ไอเดนค่อย ๆ ลืมตาหลังจากที่เสียงปืนเงียบลง สายตาของเขาเห็นธาเนียยังคงกำปืนแน่นอยู่ก่อนจะสลับมองกับรถคันที่ไล่ล่าพวกเขาที่ซึ่งตอนนี้คนขับแลดูว่าจะตายแล้ว เด็กหนุ่มกุมขมับตนเองก่อนจะถอนหายใจแรง ๆ และสบถออกมา
“แม่*!!”
“ระวังคำพูด” หลานสาวตนเองหยอกล้อคำพูดที่พูดกับตนเองก่อนหน้านั้น เธอเริ่มรีบขับรถออกไปทันทีก่อนพวกตำรวจจะมาเพราะคนแถวนั้นต้องแจ้งเรื่องเสียงปืนที่ดังขึ้น ร่างระหงเอ่ยขึ้นมาท่ามกลางเงียบ “เราควรหาที่พักและเริ่มเดินทางอีกทีตอนเช้ามืด”
ฮิวโก้ถอนหายใจออกมา
“ถ้านอนโรงแรมมีหวังพวกนั้นตามรอยเราเจอแน่นอน”
“ใครว่าเราจะนอนโรงแรมกันละ?” ไอเดนกับฮิวโก้หันมามองหน้ากันก่อนจะพูดออกมาอย่างไม่ได้นัดหมาย
“อย่าบอกนะว่า....”
ธาเนียจอดรถหน้าโมเตลแห่งหนึ่ง ก่อนจะเปิดหลังรถและหยิบเป้ออกมาจากท้ายรถ ไอเดนถอดเสื้อแจ็คเกตตำรวจสากลออกเพราะรู้ดีว่าอาจตกเป็นเป้าสายตาได้
เจ้าของโรงแรมหันมาทางพวกเขาสามคน ซึ่งไม่ทันพูดอะไรก็มีมาวางตรงหน้าหล่อน
“มีห้องว่างให้เราสามคนไหม?”
“โทรจากเครื่องหลานไปและบอกเขาว่าอยู่สายลับดับเบิ้ลโอ” มือเรียวยืนมือถือให้อีกคนก่อนจะเดินไปหยิบแผนที่ออกจากกระเป๋าตนเองและกางออกมา
“ตุลาการบอกมาว่าฮิวโก้ อิวานอฟต้องมาปรากฎตัวในศาลภายในช่วงเวลาก่อนเที่ยง โดยภายสามสิบหกชั่วโมงนับจากตอนนี้”
ว้อทเดอะ**
“มะ—มี” หล่อนเอ่ยพลางยืนกุญแจให้เธอ ทั้งสามตรงไปยังห้องพักก่อนจะรีบเข้าไป ไอเดนเตรียมกดโทรหาผู้อำนวยการตำรวจสากลเพื่อแจ้งข่าวว่าพยานยังปลอดภัยแต่โดนมือเรียวของธาเนียคว้าไว้
“น้าบอกเองไม่ใช่หรอว่าหน่วยงานน้าอาจมีหนอนบ่อนไส้? ถ้าโทรไปเราจะไม่โดนแกะรอยหรอ”
หนุ่มผมบลอนด์ปิดมือถือลงก่อนจะหันมาทางหลานสาวตน
“แล้วจะให้น้าทำยังไง ป่านนี้คนฝั่งนั้นคงวุ่น—”
“เราต้องขึ้นเรือไปลงท่าเรือคาเลส์ของฝรั่งเศสและจากนั้นก็หาทางไปอัสเตอร์ดัมก่อนศาลจะเริ่มพิจารณาคดี จากนั้นฉันกับมิสเตอร์อิวานอฟก็ทางใครทางมัน” นักข่าวหนุ่มที่นั่งเก้าอี้หันมาทางธาเนียและพูด
“ฉันเองก็ไม่อยากอยู่กับเธอแหละยัยสายลับโหด*สอังกฤษ”
เด็กสาวผมบลอนด์หันขวับ
“แกก็โหด*สรัสเซียไม่ใช่หรอ?!”
ไอเดนหันมาพูดเป็นเวลส์ “(เวลส์) หุบปากสักนาทีจะตายไหม?!”
