เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Wildmaniac
Dear Thailand

  • เมื่อแสงจันทร์นำทางถูกพรางด้วยทิวากร
    ความมืดมิดได้ปิดบังความความจริงจากเธอ
    ถนนหนทางไม่ต่างกันเท่าไรนักเมื่อไร้ซึ่งแสงไฟ
    ความยุติธรรมของเธอถูกปกคลุมด้วยผ้าใบจนฝุ่นเขลอะ
    วางทับด้วยกระบอกปืนใส่กระสุนพร้อมลั่นไก
    ดั่งของเก่าเก็บอันล้ำค่า ไม่กล้าหยิบยกขึ้นใช้ 
    ..
    เหลือเพียงศาลเตี้ยในโลกอินเทอร์เน็ต
    ที่ที่งานอดิเรกคือการวิ่งไล่จับแพะ
    วันแล้ววันเล่า เธอชี้หน้าตัดสินกันโดยไร้การไตร่ตรอง
    และจบลงด้วยการหักมุมดั่งหนังที่กำกับโดยเดวิด ฟินเชอร์ 
    ..
    ประเทศไทยเอ๋ย..
    เธอเป็นดั่งห่านที่ถูกป้อนความเกลียดชังเข้าลงในตับไต
    เธอดื่มกินมันอย่างเอร็ดอร่อย
    โดยไม่รู้ตัวเลยว่ามันได้กัดกินเธอจากภายใน
    จนกระทั่งมันเริ่มเป็นส่วนหนึ่งในตัวเธอ
    ประเทศไทยเอ๋ย..
    เธอเป็นดั่งดอกไม้ที่ถูกรมด้วยฝุ่นควัน
    เหี่ยวเฉาและร่วงโรย
    ประเทศไทยเอ๋ย..
    เธอเป็นดั่งรถยนต์ที่เกียร์เดินหน้าชำรุด
    ไร้หนทางไปต่อนอกเสียจากถอยหลัง
    ประเทศไทยเอ๋ย..
    เธอเป็นดั่งภูเขาไฟที่รอคอยการระเบิดอีกครั้ง
    และเธอไม่ได้เรียนรู้อะไรจากการสูญเสียในประวัติศาสตร์แม้แต่น้อย
    ประเทศไทยเอ๋ย..
    เธอถูกขนานนามว่าเมืองแห่งรอยยิ้ม
    แต่เบื้องหลังรอยยิ้มที่สวยงามของเธอคือการโกงกินอย่างตะกละตะกลาม
    ประเทศไทยเอ๋ย..
    เธอเป็นดั่งฟันเฟืองแห่งความเหลื่อมล้ำ
    ความเจริญไม่เคยกลบเกลื่อนความหิวโหยให้หายไปจากเธอได้เลย
    ประเทศไทยเอ๋ย..
    เธอเป็นดั่งทิวากาลที่ไร้ซึ่งแสงสุริยา
    เธอเป็นดั่งราตรีที่ไร้ซึ่งแสงจันทรา
    ประเทศไทยเอ๋ย..
    อนาคตของเธอช่างมืดบอดเสียเหลือเกิน


    Please follow me on Instagram : maniacstory

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in