หมอกหนาวในยามเช้าในเดือนลมหนาวของเดือนธันวาปกคลุมไปทั่วบริเวณทุ่งหญ้า บนบ้านสองชั้นตั้งสูง ตัวผมนั้นนั่งมองออกมาจากกระจกห้องนอนในเวลา 5 โมงเช้าตรู่

มิใช่นาฬิกาปลุกหรือเสียงของนกกาเหว่าที่ปลุกผมขึ้นมา เพียงแม้แต่ความฝันที่โหดร้ายทำร้ายผมซ้ำแล้วซ้ำเล้าบังคับให้ตัวผมนั้นต้องลุกขึ้นมาจากเตียงนอน ร่างกายและขอบตาที่หนักอึ้งรวมไปกับอาการปวดหัวถาโถมรวมกันให้ผมต้องลุกขึ้นมาเปิดกระจกเพื่อรับลมเข้าสู่ปอดเพียงหวังให้อาการเหล่านั้นเพลาลง

นี้มิใช่ครั้งแรกที่ตัวผมนั้นตื่นขึ้นมาด้วยเหตุผลนี้ แต่ล้วนเป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นบ่อยครั้งในแต่ละนานวัน ผมหยิบบุหรี่มวนหนึ่งขึ้นมาจุดพรางเอาตัวพึ่งกลอนกระจก และแหงนหน้ามองทุ่งที่อยู่ข้างหน้า

มีแต่ตัวผมและบุหรี่ที่เป็นดั่งสหายในมือผมในตอนนี้ที่อยู่ในที่นี้ ที่ที่ควาทรงจำรุมล้อมและโหมกระหน่ำผมดั่งคลื่นลูกใหญ่ ผมนั่งมองออกไปในความมืดมิดของเวลาเช้ามืด แต่ก็เห็นแสงลางๆจากโรงงานปิโตรเลียมที่อยู่ห่างออกไป

ผมตั้งสติสูดอากาศหายใจเข้าเฮือกใหญ่ก่อนที่จะดูดบุหรี่ฟอดใหญ่ ตัวผมนั้นก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมจะดูดบุหรี่ไปด้วยเหตุผลใด แต่สิ่งที่ทำให้ผมรู้นั้น มันคือความเจ็บปวดที่หายไป ผมลืมตัวเองไปในทุกการดูดมัน ค่อยๆลืมความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นไปทีละนิด ทีละนิด แต่ซ้ำแล้วมันก็หวนกลับมาอีกเมื่อมวนบุหรี่เผาไหม้จนหมด

ผมร้องไห้ออกมา ดดยมิรู้ตัวในบางทีน้ำตาที่สังสมอยู่ด้านในดั่งเขื่อนน้ำไหลหลากทะลักออกมา ความหวังอย่างเดียวที่ผมมี คือให้ความเจ็บปวดนี้หายไป ถึงแม้ตัวผมจะมิรู้ด้วยซ้ำว่าความเจ็บปวดนี้เกิดขึ้นจากสิ่งใด

ฝันร้ายและยาสูบ