ตอนเช้าเด็กตัวอ้วนเดินมาอวดชุดดอกทานตะวันของตัวเอง มันน่ารักทีเดียว เป็นชุดเอี๊ยมสีเหลืองนวลๆ ที่ต้องสวมเสื้อยืดสีขาวไว้ข้างใน และมีพร็อบอีกอย่างเป็นหน้ากากดอกทานตะวัน ที่ต้องสวมหัวเข้าไปโผล่ออกมาแค่ใบหน้าเท่านั้น แจ็คสันบอกว่าตัวเองได้เต้นเพลงของเด็กสักเพลงและอวดท่าเต้นให้เขาได้ดูเป็นคนแรก ซึ่งปฏิเสธไม่ได้เลยว่าไอ้เด็กอ้วนนี่มีแววอยู่ไม่น้อยเชียวล่ะ

          ส่วนถ้าจะถามว่ามาร์คทำอะไรแล้วล่ะก็ เขาก็ขอตอบเลยว่าปีนี้โรงเรียนมีประกาศให้นักเรียนเกรดสิบทำซุ้มขายของกัน ห้องมาร์คเองก็ระดมสมองคิดกันหัวแทบแตกจนสุดท้ายได้ข้อสรุปมาว่าให้ทำร้านคาเฟ่ต์พ่อบ้าน เด็กผู้ชายทั้งหมดในห้องจะต้องสวมเสื้อเชิ้ตมาพร้อมกับกางเกงขายาวแบบไหนก็ได้สีดำ ไอเดียนี้ถูกค้านจากพวกผู้ชายเต็มแรง(ใครก็รู้ว่ายายพวกนี้ไม่อยากทำซุ้มแต่อยากจะไปเล่นมากกว่า)แต่ก็สู้คะแนนเสียงผู้หญิงที่มีมากกว่าไม่ไหว ถึงอย่างนั้นพวกเธอก็ไม่ได้ใจไม้ไส้ระกำกับพวกเขามากเกินไปนักด้วยการบอกว่าจะทำคุกกี้มาให้ขายกับน้ำชากาแฟ โดยที่พวกเธอจะเป็นคนเดินขายไปทั่วโรงเรียนเอง(สุดท้ายแม่พวกนี้ก็หาเรื่องหนีออกไปเที่ยวงานโรงเรียนจนได้สิน่า!)

          งานเริ่มไปตั้งแต่ช่วงแปดโมงเช้า แน่นอนว่าห้องมาร์คทำยอดขายได้ไม่แย่นัก อันที่จริงมันออกจะดีเลยด้วยซ้ำเพราะตั้งแต่เปิดร้านมาก็มีคนเข้ามาในร้านไม่ขาดสายจนพ่อบ้านแทบหัวหมุนรับลูกค้า จนช่วงบ่ายคนเริ่มบางตา พวกพ่อบ้านจำเป็นเลยพากันหลบเข้าหลังร้านมากินข้าว ก่อนที่เจสซี่ หนึ่งในพวกผู้หญิงที่ทำหน้าที่เดินขายขนมรอบงานกลับมาพร้อมกับขนมที่หมดตะกร้า 

          "ม้าคคคค"เสียงมาก่อนตัวเสมอ ไอ้ตัวดื้อของมาร์ควิ่งหนีออกจากแถวมากอดเอวเขาอย่างรวดเร็วจนร่างบางที่ไม่ทันรอรับอยู่เซถลาไปนิดๆ ตอนนี้แจ็คสันเปลี่ยนจากชุดการแสดงมาสวมชุดนักเรียนอนุบาลเหมือนปกติแล้ว เด็กน้อยยิ้มอวดฟันหลอแล้วออเซาะเขาใหญ่ จนกลุ่มเพื่อนที่มองดูอยู่อดแซวไม่ได้

          "ไงมาร์ค ลูกมึงมาแล้วน่ะ"มาร์คหันไปจ้องเพื่อนที่พูดคำหยาบต่อหน้าแจ็คสันตาเขียว เด็กวัยนี้กำลังช่างจดช่างจำช่างสงสัย ถ้าเก็บเอาไปพูดแล้วมีหวังเขาได้ค้อนจากคุณนายหวังวงใหญ่แถมกับมะเหงกจากแม่ตัวเองอีก ข้อหาพูดคำหยาบให้เด็กฟัง

          

          ฝ่ายแจ็คสันได้ฟังก็เถียงกลับ"มะช่ายลูกม้าคซักหน่อย เปงแฟงตะหาก"

          ผู้ใหญ่ที่ได้ฟังต่างพากันหัวเราะ เด็กหนอเด็ก มาโมเมว่าเขาเป็นแฟนแต่ตัวเองจะรู้ความหมายหรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลย ไอ้แจบอมเพื่อนชาวเกาหลีของเขาเลยอดแกล้งเล่นไม่ได้

 

           "ไม่ใช่ซะหน่อย มาร์คอะแฟนพี่ต่างหาก"มันว่าพลางแกล้งมาควงแขนเขาซึ่งมาร์คก็ยอมเล่นตามน้ำกับเพื่อนไปเพราะอยากดูปฏิกิริยาของลูกหมู

          คราวนี้ลูกหมูไม่ได้น้ำตาคลอเบ้าหรืออะไร เด็กน้อยเอียงคอเล็กๆ ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงซื่อๆ               

          รอบนี้แจบอมยอมแพ้ก็ได้ ถ้าเด็กมันจะมาเหนือขนาดนี้ล่ะก็นะ!

จากใจคนเขียน: จุ๊บกันแล้ว โมเมว่าแฟนก็ได้(ลูกหมูไม่ได้กล่าว หนูกล่าวเอง5555)

เผื่ออยากได้แท็กกันค่ะ #ourstoryJM เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องของลูกหมูและพี่มาร์คค่ะ เขียนไปเรื่อยๆ จนกว่าจะเบื่อ มาเป็นตอนสั้นๆ ราว500คำ ขอฝากด.ช.แจ็คสันสี่ขวบกะพี่มาร์ควัย16ไว้ในอ้อมใจด้วยค่ะ .____. (โปรยจูบ)

ป.ล. จาร์คนะคะ ลูกหมูน่าหยิกแค่ไหนก็จาร์คนะคะ