เราเคย...

     แต่คิดๆไป  เราก็ว่าตัวเองคิดผิด  เพราะมันไม่ใช่เรื่องที่ควรสมน้ำหน้าเลย

     แม้แต่นิดเดียว

     พระพุทธเจ้าตรัสว่า  การเป็นคู่กันนั้นจะเกิดขึ้นได้ต้องอาศัยปัจจัยร่วมกันสองประการ

     หนึ่ง  คือเคยอยู่ร่วมกันมาในชาติก่อน

     และสอง  คือได้มาเกื้อกูลกันอีก  ในชาติปัจจุบัน

     ดังนั้น  การที่ใครสักคนจะเป็นหรือไม่เป็นคู่กัน  มันย่อมไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่เอามาล้อเล่นกันได้ง่ายๆ  มันเกิดจากการสั่งสมความผูกพันระหว่างกันมาแบบข้ามภพข้ามชาติ

     นอกจากสายใยที่มองไม่เห็นแล้ว  พระพุทธเจ้ายังตรัสว่า  การจะเป็นครองคู่กันได้อย่างมีความสุขนั้น  ต้องเกิดจากความเสมอกันในสี่ประการ

     หนึ่ง  คือมีปัญญาเสมอกัน  พูดให้เข้าใจง่ายคือ  คุยกันรู้เรื่อง  มีความรู้ความสนใจในเรื่องที่จูนกันติดและสามารถหาเรื่องมาคุยกันได้

     และในทางจิตวิทยา  การสื่อสารกันยังถือเป็นปัจจัยสำคัญสำหรับคู่รักอีกด้วย

     สอง  มีจาคะเสมอกัน  คือ....มีความใจดี  ในระดับที่พอๆกัน  ไม่ใช่ว่าคนหนึ่งมีแต่ให้  อีกคนหนึ่งงกระเบิด  แบบนี้ไม่นานมีหวังได้ระเบิดใส่กันเข้าสักวัน

     สาม  มีศีลเสมอกัน  คือมีความสามารถในการรักษาศีล(ศีลห้าพอนะ  ไม่ต้องคิดเยอะ)ในระดับที่พอๆกัน  เช่นว่า  ไม่ใช่คนนึงรักเดียวใจเดียว  อีกคนเจ้าชู้ไปทั่ว  แบบนี้อยู่ไปก็ทุกข์เปล่าๆ  และ

     สี่  มีศรัทธาเสมอกัน  ง่ายที่สุดที่จะอธิบายคือ  นับถือศาสนาเดียวกัน  มีความเห็นด้านศาสนาไปในทางเดียวกัน  หรืออย่างน้อย  หากต่างศาสนาก็ไม่ขัดขวางการนับถือของอีกคนหนึ่ง

     หากคู่ครองคู่ใดมีสี่อย่างนี้ไปในระดับที่พอๆกันแล้ว  ก็มีแนวโน้มว่าจะสามารถครองคู่กันได้อย่างเป็นสุข

     ดังนี้  จะเห็นได้ว่าการที่คนเราจะมาเดินข้างกันได้ในฐานะคนรักนั้น  นอกจากจะไม่ใช่เรื่องง่ายๆแล้ว  ยังไม่ใช่เรื่องบังเอิญอีกด้วย  แต่เกิดจากการถักทอสายใยระหว่างกันและดูแลให้นิสัยต่างๆเป็นไปในทิศทางเดียวกัน

     ซึ่งไม่ใช่เรื่องเดี๋ยวเดียว  ไม่ใช่เรื่องฟลุค  และเป็นเรื่องที่...........พยายามแค่ฝ่ายเดียวไม่ได้

      ดังนั้น  หากสุดท้ายแล้ว  คนๆหนึ่งจะไม่สามารถเป็นแฟนหรือคนรัก  กับคนอีกคนหนึ่งได้  ย่อมไม่ใช่แค่เพราะเขาไม่พยายาม(ถึงแม้ความเป็นจริง  มันจะดูไม่ใช้ความพยายามเลยจริงๆก็ตามที)หรืออะไร  แต่เป็นเพราะ

     เขาทั้งสองไม่ได้เกิดมาเป็นคู่กัน

     และมันก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าหัวเราะเยาะเลย  แม้แต่นิดเดียว

      เพราะการที่ใครเป็นไม่เป็นเนื้อคู่ของเรา  มันไม่ใช่เรื่องตลก  แต่มันคือการเลือกสรรมาแล้วจากโชคชะตา  จากชาติปางก่อน  จากสายใยที่มองไม่เห็น  และบางที  ก็จากการตัดสินใจของเราเอง

      เรื่องแบบนี้จึงไม่ควรนำมาเพื่อล้อเล่น  หรือตอบสนองต่ออารมณ์ดิบของตัวเอง  อันอยู่บนความทุกข์ร้อนของผู้อื่นแต่อย่างใด

     คิดได้ดังนั้นเราจึงขอโทษผู้เคราะห์ร้ายไปอย่างเงียบๆในใจ  จริงๆก็ดีเหมือนกันนะ  ที่ความคิดฝ่ายต่ำของเรามันจะออกมาอาละวาดเสียบ้าง  เพราะมันทำให้เราได้คิดใคร่ครวญถึงต้นสายปลายเหตุที่แท้จริงอันเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล

     โดยใช้คำสอนของพระพุทธเจ้าเป็นหลักในการหาเหตุผล  เพื่อให้ตัวเองได้เรียนรู้ว่า

     เรื่องบางเรื่องก็ไม่ใช่เรื่องที่ควรเอามาสมน้ำหน้าเลย.........จริงๆนะ