หลังจากที่อยากอ่านมาหลายปี ปีนี้ก็ได้มีโอกาสไปซื้อที่งานหนังสือแล้ว (อยากบอกว่าปีนี้คนแน่นมากจ้า เหยียบตีนกันจ้าละหวั่นเลยล่ะเธอ)
(ปล. ขนาดกูกดซื้อตอนเที่ยงคืน ยังใช้โค้ดลดราคาไม่ทันเลยอีเว็น)
รูปเล่มก็ประมาณนี้ หนังสือรางวัลไง แถมอ่านรีวิวยังมีแต่คนชอบคนชมอีก ยิ่งทำให้อยากอ่านชิหัย
เรื่องย่อ
จากหนังสือนิทานปกหนังสีน้ำตาลเก่าเล่มหนึ่งในลังสิ่งของที่ได้รับบริจาค เขียนด้วยลายมือภาษาอังกฤษตัวเขียน บอกเล่าเรื่องราวคล้ายนิทานหลายๆ เรื่อง ได้กลายเป็นกุญแจนำพาเด็กสาวไร้สัญชาต คนหนึ่งให้พบกับรถไฟไร้กาลเวลา...รถไฟที่สามารถพาผู้โดยสารย้อนเวลากลับสู่อดีตเพื่อแก้ไขสิ่งผิดพลาด จนกว่าตนเองจะพอใจและมีความสุขกว่าที่เป็นอยู่
สำหรับคนส่วนใหญ่ การมีโอกาสย้อนเวลากลับไปแก้ไขสิ่งที่คิดว่าผิดพลาดในอดีต นั้นถือเป็นโอกาสทองเลยก็ว่าได้ แต่สำหรับเด็กสาว ผู้นี้หาเป็นเช่นนั้นไม่ เธอมีความสุขกับการได้เป็นผู้สังเกตการณ์และติดตามเรื่องราวชีวิตของคนอื่นโดยไม่คิดจะย้อนกลับไปแก้ไขอดีตอันขมขื่นของตนเลยแม้แต่น้อย
สรุปง่ายๆก็คือ ตัวเอกเป็นเด็กผู้หญิงอายุประมาณ 13 ปี ที่ได้มีโอกาสย้อนเวลากลับไปแก้ไขอดีต แต่ไม่ใช้สิทธิ์นั้น กลับเลือกเข้าไปเสือกอดีตของตัวละครในนิทานที่ตัวเองชอบอ่านแทน
ต่อไปนี้คือความในใจระหว่างอ่านและหลังอ่านจบ
กูบอกได้คำเดียวว่า เหี้ยไรเนี่ยยยย ผิดหวังมากอีสัส (เออจริงๆไม่ได้ขนาดนั้น กูเล่นใหญ่ แต่แค่คิดว่าจะดีกว่านี้)
ตัวละครคือเบียวฉิบหายวายวอด กูว่าอีพวกพระเอกนางเอกนิยายแจ่มใสแม่งเบียวแล้วนะ อีตัวเอกเรื่องนี้แม่งเบียวกว่าประมาณร้อยห้าสิบล้านเท่า
คือกูงงมาก ตอนอ่านจบกูไม่ได้นับคำนะ แต่คาดว่าเจอคำว่า 'ยิ้มเหี้ยม' ของอีตัวเอกไปประมาณ 30 รอบได้อะแกร แล้วอีตัวเอกนี่ก็ช่างมีสมองอันชาญฉลาด (แบบแปลกๆ) โคตรเลย บางเรื่องควรจะเข้าใจได้ง่ายๆแต่เสือกไม่เข้าใจ บางเรื่องซับซ้อนก็เสือกเข้าใจได้ง่ายๆ
แล้วไม่รู้คนเขียนจะอวยไปไหน อีตัวเอกนี่ถึงได้มีอำนาจบารมีหีแตดประดับหัวอยู่ตัลหลอดเวลา กูงงมาก ฉลาดกว่าพระราชาอะยังพอเข้าใจ เพราะอีพระราชาเป็นตัวละครกากๆในนิทาน แต่การที่มึงเบียวทะลุโลก โหดสัส ยิ้มเหี้ยมใส่ใครคนนั้นเป็นเกรงกลัว คูลเว่อออออร์~ เยือกเย็นยิ่งกว่าน้ำแข็งขั้วโลกนี่กูขนลุก จาอ้วกมาก