ธาเนียกับฮิวโก้มองหน้าก่อนจะหันหน้าหนีใส่กันทันที
หนุ่มผมบลอนด์เดินไปที่หน้าต่างก่อนจะแว้มม่านดูว่ามีใครตามพวกเขามาหรือไม่ เขายังคงพูดคุยกับคนปลายสายก่อนจะชะงักทันทีที่ได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายเอ่ย
เขาวางสายลงก่อนจะหันมาทางทั้งสองคน
ชาช่าที่นั่งอยู่ในรถเหลือบมองตำรวจที่กำลังตรวจสอบรถของลูกน้องตนอยู่ มาเฟียสาวกัดริมฝีปากล่างอย่างไม่สบอารมณ์ ต้องยอมรับว่าประเมินอีกฝ่ายต่ำไป เพราะคิดว่าพวกลูกน้องเธอคงจัดการกับสายลับกับตำรวจสากลคนนั้นได้
เธอไม่มีทางปล่อยฮิวโก้ไปขึ้นศาลพร้อมกับหลักฐานสำคัญแบบนั้นหรอก
“(รัสเซีย) ทำไงต่อนายหญิง?"
“(รัสเซีย) ตามล่าพวกมันต่อไป!! ทั้งสามคนนั้นคงยังอยู่แถวนี้แหละน่า!!” เธอเอ่ยพลางกดโทรศัพท์โทรหาคนบางคนและเอ่ยอย่างหงุดหงิดด้วยภาษาอังกฤษ
“พยายามหลอกล่อให้ไอ้หนูบอนด์บอกตำแหน่งมาซะ.... ไม่งั้นแกจะไม่ได้เงินสักแดงเดียว!!”
(ใจเย็น ๆ หน่อยสิคุณ เด็กบ้านบอนด์ไม่ได้หลอกง่าย ๆ เหมือนปอกกล้วยเข้าปาก เมื่อไรที่คุณเผยไต๋ให้พวกเขาเห็น.....) ชาช่าฟังอย่างใจเย็น (พวกเขารอจะจัดการซ้ำและพวกที่หาเรื่องบ้านนี้จบไม่ค่อยสวยด้วยสิ)
“ฉัน-ไม่-สน” เธอเอ่ย “แกต้องจัดการกับยัยสายลับนั้นกับพ่อหนุ่มตำรวจสากล เอาตัวฮิวโก้ อิวานอฟมาและคุณจะได้เงินค่าจ้างตามที่เรียกร้อง”
(ผมต่อรองเพิ่มสัก--)
“ไว้เสร็จงานก่อนและฉันจะให้ตามที่คุณต้องการนะ”
ชาช่าวางสายลงก่อนจะหันมาลูกน้องคนสนิทตนเองและเอ่ย “(รัสเซีย) จบงานนี้ฉันจะฆ่ามันและเอาศพไปทิ้งเป็นอาหารปลาใต้ทหาสมุทรเมติเรเมดิเตอร์เรเนียน มันคิดว่าตนเองเป็นใครกัน...”
“(รัสเซีย) จะให้ผมไปจัดการเลยไหม”
เธอยกมือปราม
“(รัสเซีย) อย่าเพิ่ง ....”
“(รัสเซีย) รับทราบครับมิสแวน”
ธาเนียเช็ดเลือดออกจากเอวตนเองที่เกิดจากบาดแผลตอนตนเองทะลุกระจกออกมา เด็กสาวโยนผ้าก็อชที่เปื้อนเลือดลงถุงพลาสติกก่อนจะเริ่มทำแผล มือเรียวเริ่มเย็บแผบตนเองอย่างคล่องแคล่ว ต้องขอบคุณที่ตอนฝึกเขาสอนการเย็บแผลด้วยตนเอง
เสียงเปิดประตูห้องน้ำดังขึ้นพร้อมเจ้าของเรือนผมสีดำเข้าห้องน้ำ
ฮิวโก้มองเด็กสาวที่กำลังเย็บแผลสลับกับกองผ้าก็อชเปื้อนเลือด ร่างสูงรีบปรี่มาดูอีกคนทันที
“เฮ้....คุณไปโดนอะไรมานะ?”
“คงจะตอนที่ทะลุกระจกมา เจ็บไม่มากหรอกแต่ดันมาออกอาการตอนมาถึงโมเต็ล....” มือเรียวเอ่ยพลางเย็บแผลต่อ “ถ้าคุณมาดูฉันเฉย ๆ ก็กลับไปนอนเถอะ—”
ร่างสูงเงียบลงก่อนจะหยิบผ้าก็อชที่สะอาดมาช่วยชับเลือด ทั้งคู่เงียบอยู่เนิ่นนานจนกระทั่งธาเนียเย็บแผลเสร็จ เด็กสาวมองอีกคนก่นจะสวมเสื้อเหมือนเดิม
สายตาของเด็กสาวเห็นรอยแผลจาง ๆ คล้ายมีดบาดตรงลำคอแต่ก็ไม่ได้ทักอะไร
“น้าไอเดนเป็นไง?”
