“งั้นเสาร์หน้าใครอยากให้อาพาไปกินบิงซู…?”

“มัตถ์~!”

เด็กน้อยยกมือสูง โบกแขนป้อมๆ ไปมา หลวมตัวให้คนเป็นอาจี๋เอวแก้แค้นจนดิ้นพราด เสียงหัวเราะคิกคักถึงจะไม่ได้ดังมาก แต่ก็อาจจะลอยข้ามที่นั่งไปหลายแถวได้เหมือนกัน ธาดาจึงต้องค่อยๆ ลอบส่งสายตาเหล่ขอโทษขอโพยผู้โดยสารอีกฝั่งอยู่ในใจ จากนั้นเอานิ้วชี้แต่ริมฝีปากคุยกับปรมัตถ์ด้วยเสียงเบา

“อย่างนี้อาไม่ได้ชอบกินคนเดียวแล้ว… มัตถ์ก็รักการกินเหมือนกันนี่นา”

“มัตถ์ชอบกินแค่บิงซู อาธาดากินทุกอย่าง…”

มัตถ์...ครับ

ธาดาทำหน้าปุเลี่ยนๆ ใส่เจ้าตัวเล็กไปแว่บหนึ่ง… นี่ถ้าปรมัตถ์อายุมากกว่านี้สักห้าปี เขาต้องคิดว่าเด็กคนนี้รู้มากแล้วหลอกเหน็บเขาแน่นอน

คนดีครับ… ให้พูดกับอาแบบนี้ได้อีกแค่สามปีพอนะ

เอาล่ะๆ วางเรื่องกินไว้ตรงนี้ก่อนแป๊บนึงก็แล้วกัน

ธาดาบอกเจ้าตัวน้อยให้วาดรูปต่อให้เสร็จเรียบร้อย เพราะอีกไม่กี่นาทีจากนี้ เครื่องบินจะทำการลดระดับเพื่อลงจอดแล้ว

เขาหันไปคุยกับพี่จิต ถามไถ่และนัดแนะคร่าวๆ หากเจ้าตัวจะอยากเดินเล่นรอบสนามบินคนเดียว เผื่อจะได้มีเวลาดูของที่ชอบเป็นการส่วนตัว

“งั้นเดี๋ยวผมชี้เคาน์เตอร์ที่เราจะต้องไปเช็คอินก่อนกลับเข้ามาใหม่ให้พี่จิตดูตอนขาออกจากเครื่องบินนะครับ”

จิตราพยักหน้า อมยิ้มน้อยๆ ก่อนย้ายกลับไปนั่งที่ด้านหลังที่เคยเป็นของพีระอีกครั้ง

จากนั้นธาดาจึงค่อยๆ ลุกออกจากเก้าอี้ของปรมัตถ์ วางเจ้าตัวเล็กลงบนเบาะตามเดิมแล้วคาดเข็มขัดนิรภัยบนพุงกลมๆ ให้ ขยี้ผมเบาๆ ก่อนนั่งลงที่เบาะด้านข้าง

ปรมัตถ์เลิกคิ้วสูง เขาเคียงคอมองผู้ช่วยนักบินของไฟล์ทที่นั่งลงบนที่นั่งของผู้โดยสารและกำลังคาดเข็มขัดนิรภัยเตรียมพร้อมสำหรับการลงจอด

คนเป็นอาส่งยิ้มหวานให้เด็กน้อย เปลือกตาบางกระพริบปริบๆ ทำหน้าเหมือนไม่รู้ไม่ชี้ เขาหัวเราะนิดหน่อยกับท่าทางเหลอหลาของปรมัตถ์…

และไม่เสียแรงที่แลกมาไฟล์ทเจ้าปัญหาของพีระ เจ้าตัวป่วนคนนั้นก็ช่วยเขาได้เยอะพอตัวเหมือนกัน เขาก็เลยได้ออกมานั่งเป็นนักบินเดดเฮดดิ้ง*ก่อนกำหนด

ขอบคุณนะครับกัปตัน

ขอบใจนะ...พีระ เดี๋ยวเสาร์หน้าพี่พาไปเลี้ยงบิงซู…

* Deadheading pilot นักบินที่อยู่ในชุดยูนิฟอร์ม แต่ยังไม่ปฏิบัติหน้าที่หรือหมดเวลาปฏิบัติหน้าที่แล้วแต่ยังต้องอยู่บนเครื่องบิน