เอาจริงมีให้ด่าอีกเยอะ แต่กูก็ไม่อยากด่ามาก เพราะนักเขียนเป็นคนไทยไง เกิดเขามาเห็นแล้วตามทึ้งหีกู กูคงกลัวขี้หดจนต้องปิดบล็อกหนี (อิสัส 55555)
อะว่าต่อ หนังสือตีพิมพ์ครั้งแรกตอนปี 2010 ตอนนั้นก็คงใช้ได้อยู่ในส่วนของนิทานในเรื่อง แต่พอมาอ่านในปี 2020 มันก็ไม่ได้โอ้โห อ้าหาอะไรเท่าไหร่ แต่ตอนนั้นคงดีระดับหนึ่งเลยแหละ เพราะนิยายตอนนั้นแม่งใสๆกันหมด(เท่าที่ตัวกูอ่านมาอะนะ) อันนี้ก็ชื่นชมมากๆ เพราะในตอนนั้นมันคงเป็นอะไรที่ว้าวเลย
จบเถอะกูคิดอะไรไม่ออกละ ให้คะแนน 6/10 แล้วกันจ้าา
ขอยาดขำบทหนึ่งในหน้าที่ 182 อีกสักนิดก่อนไป
**ตรงนี้มีเนื้อหาในหนังสือ**
แมวดำ = ผู้คุมกาลเวลา
อซารัส = ตัวเอก
เจ้าแมวดำครวญครางถึงชะตากรรมของเจ้าหญิงน้อยที่เล่นกับมันมานาน ถึงมันจะไม่มีความรู้สึกร่วมกับเรื่องราวชีวิตของมนุษย์ ไม่เคยเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับอดีตของมนุษย์หน้าไหนกระทั่งได้พบกับอซารัสและตามเข้าไปในอดีตของทาเลีย กระทั่งได้พบกับมนุษย์จริงๆที่ยังมีจิตใจและตัวตน แม้จะไม่ใช่เวลาเนิ่นนานแต่มันกลับรู้สึกว่า...ผูกพัน
คล้ายกับที่มันเคยรู้สึกครั้งหนึ่งบนรถไฟนั่น
ความรู้สึกที่มันไม่เคยเข้าใจ และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคืออะไร
หากแต่เด็กสาวที่ตนเกาะไหล่นี้คือมนุษย์ คือสิ่งมีชีวิตที่ผูกพันกับอารมณ์ความรู้สึกเสมอมา แต่สิ่งที่อซารัสกระทำกลับทำให้มันไม่แน่ใจว่าแท้จริงแล้วมนุษย์คือสิ่งมีชีวิตประเภทไหนกัน
กูอ่านจบปุ๊บถึงกับต้องร้องว้าวววเลยอีดอก 555555555555 อะไรจิตใจมึงจะเย็นชาดุจหินผาแช่ช่องฟรีสเยี่ยงนี้ ขนาดผู้คุมกาลเวลายังมีจิตใจอ่อนไหวกว่ามึงอีก (คือกูไม่อะไรกับการที่ตัวเอกจะใจแข็งเกินมนุษย์นะ แต่กูงงว่าทำไมต้องให้ผู้คุมกาลเวลาอ่อนไหวง่ายขนาดนี้ตั้งแต่มาเจอตัวเอก) สุดยอด นี่ขนาดยังรู้จักกันไม่เท่าไหร่นะ
ทั้งหมดที่ว่ามานี้คือมันอยู่ที่จริตคนอ่านนะ ขอย้ำตรงนี้ เพราะนี่คือคหสต.(คันหีแสบแตด)จร้า
อะจบจริงๆละ บรัยส์ ;p
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in