30.06
เริ่มงานวันที่สอง หลังจากที่เมื่อวานนั่งทำกราฟฟิคทั้งวันจนวิญญาณหลุด
วันนี้ไปถึงครูก็ให้ไปช่วยดูเด็ก ๆ เตรียมอนุบาล เนื่องจากแผนกศิลปะของเราจะเริ่มสอนจริง ๆ ในอาทิตย์หน้า ช่วงเช้าของตอนนี้ก็จะว่างพอไปช่วยฝั่งเตรียมอนุบาลที่ค่อนข้างจะวุ่นวายมากเนื่องจากเด็กทุกคนใหม่กับโรงเรียนมาก
สิ่งนี้ใหม่สำหรับเรามาก
เราไม่มีประสบการณ์หรือวิธีการรับมือกับเด็กที่เล็กขนาดนี้เลย
เพราะงั้นข้อความต่อไปนี้จะเป็นสารพัดความแพนิคของเราเอง
ในห้องที่ไปช่วยมีเด็กสิบกว่าคนแล้วครูประกบเด็กแบบ 1 ต่อ 1 เลย (พั้นไปยืนสติหลุดอยู่แปบนึง) น้องแต่ละคนตัวเล็กมาก ๆ ที่เด็กสุดในห้องที่พั้นอยู่คืออายุ 1 ขวบ 4 เดือน สูงแค่เข่าจริง ๆ ใจพี่พั้นเหมือนโดนเหยียบดังปิ๊บ ๆ เอ็นดูมาก ๆ
เข้าห้องไปก็ไปเจอน้องคุนเป็นคนแรก
นั่งเล่นอยู่ด้วยกันแบบที่น้องคุนเล่นกับตัวเอง มีพี่พั้นช่วยเล่นบ้างเป็นระยะ สักพักน้องยูริ เด็กหญิงตัวกระจิ๋วหลิวก็มานั่งเล่นด้วย (จริง ๆ ห้องเรียนจับเด็กแยกกันเล่นคนละมุมนะคะ)
น้องยูริตัวจิ๋วมาก พ้นเข่าเรามาไม่เท่าไหร่ มือเล็กจิ๋ว ;-; น้องหมวยมาก น่ารักจนแบบฮือ ยัยเร้ก! เล่นเป็นเพื่อนน้องอยู่นานสองนานเลย แล้วพอบอกยูริว่ายูริเก็บของนะคะ ใส่ที่เดิมนะ น้องก็หยิบมาเก็บจนครบ โอ้โห้ ทำไมน่ารักขนาดนี้นะ
เราพยายามจะบอกเด็กเสมอให้เก็บของด้วยตัวเอง เราเชื่อว่าเด็กจะจำได้ (เหมือนที่อ่านจากหนังสือ 'กว่าจะถึงอนุบาลก็สายเสียแล้ว' ที่เรียนกับครูหญิง!) เราเชื่อว่าคำพูดดี ๆ คำชื่นชม การสอนอย่างใจเย็นจะเป็นเหมือนเมล็ดพันธุ์ที่มอบให้เขาโดยไม่หวังผลอะไรไปมากกว่านั้น งอกเงยก็ดี ไม่งอกเงยก็ดี ไม่เป็นอะไรทั้งนั้น ทั้งหมดก็เพียงอยากมอบให้
ถึงเมล็ดพันธุ์นั้นไม่งอกเงย แต่มันก็จะเป็นส่วนหนึ่งอยู่ในดินของเขา อาจกลายเป็นปุ๋ย อาจกลายเป็นอาหารของดิน อาจจะเป็นทุกอย่างหรือไม่ใช่สักอย่าง
ก็ไม่เป็นอะไรทั้งนั้นอะ 555555555
พูดยืดยาวขนาดนี้ ก็แค่อยากจะบอกว่าเชื่อในการมอบคำพูดดี ๆ ให้กับเด็ก ๆ จริง ๆ และก็คงจะเชื่อแบบนี้ไปจนสุดทางของเราเลย
กลับมาที่ห้องเรียนเถอะพี่พั้น!
