Title : Street Love Songs

RPS (Dunkirk Cast)

Pairing : Jack L. x Tom GC.

AU

Track 2.

                เส้นทางแสนสั้นกลายเป็นทางเดินที่แสนยาวนานสำหรับคนใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เหมือนเส้นทางนี้เต็มไปด้วยขวากหนามทั้งที่เดินผ่านทุกวัน ไปมานับปี แต่อุปสรรคในใจกลับทำให้ความคุ้นเคยกลายเป็นมีดคมกริบปาดแทงตลอดเวลาที่ย่างเท้าลงบนพื้นคอนกรีต

                สำหรับแจ็ค โลว์เดน ถนนที่เต็มไปด้วยความทรงจำของคนรักเก่าเส้นนี้ทำให้เขาคิดแบบนั้น ตลอดหลายปีที่เคยร่วมทางกันมาจบลงเพียงเพราะคนที่แทรกกลางแค่ไม่กี่เดือน เขารู้สึกเหมือนโดนหักหลัง ทางที่เต็มไปด้วยความทรงจำที่ดีนั้นทำเขาได้รับบาดแผลมากมายย้ำชัดกับความทรงจำในอดีตที่ถูกลบล้างด้วยคำพูดสั้นๆ แค่เลิกกันเถอะ หัวใจเหมือนถูกเข็มนับพันพุ่งเข้าใส่ เจ็บจี๊ดจนกลั้นน้ำตาไม่ไหว สมเพชตัวเองแต่ก็ทำได้แค่นั้น เดินทอดน่องไปบนถนนที่มีภาพวันเก่าๆให้ตัวเองเจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่า

                ผู้คนเดิมๆ แผงลอย ร้านรวงเดิมๆ นักดนตรีเปิดหมวกคนเดิมๆ แต่มีบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิม มีบางอย่างต่างออกไป..เด็กคนนั้นไม่ใช่ส่วนหนึ่งในความทรงจำของเขา...

                ขายาวค่อยๆชะลอจังหวะการก้าวเดินลงเมื่อหูได้ยินเสียงที่ต่างออกไป แจ็คก้าวไปอยู่ในจุดที่เห็นร่างเล็กๆของเด็กหนุ่มผมสีทองสว่างยืนเกากีตาร์โปร่งไปพร้อมกับฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะหยุดลงเมื่อเห็นเขายืนมอง ดวงตาสีฟ้าหม่นฉายแววสงสัย ใบหน้าได้รูปเอียงเล็กน้อยก่อนที่มุมริมฝีปากบางจะโค้งขึ้น

                เด็กคนนั้นยิ้มให้เขาพร้อมๆกับเสียงใสก้องกังวานด้วยปลายนิ้วเรียว เขาเบิกตากว้างทันที เริ่มรู้ตัวว่านักดนตรีเปิดหมวกคนนี้กำลังเล่นเพลงให้เขา เสียงเคาะจังหวะดังขึ้นหลังจากที่แจ็คเห็นเด็กหนุ่มสูดหายใจเข้า และแล้วท่วงทำนองสนุกสนานก็ดังขึ้นเหมือนเขากำลังอยู่ในช่วงเทศกาล เคล้าเสียงอันเป็นเอกลักษณ์ที่ขับกล่อมเนื้อร้องที่เขาไม่เคยได้ยินที่ไหนมาก่อน

                เนื้อร้องและท่วงทำนองสับสนบ่งบอกว่าเพลงๆนี้เป็นบทเพลงที่แต่งขึ้นมาสดๆ..เพื่อเขา

                จับใจความเนื้อหาภายในเพลงทุกอย่างฉาบชโลมหัวใจโอบอุ้มให้เขาลอยคว้างในอากาศที่มีคนปลอบใจทั้งๆที่เป็นคนแปลกหน้าของกันและกัน

                แต่เท่านั้นก็คงเพียงพอแล้ว..

                เพียงไม่กี่นาทีดวงตาสองคู่สบกันนับครั้งไม่ถ้วน และ ยิ้มให้กันอย่างมีความหมาย

                “ขอบคุณครับ”

                หลังจากเสียงสุดท้ายจางหายไปแจ็คปรบมือเบาๆก่อนที่นักดนตรีตัวเล็กจะเอ่ยคำขอบคุณและโค้งรับเสียงเยินยอที่มาในรูปแบบเสียงเปาะแปะ

                ธนบัตรใบใหม่เอี่ยมถูกใช้อย่างไม่รีรอ เขาก้าวเข้าไปใกล้ก้มลงวางแบงค์ลงบนกระเป๋าใส่กีตาร์ที่อยู่ด้านหน้านักดนตรีคนเก่ง ใช้เหรียญที่อยู่ในนั้นทับไว้เพื่อไม่ให้มันปลิวหายไปไหน

                “เพราะมากครับ ขอบคุณนะ”

                เขาเอ่ยออกไปในที่สุด แม้เพลงนั้นจะไม่ได้เพราะอย่างที่เขากล่าว แต่มันก็กินใจจนจุกอยู่ในอก

                และเขาก็ทำได้แค่นั้นก่อนเดินจากไป

                ไม่ไกลจากตรงนั้น...

