Title: Sincerely yours 

Pairing: Harrison Osterfield/Asa Butterfield

ถึง เอซ่าที่รัก(ตรงนี้มีรอยขีดฆ่าเต็มไปหมด)

ใช่—ฉันรู้นายประหลาดใจ แต่นี่ฉันเอง ตัวจริงเสียงจริง ไม่ได้ถูกวิญญาณของจอห์น คีตส์เข้าสิงแต่อย่างใด(แม้ว่าหลังจากนี้ค่ายทหารอาจทำให้ฉันนึกอยากเป็นกวีก็ตาม)

ฉันคิดอยู่นานทีเดียวว่าจะเริ่มต้นจดหมายฉบับแรกระหว่างเราอย่างไร แต่สุดท้ายก็จบลงที่คำง่ายๆเหมือนเดิม

ฉันสบายดี หวังว่านายเองก็เช่นกัน ที่โรงเรียนเรียบร้อยดีไหม ฉันกำชับเพื่อนผู้แข็งแรงของเราแล้วว่าอย่ายุ่มย่าม ไม่อย่างนั้นครั้งหน้าที่กลับบ้าน ฉันจะแจ้นไปเตะก้นเขาด้วยตัวเองทีเดียว

ที่ค่ายฝึกยังวุ่นวายเหมือนเดิม ส่วนอาการนอนไม่หลับของฉันก็หายเป็นปลิดทิ้งในสัปดาห์ที่สอง(เพราะการฝึกซ้อม) แม้จะมีบางคืนที่ฉันสะดุ้งตื่นกลางดึกเพราะฝันว่าตกจากผาจำลองก็ตาม

ร้อยโทอีแวนส์(เขาเป็นหัวหน้าของฉัน) บอกว่าสถานการณ์ที่ชายฝั่งแคว้นนอร์มังดีไม่เป็นไปตามที่เราคาดมากนัก ถ้าหากช่วงปลายเดือนสิงหานี้สงครามยังยืดเยื้อไม่จบ ฉันคงต้องเข้าร่วมสนามรบอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

อย่าโกรธกันนะ แต่ดีใจชะมัดที่นายไม่ได้อยู่ที่นี่ หรืออย่างน้อยก็ไม่อยู่ที่นี่จนกว่านายจะอายุครบสิบแปดในปีหน้า

ฉันยังหวังว่าจะได้เห็นนายเป็นศาสตราจารย์ของออกซ์ฟอร์ดหรือเคมบริดจ์อยู่เหมือนเดิม จากรูปที่แม่ของฉันแนบมากับจดหมาย นายดูดีมากตอนที่สวมแว่นสายตา(ตรงนี้ตัวหนังสือโย้เย้จนเกือบอ่านไม่ออก)

อ้อ สำหรับของขวัญครั้งก่อน ฝากขอบคุณคุณนายบัทเทอร์ฟิลด์ด้วย เค้กฟัดจ์ของเธอยังยอดเยี่ยมเหมือนเดิม 

อย่างไรก็ตาม ทอมโวยวายเสียยกใหญ่ตอนที่รู้ว่าขนมของเขาเล็กกว่าฉันอยู่ราวครึ่งฝ่ามือ เชื่อเขาเลย! ครึ่ง-ฝ่า-มือ แต่สุดท้ายฉันก็ต้องยอมเสียสละเค้กฟัดจ์ครึ่งของครึ่งฝ่ามือให้เขาอยู่ดี

เห็นทีต้องจบจดหมายฉบับนี้ไว้ก่อน ร้อยโทอีแวนส์ยืนถมึงทึงอยู่หน้าประตูนี่แล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันยังมีแรงเขียนจดหมายถึงนายเป็นร้อยฉบับจนกว่าจะปลดประจำการทีเดียว

เป็นเด็กดี ดูแลตัวเองจนกว่าจะถึงเวลานั้น

รัก

แฮร์ริสัน อ.

----------------------

ถึง แฮร์ริสัน(เจ้าของชื่อพยายามหาคำว่าที่รักตอนที่เปิดอ่าน และแน่นอนว่าไม่มี)

ขอชื่นชมจิตวิญญาณนักกวีของคุณ(อย่างไรก็ตาม ผมหวังว่าผมจะไม่ใช่แฟนนี่ บรอวน์ของคุณ เพราะเมื่อคิดได้ว่าจอห์น คีตส์จากไปตั้งแต่อายุยี่สิบห้าแล้วก็ทำผมกลัวขึ้นมา)

ผมดีใจมากทีเดียวตอนที่เห็นลายมือคุ้นตาของคุณอยู่ในกล่องไปรษณีย์สีแดงหน้าบ้าน น่าอายอยู่เหมือนกันที่เขียนใส่จดหมายมาอย่างนี้

ผมสบายดี เหมือนทุกครั้ง เพื่อนผู้แข็งแรงของเราไม่มาวุ่นวายกับผมอีกเลยนับตั้งแต่เรื่องซอสเกรวี่ครั้งก่อน ซึ่งผมจะขอยกความดีความชอบให้พลทหารออสเตอร์ฟิลด์ที่ยิ้มหน้าบานอยู่นี่ก็แล้วกัน

ดีใจที่รู้ว่าคุณหายจากอาการนอนไม่หลับแล้ว คุณนายออสเตอร์ฟิลด์เป็นห่วงอยู่ทีเดียว อย่าลืมบอกเธอด้วยนะครับ

อ้อ สัปดาห์ก่อนผมแวะไปหาคุณแม่ของคุณที่บ้าน มอนตี้ดีใจเสียยกใหญ่ มันคงคิดว่าคุณจะปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับผม อะไรทำให้มันคิดอย่างนั้น ให้ตายเถอะ

ไร้เหตุผลจริงๆ คุณว่าไหม  

ส่วนเรื่องนั้นผมรู้และไม่โกรธ ผมเป็นเพียงเด็กหนุ่มอายุสิบเจ็ดที่หวังอยากจะเป็นศาสตราจารย์ในมหาวิทยาลัยที่ไหนสักแห่ง จนกว่าจะถึงปีหน้าความฝันของผมยังคงเป็นเช่นนั้น

อีกอย่าง ผมสูงครึ่งอีกราวๆหนึ่งนิ้ว หน้าร้อนปีหน้าคงไม่ต้องพึ่งลังไม้เพื่อกระโดดขึ้นหลังม้าอีกแล้ว

ผมสงสัยอยู่ทีเดียวว่าแฮร์รี่จะยอมถ่ายภาพตอนที่ผมขี่เจ้าเบนแล้วส่งไปให้คุณดูได้หรือเปล่า

เดาว่าหลังจากนี้คุณคงไม่ว่างเขียนจดหมายมาหาผมบ่อยๆแล้ว ไม่เป็นไร แค่กลับมาหาผม—มอนตี้ และทุกๆคนก็พอ(น้ำหมึกตรงนี้สีเข้มกว่าบริเวณอื่น เห็นได้ชัดว่าถูกเติมทีหลัง)

ฝากความคิดถึงให้ทอมด้วย บอกเขาว่าเทสซ่ายังไม่ได้ปันใจให้หนุ่มอื่น ไม่ต้องเป็นห่วง

ปล.ขอบคุณสำหรับคำชม

ปลล.อย่างน้อยคุณก็ควรจะขีดฆ่ามันถ้าไม่อยากให้ผมรู้

ด้วยความคิดถึง

ลอนดอนยังคงเหมือนเดิม เช่นเดียวกับผม

เอซ่า บ.