-- สิ้นเสียงกล่าวอรุณสวัสดิ์ที่มาพร้อมรอยยิ้มสดใส --
"อรุณสวัสดิ์"
คำกล่าวทักทายยามเช้าของเจ้าหญิงที่ดูธรรมดา
วันนี้
.
.
ช่างพิเศษ..กว่าทุกครั้ง
"เจ้าหญิง ท่านมีความสุขที่ได้อยู่ในปราสาทไหมครับ"
"ทำไมถามอย่างนั้นล่ะ"
"เมื่อวาน เราไม่เห็นรอยยิ้มบนหน้าท่านเลย"
"ต้องขอบคุณท่านอัศวิน ที่ทำให้เมื่อวานของเรา สดใสขึ้นมานิดหน่อย"
(..ทำไมนะ..)
(..ไม่รู้ทำไม เรากลับรู้สึกสบายใจกับอัศวินใหม่คนนี้..)
"จริงๆ ถึงเราจะมาประจำได้ไม่นาน แต่ครั้งแรกที่มา เราก็เห็นเจ้าหญิงเป็นแบบนั้นตลอด
ถ้าเจ้าหญิงถูกลบรอยยิ้มไปอีก เราจะนำกลับมาให้เอง"
"ท่านดีกับเราจังนะ"
อัศวินชะงักเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อ
"เรา..เราแค่คิดว่าอย่างน้อย ทำอะไรเพื่อท่านก็ยังดี อย่างน้อยท่านก็ควรมีความสุขเวลาอยู่บ้าน"
"ไม่ใช่"
อัศวินสะดุ้งเล็กน้อยกับคำพูดของเจ้าหญิงเมื่อสักครู่
(ไม่ใช่)
(ไม่ใช่)
(ไม่ใช่)
(...ปราสาทผุพังแห่งนี้ ไม่ใช่บ้านของเรา...)
"สิ่งที่เรียกว่า บ้าน มันควรเป็นสถานที่ที่ต่อให้เราเหนื่อยแค่ไหน ก็อยากที่จะกลับมาไม่ใช่หรอ"
(เพราะอะไร..?)
"แล้วเพราะอะไรกัน ท่านอัศวิน"
(เพราะอะไร..?)
"ทำไมเราถึง อยากที่จะหนีบ้านหลังนี้ไปให้ไกลเหลือเกิน"
ณ เวลานั้น...
อัศวิน ได้มองเห็นหญิงสาวที่เปี่ยมไปด้วยความเศร้า
⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫⧫
TO BE CONTINUE :
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in