** ความจริงเราเขียนทิ้งในโน้ตบน facebook ตั้งแต่ช่วงรับน้องขึ้นดอยใหม่ๆแล้ว แต่อยากจะเอามาลงใน minimore เก็บไว้อ่านเล่นน่ะ อิอิ**
** เขียนไว้เป็น timehop เตือนตัวเองในอนาคต **
**ถ้าเผลอมาอ่านแล้วงงก็…งง นั่นแหละ (แค่พูดเรายังพูดไม่รู้เรื่องเลย ภาษาเลยอาจจะงงๆ แปลก ไม่สวยสักเท่าไหร่ ขอโทษจริงๆ ) **
จริงๆก็เริ่มรู้สึกดีแล้วล่ะที่ไม่ได้ซิ่วไปที่อื่น (ถึงก่อนหน้านี้ใจจะไม่ได้อยู่ที่นี่เลย)
เพราะถ้าเกิดซิ่วไปจริงๆ ก็คงไม่ได้มาสัมผัสบรรยากาศรับน้องขึ้นดอยแบบนี้
แล้วก็คงไม่ได้มาเดินขึ้นดอยตั้ง 14 กิโลแบบนี้แน่ๆอะ
อีกอย่างประสบการณ์แบบนี้คงยากที่จะหาจากที่อื่นด้วย
แปลกที่ปีนี้อินยิ่งกว่าปีที่แล้วซะอีก
อาจเป็นเพราะปีที่แล้วแม่งอยากซิ่วสัสๆ แบบใจมันไปอยู่ที่อื่นแล้ว
แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ปีที่แล้วก็ยังคงจอยและประทับใจอยู่ดี
แต่พอมาปีนี้รู้สึกว่ามันมีอะไรบางอย่างที่อิมแพคมากเป็นพิเศษ
(อาจจะเป็นเพราะเริ่มผูกพันกับที่นี่บ้างแล้ว (( คิดเองเออเองที่สุด )) )
แค่การที่โดนถามว่า
"แก โอเครึป่าว"
"ไหวไหม"
คือมันเป็นแค่ประโยคธรรมดาๆนะ
แต่แม่งโคตรดีต่อใจ ทำให้ฮึดเดินไปเรื่อยๆ (เอ้อ ปีนี้ขึ้นรถด้วยเพราะสังขารไม่ไหวจริงๆ ;___;)
จนสุดท้ายก็ขึ้นไปถึงข้างบนได้
ตลอด 14 กิโลเพื่อนพยายามลากและเดินไปด้วยกัน
หยุดรอเวลาเราไม่ไหว ไล่ให้ขึ้นรถแดงบ้าง
ขอบคุณทุกคนจริงๆโดยเฉพาะกานกับเอิง
ไม่งั้นคงได้นั่งเฝ้าโค้งแล้วรอเดินลงดอยกับพี่ปี4แน่ 555555555
การวิ่งตรงโค้งสปิริตก็เป็นอีกสิ่งนึงที่ประทับใจมาก (และก็เหนื่อยโคตรรรรรรร )
ถึงแม้เราจะโคตรเหนื่อยจนเดินแทบไม่ไหว แต่ก็ยังมีคนคอยลากคอยพยุง
ขอบคุณพี่กิ๊ฟกับพิงพิงมาก โดยเฉพาะพี่กิ้ฟที่ให้เค้าเกาะ ลากเค้าให้ไปถึงข้างบน
คือตอนนั้นแม่งใกล้ตายแล้วโว้ย หายใจแทบไม่ไหว
แต่พี่ก็ลากเค้าขึ้นไปจนได้ ฮืออออ ขอบคุณจริงๆนะ รัก <3
วันนี้ยังคงไม่จบง่ายๆ เพราะยังมีเรื่องให้เสียน้ำตาอีก
พูดแล้วก็อายความเซ้นซิทีปของตัวเอง
( ที่ช่วงนี้อ่อนไหวง่ายเป็นพิเศษ เลยบ่อน้ำตาตื้น งิงิ)
ฮือ แต่แม่งใจหายจริงๆว่ะที่เห็นพี่ 56 จะจบแล้ว
โดยเฉพาะพี่เฟ
รุ่นพี่ไม่กี่คนที่เราสนิทด้วย
(note พี่เฟคือพี่โรงเรียนเรา รู้จักกันแบบงงๆ
นางชอบชวนไปเที่ยว ชวนไปเดินงานพวกอาร์ทๆ
รู้สึกคุยกันค่อนข้างถูกคอดี เอ้อ นางเป็นพี่ที่ดีนะ )
อยากให้มันจบนะ แต่ไม่อยากให้มันไปจากที่นี่อ่ะ 555555555
ก็จริง ที่ว่าแกไม่ได้หายไปจากชีวิต (อีกอย่างคือ กูยังไม่จบ -พี่เฟไม่ได้กล่าว)
แต่แบบรู้สึกว่ายังใช้เวลาด้วยกันไม่คุ้มเลย
แล้วยิ่งพอคิดว่าแกจะไม่อยู่เชียงใหม่แล้วยิ่งโคตรรู้สึกเศร้า
ยิ่งคิดว่าเราน่าจะรู้จักกันเร็วกว่านี้ จะได้มีเวลาทำอะไรด้วยกันอีกเยอะๆ
ก็ยิ่งเสียดายที่รู้จักกันช้าเกิน
// โอ้ยยยย จบพร้อมกันเถอะ มั้ย กลัวคิดถึง 5555555 //
ถึงแม้เรื่องพวกนี้มันจะเป็นเรื่องเล็กๆไม่กี่เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้
แต่มันโคตรมีผลต่อใจเราจริงๆ
ขอบคุณพี่น้องเพื่อนผู้ร่วมทางครั้งนี้ทุกคนนะ
ขอบคุณจริงๆจ้าว :3
แล้วก็ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาถึงตรงนี้ด้วยนะ :D
เราเป็นคนที่แค่พูดยังไม่รู้เรื่องเลย
โน้ตนี้เลยอาจจะอ่านแล้วงงบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง
ก็ขอโทษจริงๆนะ
เราจะพยายามฝึกเขียนต่อไป :D
แล้วไว้เรามาเขียนใหม่นะ บาย <3
- จ บ -
รับน้องขึ้นดอย59
10 ก.ย 59
ฟ้ า
คนเคยอยากซิ่วคนเดิม
เพิ่มเติมคือทุกคนเรียก ฟ้าสิก้า (-_-)
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in