ไม่รู้จะร้อนอะไรนักหนา ที่นั่งก็ไม่มี ความหงุดหงิดเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของผม

"เธอ..ตรงนี้มีใครนั่งรึยัง?" ผมถามผู้หญิงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ยาวหน้าตึกศิลปกรรม เธอหน้าคุ้นๆ ผมจำได้ว่าเราเดินสวนกันบ่อย คิดว่าเราน่าจะเป็นเพื่อนกันได้ล่ะมั้ง

คำตอบที่ผมได้จากเธอคือความเงียบ เธอไม่ตอบอะไรเลย ไม่เงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยซ้ำ

แต่ก็ช่างเถอะ ผมเหนื่อยจนไม่สนใจคำตอบของเธอเลย

ผมตัดสินใจนั่งลงตรงที่ว่างข้างๆเธอ ผมคิดว่าเมื่อสักครู่ที่ถามไปเธออาจจะไม่ได้ยินล่ะมั้ง 

ผมตัดสินใจถามคำถามใหม่ออกไป "เธอ ชื่ออะไรหรอ?" ครั้งนี้เธอได้ยิน เพราะเธอเงยหน้าขึ้นมามองผม แต่สุดท้ายก็เป็นเหมือนเดิม เธอไม่ยอมตอบอะไรเลย ความหงุดหงิดในใจของผมเริ่มผุดขึ้นมาอีกแล้ว

เธอจะหยิ่งอะไรขนาดนี้ ผมก็แค่ถามตามมารยาท เธอคิดว่าผมอยากคุยกับเธอมากรึไง ผมปัดความหงุดหงิดนี้ทิ้งไปแล้วเดินออกมาซื้อกาแฟอยู่โรงอาหาร

   พอผมเดินกลับไปถึงเก้าอี้ยาวตัวนั้นผมก็หยิบกระเป๋าที่วางอยู่ขึ้นมาสะพายเพื่อที่จะย้ายไปนั่งที่อื่น

"ขอบคุณนะที่ให้เรานั่งด้วย แล้วก็ขอบคุณสำหรับคำตอบที่ไร้ซึ่งเสียงของเธอด้วย" ผมพูดพลางกับส่งยิ้มมุมปากให้เธอ ใครๆก็บอกว่ายิ้มมุมปากของผมมันช่างดุร้าย ดูเจ้าเล่ห์ ใครเห็นก็คงต้องใจอ่อน แต่เธอคนนี้คงไม่คิดแบบนั้น เธอเงยหน้าขึ้นมามองผมอีกครั้งพร้อมกับส่งยิ้มมุมปากคืนมาให้ผมด้วยเช่นกัน 

ให้ตายเถอะ แค่เธอยิ้มให้ หัวใจผมก็เต้นแรงเป็นบ้าเลย ผมไม่รู้ว่าเธอจะได้ยินเสียงหัวใจของผมรึเปล่า แต่ผมได้ได้ยินเสียงหัวใจตัวเองชัดเจนเลย ผมทำอะไรไม่ถูก มือก็สั่น ใจก็สั่น ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าที่ใจสั่นอยู่ตอนนี้เป็นเพราะ "เธอคนนั้นหรือแก้วกาแฟในมือของผม" กันแน่

ฝากตอนนี้ไว้ก่อน

แล้วรออ่านตอนต่อไปกันด้วยนะครับ

: )