ตอนเด็กๆ เมื่อกินก๋วยเตี๋ยว ผมมักจะเหลือลูกชิ้นไว้กินตอนสุดท้าย...
มีความรู้สึกหวงแหน และระวังภัย จากการโจรกรรมลูกชิ้น...
เมื่อลูกชิ้นเข้าปาก จะรู้สึกฟินกับการกินลูกชิ้นลูกสุดท้ายมาก...
กินอย่างช้าๆ แทบไม่อยากให้มันหมดไป...
บางคนยอมทนทุกข์ เพื่อความสุขในตอนสุดท้าย...
โดยบางทีไม่อาจรู้ว่า จะอยู่ถึงวันที่มีความสุขนั้นหรือเปล่า...
แต่บางคนเต็มใจมีความสุขไว้ก่อน โดยยอมทุกข์ทีหลัง...
พยายามทำทุกวันให้มีความสุข ไม่สนใจทุกข์ที่จะตามมา...
แต่บางทีชีวิตก็ไม่อาจแบ่งแยกทุกข์และสุขออกจากกัน...
มันปะปนกันไปจนกลายเป็นความธรรมดา...
ทุกข์มากก็ทุกข์ ทุกข์น้อยก็ทุกข์...
สุขมากก็สุข สุขน้อยก็สุข...
ทุกข์ก็อยู่ในสุข สุขก็อยู่ในทุกข์...
ผมเรียนรู้ว่าเราสามารถกินลูกชิ้นก่อนกินเส้นก็ได้...
หรือกินเส้นไปพร้อมๆกับกินลูกชิ้นก็ได้...
แต่ไม่กินลูกชิ้นนี่เป็นไปไม่ได้...!!
ไม่ว่าจะกินยังไงก๋วยเตี๋ยวก็ยังคงอร่อยได้เหมือนเดิม...
ชีวิตก็เช่นกัน เราสามารถเลือกการมีความสุขได้...
เพราะชีวิต ยังไงมันก็เป็นชีวิต...
ที่พบเจอสุขทุกข์ปนเปกันไปอยู่เสมอ...
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in