ชายหนุ่มพิงกำแพงก่อนจะเอ่ย “ดูรน ๆ มาก” ธาเนียยักไหล่
"แหงละมีเวลาสามสิบชั่วโมงในการนำตัวพยานไปขึ้นศาลก่อนที่การพิจารณาคดีจะเริ่มขึ้น คุณควรจะไปพักผ่อนนะมิสเตอร์อิวานอฟ" สายลับสาวเอ่ยพลางเดินออกจากห้องน้ำก่อนจะหยิบหมอนกับผ้าห่มมาทำท่าจะนอนที่พื้นแต่ฮิวโก้ปรามเอาไว้
"ผมนอนพื้นเองแหละ คุณนอนเตียงเหอะเดี๋ยวจะเจ็บแผลเปล่า ๆ" ร่างระหงกอดอกมองอีกคนก่อนจะเอ่ย
"นี่คุณออกคำสั่งกับฉันหรอ?"
เขายักไหล่ก่อนจะล้มตัวนอนลงไปทันที ธาเนียถอนหายใจแรงก่อนจะล้มตัวนอนลงไปบ้างและเริ่มหลับลงด้วยความเหนื่อยล้าหลังจากที่เจอเรื่องวุ่นวายมาทั้งคืน
คนที่นอนเริ่มสะดุ้งตื่นทันทีที่ได้ยินเสียงคล้ายคนละเมอออกมา เลยสะดุ้งตื่นก่อนจะเห็นฮิวโก้ทำท่าเหมือนโดนใครบางคนทับร่างของเขาอยู่ มือหนาปัดป้องอากาศไปมา ตามโครงหน้าของนักข่าวหนุ่มมีีน้ำตาไหลอาบน้ำ เด็กสาวคุกเข่าลงข้างร่างอีกคนก่อนจะตบหน้าอีกคนไปมาแบบเบามือ
ร่างสูงลืมตาขึ้นก่ินจะหายใจหอบ ๆ
"ฝันร้ายหรือไงมิสเตอร์อิวานอฟ" ธาเนียถามพลางลุกขึ้นไปหยิบยาอะไรบางอย่างกับแก้วน้ำ "เล่าให้ฟังได้ไหม? เพราะเห็นว่าตอนที่คุณละเมอ คุณร้องไห้ออกมา"
ฮิวโก้กุมหัวตนเองก่อนจะเริ่มเล่า "ฝันร้ายถึงตอนวัยเด็กนะ..." ชายหนุ่มเว้นเสียงและเริ่มพูดต่อ "พ่อแท้ ๆ ของผมเสียไปตอนที่ผมยังเล็กมาก ท่านเป็นทหารนะและหลังจากนั้นแม่ก็แต่งงานใหม่ พ่อเลี้ยงผมทำตัวเป็นคนดีในตอนแรกที่คบกับแม่แต่ทว่า....เขาเริ่มทำร้ายผมกับแม่ ผมพยายามอดทนมาตลอดจนกระทั่ง.....วันนึงแม่ก็โดนทำร้ายจนตายเพราะเถียงกับไอ้แก่โหดนั้น แถมผมโดนเขาพยายามฆ่าปาดคอแต่ยังดีที่รอดมาได้พร้อมแผลเป็นที่คอ" นักข่าวหนุ่มโชว์แผลที่คอตนเอง "เขาต้องชดใช้ในสิ่งที่เขากับแม่ผม....."
"คุณทำไง?"