หลังจากช่วงเช้าก่อนเริ่มเรียนเล่นกันไปยาวนาน น้องคุนก็ร้องไห้ พอน้องร้องไห้เราก็ทำอะไรไม่ถูกเลย คุณครูประจำห้องก็เลยเข้ามาช่วยปลอบน้อง แต่เจ้าเด็กก็ร้องสลับสะอื้นเบา ๆ เป็นระยะ แล้วในขณะที่พี่พั้นก็กระสับกระส่าย ฮือ
และเราก็เริ่มเรียนกันโดยจัดเก้าอี้เป็นครึ่งวงกลม (+การเว้นระยะห่างแบบ new normal)
คุณครูก็จะนั่งประกบด้านหลังเด็ก ๆ เราไปนั่งข้าง ๆ น้องสกาย น้องน่ารักมากๆๆ จับมือเราไม่หยุดเลย T-T พอเราดึงมือออกเพื่อตบมือตามจังหวะที่คุณครูผู้สอนบอกน้องก็กลับมากำนิ้วเราใหม่ แล้วมือน้องจิ๋วมาก จิ๋วจนกำปลายนิ้วเราได้แค่สองนิ้ว พูดเก่งมาก ยิ้มหัวเราะเก่งมากๆ ไอจิ๋วเอ้ย! พอโอบหลังน้องก็ดึงมือเราไปให้กอดเขา โอ้ย ไม่ไหวอะ น่ารักมาก ใจเหลวเลย แต่เขาตั้งใจเรียนนะ ชี้ให้ฟังก็ฟัง
พอเรียนช่วงเช้าเสร็จ (วันนี้เรียนแค่ครึ่งวัน) ก็พาเด็ก ๆ ไปล้างมือ
หลังจากนี้ละที่พี่พั้นจะร้องไห้ของจริง
พาน้องคุนออกไปล้างมือแล้วน้องวิ่งไปจะขึ้นรถของเล่นที่อยู่โซนของเล่นนอกห้อง เป็นทางผ่านจากห้องน้ำกลับห้องเรียน แล้วเราไม่กล้าฝืนจับน้องเลย กลัวเขาจะเจ็บ เขาจิ๋วมากจนเราไม่รู้ว่าแรงแค่ไหนถึงจะพอดีกับตัวเขา
เราโคตรกระจอกเลยอะ
ทำอะไรไม่ถูกจนครูห้องต้องมาช่วยอุ้มน้องกลับไป ;-; เป็นไม่กี่นาทีสั้น ๆ ที่จะร้องตามน้องจริง ๆ ในหัวมีอะไรวิ่งวุ่นไปหมด ไม่รู้จะทำยังไงดี รับมือไม่ถูก มันใหม่สำหรับเราไปหมดเลย
กลับมาที่ในห้อง พาเด็ก ๆ เข้ามุมระบายสีกันคนละมุม
เรามาคุมน้องมิก! เหมือนคุยกันคนละภาษาแต่น้องน่ารักมาก นั่งเล่นจ๊ะเอ๋ด้วยกัน ก่อนกลับบ้านน้องอารมณ์ดีมากจนเต้นไม่หยุด แล้วตอนคุณครูเอาสาหร่ายมาให้กินน้องก็แบ่งสาหร่ายให้เรากินด้วย 5555555555555 (แต่เจ้าตัวเล็ก! พี่พั้นกินไม่ได้ค่ะ! นิวนอมอล!)
เป็นเช้าที่วุ่นวายและแสนสนุก คุณครูในห้องใจดีกับเรามาก เราถามนู้นนี้ไม่หยุดเลย ครูคะต้องพาน้องไปล้างมือมั้ย ต้องเอาขนมทิ้งที่ไหน ฝาขวดนมอยู่ไหน นู้นนี้นั้น คุณครูก็สอนหมดเลยคุยเล่นกับเราด้วย ; - ; เหมือนคุณแม่เลย คุณครูเขาเรียกเราว่าคุณครูด้วยละ โอ้ย หัวใจนุ่มฟูเลย เขาสอนให้ดูบัตรรับนักเรียนของผู้ปกครองด้วย ฮือ
ดีจริง ๆ เลยที่รายล้อมไปด้วยคนที่ใจดีอยู่เสมอ
แล้วก็ปิ๊บ การไปช่วยคุมน้อง ๆ วันแรกจบลงเพียงเท่านี้ หลังจากนั้นกลับไปนั่งวุ่นวายกับกราฟฟิคต่อ พรุ่งนี้จะเปิดเทอมจริง ๆ แล้ว เกียมรับของจริงหลังจากนี้!
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in