ก่อนที่สัญญาณแจ้งรัดเข็มขัดนิรภัยจะสว่างขึ้นเตือนผู้โดยสารบนเครื่องทุกคนให้รัดเข็มขัดเพื่อความปลอดภัย พี่จิต ปรมัตถ์และธาดาก็นั่งอยู่กับที่เตรียมพร้อมสำหรับการแลนด์ดิ้งเป็นที่เรียบร้อย ถูกใจเพอร์เซอร์แอมป์คนสวยเป็นอย่างยิ่ง

ดังนั้นขณะเดินตรวจสอบห้องโดยสารครั้งสุดท้าย เธอจึงไม่ลืมหอบของเล่นทั้งของเด็กเล็กและเด็กโตกองพะเนินออกมายื่นให้ปรมัตถ์เลือกได้อีกหนึ่งชิ้น นอกเหนือจากพาสปอร์ตสมมติหน้าปกรูปเครื่องบินยิ้มเล่มเท่าของจริงที่ได้แจกให้ผู้โดยสารเด็กทุกคนบนเครื่องไปแล้วช่วงก่อนหน้านี้

เด็กน้อยหันมาทางคุณอาทำหน้าเป็นเชิงขออนุญาต ธาดาจึงพยักหน้ายิ้มๆ ไปทีหนึ่ง เจ้าตัวเล็กก็คลี่ยิ้มบางเบา ยื่นมือป้อมๆ ออกไปเลือกของขวัญชิ้นที่ดูธรรมดา สีสันไม่ฉูดฉาดสวยงามเหมือนห่ออื่นๆ จนผู้ใหญ่ที่ลอบมองอยู่สงสัยว่าอะไรเป็นสาเหตุทำให้เขาเลือกของที่ระลึกชิ้นนั้น

สิ่งที่ปรมัตถ์เลือกคือลูกบอลบริหารมือก้อนกลมขนาดจิ๋ว ภายนอกบุหนังฟอกสีน้ำตาลอ่อน ปั๊มลวดลายเป็นรูปแผนที่โลก ภายในเมื่อลองเขย่าดูพบว่าน่าจะบรรจุทรายละเอียดไว้มากกว่าค่อนลูกทำให้พอมีน้ำหนักอยู่บ้าง เป็นของเล่นที่พกเอาไว้ขยำเล่นก็ขนาดพอดี จะตั้งโชว์ก็ไม่ขี้เหร่

แต่รายละเอียดข้างต้นไม่ได้ทำให้ปรมัตถ์เลือกลูกโลกหนังชิ้นนี้ เด็กน้อยเลือกโดยไม่ใคร่ครวญอะไรมากมายนอกเหนือไปจากรู้สึกประทับใจพลาสติกห่อที่มีรูปพรีเซ็นเตอร์หนุ่มหล่อประจำสายการบินพิมพ์ติดเอาไว้…

ชายหนุ่มในชุดนักบินที่กำลังยืนยิ้มสุภาพแบบเดียวกับวีดีโอสาธิตความปลอดภัยก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ธาดา คุณอานักบินคนเก่งของปรมัตถ์นั่นเอง

ถึงจะไม่มีใครรู้ว่าจริงๆ แล้วเจ้าตัวเล็กเลือกของที่ระลึกที่ประโยชน์ใช้สอยหรือหีบห่อกันแน่… แต่ที่รู้ก็คือปรมัตถ์ถูกใจเจ้าลูกโลกบรรจุทรายอันนี้มาก หลังจากเด็กน้อยรับมาวางไว้ข้างๆ ตัว เขายกมือไหว้อย่างอ่อนน้อม ก่อนยิ้มหวานให้พี่เพอร์เซอร์แอมป์จนตาหยีเพื่อขอบคุณในน้ำใจของเธอ

และแล้ว… เจ้าตัวเล็กนี่ก็ได้ใจพนักงานบนเที่ยวบินนี้ไปอีกหนึ่งคนแล้ว...

หัวหน้าพนักงานต้อนรับหน้าใสทุกเข่าลงต่อหน้าปรมัตถ์ เธอยิ้มกว้างเมื่อเห็นท่วงท่าน่าเอ็นดูของเจ้าตัวเล็ก มือเรียวยื่นออกมาเขี่ยแก้มยุ้ยๆ เล่นอยู่หลายทีก่อนจะอดใจไม่ไหว จนต้องก้มลงหอมก้อนซาลาเปาฟอดใหญ่ทั้งซ้ายขวา

“น้องเรียบร้อยจังเลยนะคะ ว่าง่าย น่าร้าก~” เธอเอียงหน้ามาคุยกับคนเป็นอา

ธาดาหัวเราะในคอ เออออผสมโรงกับน้องแอมป์อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันไปลอบยิ้มกับท่าทางของเจ้าตัวเล็ก

ปรมัตถ์เบิกตากว้าง

พี่สาวคนสวยหอมแก้มเขาเสร็จแล้วก็ผละไป เหลือไว้เพียงเด็กน้อยที่ยกมือเล็กป้อมสองข้างขึ้นมาประคองแก้มแดงเป็นลูกตำลึงของตัวเอง ท่าทางเอียงอายปนตกใจนั้นมองแล้วเหมือนเห็นพระเอกหนังตัวน้อยเรื่องโฮมอะโลนไม่มีผิด

จะว่าน่าเอ็นดูก็ใช่... หรือจะบอกว่าตลกก็ได้อยู่เหมือนกัน

จนธาดาได้แต่นึกขำอยู่ในใจ

.

.

.

“มัตถ์หิวรึยังครับ”

หลังจากปล่อยให้เด็กน้อยสงบลงสักพัก ธาดาก็ถามขึ้นและได้รับคำตอบเป็นการจ้องกลับมาตาแป๋ว

ธาดามักออกปากพูดเหมือนคำนึงถึงอาหารการกินเป็นหลักจนใครๆ ก็รู้แกวกันหมดว่าผู้ช่วยนักบินธาดาสุดหล่อนั้นเชี่ยวชาญและรักการชิมเป็นชีวิตจิตใจ แต่ครั้งนี้เขาไม่ได้ถามปรมัตถ์เพราะรู้สึกอยากหาของอร่อยๆ ทานเพื่อสนองความต้องการของตัวเองสักหน่อย

ทำไมมัตถ์มองอาแบบนั้นล่ะ…

อาถามเพราะกลัวมัตถ์หิวต่างหากครับ

จริงๆ นะ...