออกจนหมด มือเล็กสาละวนอยู่กับผิวกายเนียนละเอียดและจุดนูนเล็ก ๆ บนหน้าอกสองจุด ใช้ปลายนิ้วขยี้จนแข็งชูชัน มีเสียงครางในลำคอทุกครั้งที่ปลายนิ้วปัดผ่านจุดเล็ก ๆ นั่น


ทาคาฮิโระถอนริมฝีปากออก กดจูบไปบนเรียวปาดอิ่มสีสดอย่างอ้อยอิ่งก่อนจะถอยออกมามองหน้าอีกฝ่ายที่นอนอ้าปากหอบหายใจ ตาปรือฉ่ำไปด้วยน้ำตา ไม่นึกว่าตาง่วง ๆ แบบนั่นจะเซ็กซี่ได้นะเนี่ย


"นี่พี่ชาย ผมมีอะไรอยากจะบอกอีกอย่าง ที่พี่ชายเคยบอกว่าอย่าตามคนแปลกหน้าไปน่ะ ผมอยากเตือนอีกอย่างว่า อย่าชวนคนแปลกหน้าเข้ามาในห้องนะ มันอันตราย"


ดวงตากลม ๆ โดนแก้มดันขึ้นจนหยีเพราะเจ้าตัวส่งยิ้มเข้าเขา


"อย่ามาเรียกพี่ชายนะ! เจ้าบ้าโรคจิตล่อลวงเด็ก!!"


อีกฝ่ายไม่สำนึกแถมยังหัวเราะเสียงดังอีก


จะหนีจากเจ้าโรคจิตนี่พ้นมั้ยนะ

ได้แต่พึมพำในใจ

แต่วันนี้คงหนีไม่พ้นแล้ว

เจ็บข้อมือจัง

แต่อีกเดี๋ยวคงได้เจ็บอย่างอื่นด้วยแหง

รู้สึกมาซักพักละว่ามีอะไรแข็ง ๆ ทิ่มพุงอยู่


ใครก็ได้ ช่วยด้วยครับ โทรุกลัว





FIN.จบจ้า