"อาเฉิง ข้ารู้สึกว่าเวลาผ่านไปเร็วนัก เหมือนกับว่าสกุลหลานเพิ่งมาสู่ขอเร็วๆนี้ แต่ใครจะรู้ เพียงครู่เดียว คืนพรุ่งนี้แล้ว อาเซี่ยนก็กำลังจะออกจากบ้านนี่ไปแล้ว"

"อืม..."

"อาเฉิง อย่าเสียใจไปเลย"

"ข้า...มิได้เสียใจ ข้าจะเสียใจด้วยเหตุใด"

"..."

"จริงๆ ข้ามิได้เสียใจ"

"มิได้เสียใจ ก็ดีแล้ว"

"...อาเฉิง..."

"ถ้าหากว่าสกุลหลานไม่ดีต่อเขา ข้าจะไปรับเขากลับอวิ๋นเมิ่งด้วยตัวเอง ข้าจะฆ่าหลานวั่งจีแล้วฝังไว้ในป่าหลังเหลียนฮวาอู้นี่ด้วยตัวเอง"

"อาเฉิง พูดอะไรล้อเล่นไปได้"