ฝูงนกบินร่อน ท่ามกลางฟ้าสางยามเย็น เมฆก้อนโตลอยเคลื่อนผ่านไปอย่างเฉื่องช้า เด็กหนุ่มนั่งมองสนามฟุตบอลที่ตอนนี้ว่างเปล่าไร้ซึ่งผู้ใด

ท่ามกลางความเงียบสงันของโรงเรียนในยามเลิกเรียน มีแต่เด็กหนุ่มเท่านั้นที่ยังคงอยู่ ความเหนื่อยล้าและความอ้างว้างเข้าครอบงำร่างกายของเด็กหนุ่ม เขาสูบลมหายใจเหือกใหญ่อย่างเต็มปอด พรางมองไปยังสนามหญ้ากว้างสุดลูกหูลูกตา 

“ยังไม่กลับบ้านหรอ?” 

เสียงของเด็กหนุ่มอีกคนดังมาจากด้านหลัง เด็กหนุ่มรับหันไปมองว่าเป็นใคร 

“อื้ม ทำไมมึงอยู่เย็นจัง?”

“กูอยู่ซ้อมบอลอะ เดี่ยวอีกเดือนก็ไปแข่งแล้ว” เด็กหนุ่มนั่งลงไม่ห่างออกไป

“แล้วมึงอะ?”

“กูแค่ยังไม่อยากกลับอะ” เด็กหนุ่มตอบ

เขาทั้งสองนั่งลงเพื่อพักผ่อนจากวันที่เหนื่อยล้าของชีวิตวัยรุ่นที่ ทั้งสองก็ต่างรู้ดีว่าในวันพรุ่งนี้มันก็จะเป็นอย่างเดิมซ้ำไป

เมฆก้อนโตที่เคยปิดบังวิสัยทัศน์ตอนนี้กลับหายไป อย่างน่าประหลาดใจแสดงให้เห็นถึงพระอาทิตย์ตกดิน แสงท่องส่องอร่ามส่องไปทั่ว สนามฟุตบอลและผ่านใบหน้าของเด็กหนุ่มทั้งสอง

“มึงจะกลับยังอะ?” เด็กหนุ่มร่างกำยำถามเด็กหนุ่มอีกคนหนึ่ง

“อีกสักพักคงไปรอรถอะ แต่ยังไม่กลับหรอก”

“นั่งเป็นเพื่อนกูสักพักดิ”

เด็กหนุ่มร่างเพรียวไม่ตอบอะไร พรางพยักหน้าตอบยินยอมเพียงอย่างเดียว

 พวกเขาทั้งสองนั่งจ้องไปยังดวงอาทิตย์ที่คอยๆลับฟ้า เด็กหนุ่มร่างเพรียวยื่นมือออกไปทำท่าเหมือนจะจับพระอาทิตย์

“ทำอะไรของมึง?” เด็กหนุ่มร่างกำยำถาม

“กูอยากเก็บพระอาทิตย์ตอนนี้เอาไว้ดูตอนกูเหนื่อยอะ”

“แล้วทำไมไม่ถ่ายรูปเก็บไว้อะ?”

“มันไม่เหมือนกัน” เด็กหนุ่มร่างกำยำ ทำหน้าสงสัยกับคำตอบ

“รูปถ่ายมันเก็บได้แค่ ภาพพระอาทิตย์แต่มันเก็บความรู้สึกที่กูมองมันไว้ไม่ได้หรอก” เขาเก็บมือลงข้างตัวอย่างเดิม

“มึงรู้สึกอะไรอะ?” เขาถามพรางหันหน้าไปทางเด็กหนุ่ม

“เหนื่อย แต่ก็รู้สึกดีอะ เหมือนกูได้พักผ่อนเหมือนวันกำลังจะจบแล้ว แล้วกูจะได้กลับบ้านไปนอน”

“มึงจะอยู่เย็นแบบนี้อีกปะ?” เขาถาม

“อาจจะมั้ง วันไหนที่กูรู้สึกเหนื่อยมากๆอะ”

“งั้นมาอยู่เป็นเพื่อนกูดิ” เด็กหนุ่มร่างกำยำพูดพรางหยิบกระเป๋าของทั้งสองขึ้น

“ไปหาไรกินก่อนกลับกัน” เขาจี้ให้เด็กหนุ่มร่างเพรียวลุกตาม

“ห้ะ?” เด็กหนุ่มร่างเพรียวงุนงงกับพฤติกรรมที่เปลื่อนไปของเด็กหนุ่มร่างกำยำ

“เออน่าเดี่ยวกูเลี้ยงไปเหอะ กูเอารถมา เดี่ยวกูไปส่งบ้านด้วย”

เด็กหนุ่มร่างเพรียวงุนงงยิ่งกว่าเดิม แต่ก็ไม่ปฏิเสธเด็กหนุ่มร่างกำยำ เขาทั้งสองพากันเด็กออกจากโต๊ะข้างสนามบอลโต๊ะนี้ โต๊ะที่ให้พวกเขาได้พักผ่อนกายและใจ พระอาทิตย์ที่เด็กหนุ่มพยายามจะเก็บเอาไว้นั้นได้ลาลับฟ้าไปแล้ว แต่ความรู้สึกนั้นยังคงอยู่แม้พระอาทิตย์ดวงนั้นจะหายไปแล้วก็ตาม มันจารึกลงไปในใจของเด็กหนุ่มและใจที่มืดมิดนั้นถูกจุดประกายขึ้นอีกครั้งด้วยแสงอาทิตย์สีทองอร่าม