ตาคมนั่งจ้องคนที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามกับเขา เจ้าตัวเอาแต่กินไอติมไม่สนใจสิ่งรอบข้างใดๆ ปากอิ่มนั่นเริ่มเปื้อนไอติมให้ได้เห็น
'กีกวัง กินดีๆสิครับ' เสียงเพื่อนของเขาที่พูดเตือนขึ้นทำให้เขาหลุดจากการจ้องมองเล็กน้อย
เชี่ยเหมือนโรคจิตเลยหว่ะ
ยงจุนฮยองก็เพิ่งรู้ว่าเพื่อนตัวเองมีน้องชายแม้จะไม่ใช่แม่คนเดียวกันก็เถอะแต่ก็เอ็นดูกันมาตั้งนมนาน เพิ่งมารู้จักก็วันที่เพื่อนมันขอให้เขาไปส่งรับน้องหน่อย เด็กชายอายุไม่ถึงสิบขวบดียิ้มหวานให้เขาตั้งแต่แรกเจอน่ารักชะมัด ไม่แปลกเลยจริงๆที่ยุนดูจุนจะไม่ยอมบอกใคร
แม้จะมั่นใจว่าตัวเองไม่ใช่โรคจิต ก็คิดว่าเป็นแบบนั้นแต่อาการที่เป็นอยู่เพื่อนเขาได้แต่ลงความเห็นว่าเขาจะกินน้องให้ได้
บ้าป่าววะ
'พี่จูนยองฮับ' ปากอิ่มเรียกชื่อเขาไม่ได้ชัดถ้อยชัดคำนัก เขาหันไปมองคนที่กระตุกชายเสื้อเขา เจ้าตัวเล็กน้ำตาคลอนิดๆราวกับกลัวว่าเขาจะดุ
'น้องกีกวังกลัวมึงไง' ยังไม่ทันได้ทำอะไรแต่คงเพราะเขาเป็นคนหน้าดุมาตั้งแต่ไหน คงไม่แปลกถ้าน้องจะกลัว แล้วตอนนี้ ตอนที่เพื่อนเขาขอร้องให้เขามารับน้องจากโรงเรียนให้แทนแบบนี้น้องไม่ร้องไห้ใหญ่เลยหรอวะเนี่ย
'พี่จูนยองฮะ ดูนี่ๆ'
'พี่จูนยองง กีกวังอยากกินนั้น'
'พี่จูนยอง~' สารพัดพี่จูนยองที่เจ้าตัวเล็กจะสามารถเรียกเขาได้ จนตอนนี้พี่มันเริ่มบ่นน้อยใจว่าน้องติดเขามากกว่ามันซะแล้ว
ก็แน่ละช่วยไม่ได้อยากให้เขาไปรับไปส่งน้อง ไปดูแลแทนทำไมละ
เขายิ่งเป็นพวกตามใจเด็ก น้องมันเลยยิ่งได้ใจไง
'ระวังเถ้อะจะได้เมียเด็ก' ยังโยซอบพูดกับเขาไว้ตั้งแต่วันแรกๆที่เพื่อนเขาพาน้องมาเจอ
ในใจก็คิดแค่ว่าน้องน่ารักดีก็ไม่คิดเกินเลย ก็นะใครจะอยากเสี่ยงคุกตั้งแต่มอปลายวะ
แต่พอน้องขึ้นมัธยมแล้วเริ่มเปลี่ยนใจจากความเอ็นดูแล้วละ
"พี่จุนฮยอง" ตายิ้มของเขายิ้มหวานมาแต่ไกล เจ้าตัวปิดประตูรถก่อนจะคาดเข็มขัดเรียบร้อยก่อนจุนฮยองจะออกตัวเพื่อไปส่งน้องมันไปหาอะไรกิน
ถึงตอนนี้ยังไม่อยากจะบอกว่าน้องเป็นของเขาแต่ก็จองมานานขนาดนี้คงไม่มีใครแย่งหรอกนะ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in