"ผมฆ่าทันทีที่เขาเริ่มหลับลึก ฆ่าเขาด้วยปืนและทำเหมือนว่าเขาฆ่าตัวตาย" ธาเนียได้แต่เงียบ เพราะท่าทางอีกคนที่ดูเฉย ๆ มากกับการที่ตัวเขาฆ่าพ่อเลี้ยงใจร้าย นักข่าวหนุ่มพูดต่อ "หลังจากนั้นญาติทางพ่อก็รับไปดูแลจนผมบรรลุนิติภาวะเลยแยกอออกมา"
ธาเนียพยักหน้า
"และคุณเข้าร่วมอก็งค์มิสเตอร์แวนเมื่อไร?" เธอนั่งลงข้าง ๆ อีกคนพลางส่งแก้วน้ำกับยาให้ "ยานอนหลับแบบอ่อน ๆ นะ"
ฮิวโก้รับยามาทานและเล่าต่อ "ผมขอเล่าตอนที่ผมพร้อมได้ไหม" ธาเนียพยักหน้าก่อนจะรู้สึกถึงมืออีกคนจับไปตามต้นคอเธอ นิ้วของเขาลูบไปตามแผลเป็นที่ลำคออีกคน
"ตำแหน่งเดียวกับผมเลย หมายถึงแผลเป็นนะ"
"มันเกิดขึ้นฉันได้ตำแหน่งสายลับดับเบิ้ลโอใหม่ ๆ ได้ภารกิจที่อาร์มิเรต ตอนนั้นฉันกำลังไล่ล่าคนร้ายอยู่แต่ไม่ทันระวังหลัง...." สายลับสาวพิงหัววกับกำแพงก่อนจะถอนหายใจ "ฉันเกือยตายเพราะถูดรัดคอนะ เลยได้แผลเป็นตรงคอมา"
นักข่าวหนุ่มยักไหล่ก่อนจะเอ่ย "รูไหมคนช่วงอายุคุณ เขามักเที่ยวแหลก ไม่ก็ทำอะไรหลุดโลก--"
"แต่ไม่ใช่กับบ้านฉัน" เธอยักไหล่ "แบบ....พวกเรามักคิดถึงอนาคต รวมถึงสิ่งที่อยากทำจริง ๆ ในสายตารุ่นเดียวกันเขาเลยมองว่าเราจริงจัง ถึงแม้ว่าเราจะมีช่วงที่ตนเองปลดปล่อยแบบวัยรุ่นทั่วไป ทำไงได้เขาติดตาที่บ้านฉันเป็นผู้ดีเก่า"
"แหงละ....บ้านคุณแต่ละคนก็มีดีกรีผู้ดีทั้งนั้น...." เขาเริ้มป้องปากตนเองก่อนจะหลับไปทันทีโดยที่หัวของเขาพิงกับบ่าของเธอ ธาเนียถอนหายใจก่อนจะจัดท่านอนให้อีกคนและเริ่มนอนบ้าง
ในหัวของเธอมีเรื่องบางอย่างคาใจ....
"อเล็กซ์!! อย่าขับรถเร็วววววว" เสียงชายหนุ่มคนนึงเอ่ยพลางมองคนที่กำลังขับรถชนิดพระเอกภาพยนต์ทรานสปอร์ตเตอร์สิงร่าง เจ้าของชื่อหันมาทางอีกคนพร้อมกับเอ่ยแบบลิ้นแทบพัน
"ญาติแกกำลังเอาชีวิตแขวนบนเส้นด้ายนะเฮ้ย!! ไม่รวมน้าไอเดน พี่ธาเนียที่ไม่รู้ว่ามีคนในกำลังรอเฉือดพวกเขาอยู่" อนาโตลี่ อิวานอฟ ผู้มีศักดิ์เป็นญาติฝ่ายพ่อฮิวโก้หันมามองอีกคนด้วยสายตาที่งุนงงมากกว่าเดิม เพราะตั้งแต่ที่อเล็กซ์โทรตามมาก็ไม่ได้บอกว่ามีอะไรที่เร่งด่วนเกี่ยวกับญาติคนนี้ที่หายหน้าหายตาไปนานตั้งแต่ที่อายุบรรลุนิติภาวะ เด็กหนุ่มแผนพลาธิการกลอกตาก่อนจะเปิดจอบางอย่างบนกระจกหน้ารถตนเอง
อนาโตลี่ไล่ดูก่อนจะอุทานออกมา "เรื่องใหญ่จริง ๆ วะ"
"มีหนอนบ่อนไส้ตัวเบ้อเร้อในตำรวจสากล และตอนนี้รอให้น้าฉันพาตัวฮิวโก้ไปให้ติดกับเขา ดังนั้นเราต้องรีบไปเตือนพวกเขาก่อน..." อเล็กซ์มองภาพแผนที่ที่ฉายบนกระจกหน้าคนขับในขณะนี้และในหัวเขาคิดแต่วิธีที่จะหาทางให้หนอนตัวนั้นเปิดเผยตนเองก่อนจะสายไป
TBC.
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in