งานที่มหาลัยก็เยอะ ไม่มีเวลาไปคิดเรื่องอื่น ชีวิตที่ยุ่งเหยิงของผมไม่มีใครผ่านเข้ามาทำให้ใจสั่นนานมากแล้ว

   แต่วันนี้ผมไม่รู้ว่าเป็นเพราะความบังเอิญหรือว่าโชคชะตาเล่นตลก ผมเจอเธอคนเดิมนั่งอยู่ที่เก้าอี้ยาวหน้าตึกศิลปกรรมอีกแล้ว ที่อื่นก็ไม่ว่างอีกตามเคย ผมเกิดสงสัยขึ้นมาว่าทำไมเธอถึงมานั่งคนเดียวตลอดเลย ไม่มีเพื่อนเลยหรอ ความคิดในใจของผมมันช่างหยาบคายจริงๆ ถ้าเธอมาได้ยินคงโกรธน่าดู 

"หวัดดี จำเราได้มั้ย?" ผมถามเธอพร้อมกับยิ้มให้

"จำได้ คนที่นั่งข้างเราวันนั้นไง" ถ้าผมรู้ว่าเธอตอบแล้วหัวใจของผมจะเต้นแรงขนาดนี้ ผมไม่เดินเข้ามาคุยด้วยตั้งแต่ตอนแรกหรอก ตอนนี้ผมควบคุมสีหน้าตัวเองไม่ได้เลย ผมรู้สึกว่าหน้าผมเริ่มแดง หูผมร้อนผ่าวไปหมดแล้ว ผมพยายามควบคุมสติเพื่อที่จะเดินออกไปจากตรงนี้ แต่หัวใจกับปากดันไม่ให้ความร่วมมือซะงั้น 

"แล้วเธอชื่ออะไรหรอ?" ผมถามออกไปอย่างไร้สติ จะลงโทษหัวใจกับปากยังไงดีเนี่ย

"ชื่อลูกอม" เธอตอบพร้อมกับพยายามจะกลั้นเสียงหัวเราะไว้ "เธอหัวเราะอะไร?" ผมถามด้วยความสงสัย ไม่เห็นมีอะไรน่าตลกเลยสักนิด "เปล่า..." เธอบอกว่าเปล่า ทั้งๆที่เธอก็ยังไม่หยุดหัวเราะเนี่ยนะ จะให้ผมเชื่อได้ยังไงล่ะ ผมคิดถูกรึเปล่าที่เข้ามาคุยกับเธอ เธอสติดีรึเปล่า นี่ผมสงสัยจริงๆนะ หรือเธออาจจะเป็นคนอารมณ์ดี ผมพยายามคิดในแง่ดีเข้าไว้ "ส่วนเธอชื่อกุญแจซอลใช่มั้ย" ผมอึ้งไปสักพัก เธอรู้จักชื่อผมได้ยังไงกัน ผมหน้าแดงยิ่งกว่าเดิม มือเริ่มเปียกเหงื่อ "รู้จักชื่อเราได้ยังไง"  ผมถามด้วยความเขินอายเล็กน้อย "ไม่มีใครไม่รู้จักกุญแจซอลนักศึกษาพันปีหรอกนะ พวกรุ่นพี่ที่คณะชอบพูดถึงเธอบ่อยๆน่ะ เขาเล่าให้ฟังว่าเธอเรียนไม่จบสักที" ผมไม่คิดว่าเด็กคณะบัญชีจะรู้จักผมด้วย แต่นี่มันก็เป็นแค่เศษเสี้ยวของชีวิตผมเท่านั้นแหละ ผมอยากรู้จังว่ามีอะไรเกี่ยวกับผมที่เธอเคยได้ยินมาบ้าง "อ๋อ งั้นหรอ รุ่นพี่เธอนี่รู้ดีจังเลยนะ" ผมพูดพร้อมกับติดตลก เธอพยายามกลั้นหัวเราะอีกแล้ว น่ารักจัง

"ถ้ามีโอกาสเราอยากรู้จักเธอให้มากกว่านี้นะ" ผมบอกเธอเพราะผมคิดแบบนั้นจริงๆ 

"ก็ขอให้มีโอกาสนะ" ผมไม่แน่ใจว่านี่คือคำอวยพรหรือเธอกำลังท้าทายผมอยู่กันแน่ 

เธอส่งยิ้มให้ผมก่อนที่ผมจะเดินออกจากเก้าอี้ยาวตัวนี้ ผมคิดในใจว่าผมสมควรที่จะได้รับโอกาสนั้นไม่ช้าก็เร็ว : )