                แจ็คเดินไปเรื่อยๆจนแน่ใจว่าตัวเองเดินออกมาลับสายตาคนตัวเล็กแล้ว หลบซ้อนและรอคอย ไม่รู้ทำไมถึงนึกห่วงใยสุขภาพลำคอนักดนตรีข้างถนนขึ้นมา ยืนมองอยู่นานไม่เห็นเด็กคนนั้นดื่มน้ำเลยสักอึก

                น้ำอัดลมจากตู้กดอัตโนมัติเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดในเวลานั้น

                เขาเดินไปใกล้เด็กหนุ่มจนได้ยินเสียงนั้นร้องเพลง เพลงที่เขาได้ยินเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนในเนื้อร้องที่แปลกไป

                “คุณเปลี่ยนเนื้อร้อง?”

                ความสงสัยถูกโพล่งออกไปแบบไม่รู้ตัว เขามองเจ้าของผมสีบลอนด์เงยหน้าขึ้น ยิ้มสดใสเหมือนรู้ว่าเป็นเขา เด็กหนุ่มยืนขึ้นเต็มความสูงละมือออกจากซิปของกระเป๋า แต่ไม่รับเครื่องดื่มในมือเขาไป

                พึ่งสังเกตว่าอีกคนตัวเล็กกว่าเขาขนาดนี้..

                “แล้วมันแย่เหรอครับ?” คำตอบคือคำถามที่ถามเขากลับ ที่ฟังดู..มันไม่แย่เลยสักนิด กลับกันมันฟังดูลงตัวกว่าครั้งแรกที่ได้ยินเสียอีก รอยยิ้มของเขาจึงเป็นคำตอบที่ดีที่สุด

                เขาจำใจต้องถือวิสาสะเอากระป๋องน้ำอัดลมยัดใส่มือเล็กในที่สุด เพราะจากที่ฟังดูเสียงของคนตัวเล็กแหบลงเล็กน้อย และจำเป็นต้องโกหกออกไปเพื่อไม่ให้คนตัวเล็กรู้ว่าเขาแอบมองมาตั้งแต่ต้น

                “ผมไปทานข้าวเย็นมาแล้วยังเห็นคุณพึ่งเก็บของเลยซื้อมาให้ ถือซะว่าผมตอบแทนคุณที่แต่งเพลงนี้ให้ผม”

                ถึงจะให้เงินไปแล้วแต่เขารู้ดีว่ามันไม่พอสำหรับเพลงเพลงหนึ่งหรอก แค่นี้มันไม่พอ แต่ขอเสนอของเด็กหนุ่มคนนั้นเขาทำให้ไม่ได้

                “งั้นคุณก็ตอบแทนผมด้วยการมาดูผมทุกวันสิ” ฟังดูเอาแต่ใจแต่ก็ไม่ได้ทำให้น่ารักน้อยลง แต่ถึงแม้อยากทำให้แค่ไหนเขาก็คงไม่กลับมาเดินบนถนนสายนี้อีกแล้ว ถึงมาก็ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันไหม จึงได้แต่ปฏิเสธออกไปแล้วกล่าวลา

                ก็แค่นักดนตรีข้างถนนเพียงคนเดียวที่เขารู้สึกถูกชะตาด้วยก็แค่นั้น

.

.

                แจ็คไม่คิดว่าจะได้เจอนักดนตรีคนนั้นอีกกระทั่งวันถัดมา หน้าคอนโดของเขาระหว่างที่เขากำลังออกไปทำงานเขาเห็นร่างเล็กยืนอยู่ เจ้าเด็กคนนั้นยังคงร่าเริงและกำลังกอดเกากีตาร์ที่ดูเหมือนเป็นคู่หูไว้ในอ้อมแขนเหมือนเมื่อวานไม่มีผิดเพี้ยน

               สิ่งที่ดูแปลกไปก็คงเป็นแว่นตาที่อยู่บนหน้านั่นล่ะมั้ง

                “อ้าวคุณ อยู่ที่นี่เหรอ?”

                เด็กหนุ่มหยุดมองไปรอบๆแล้วเอ่ยทักแจ็คที่ยืนมองอยู่ ยกแว่นขึ้นคาดผมแล้วยิ้มสดใสแข่งกับแสงอาทิตย์ให้เขา ชายหนุ่มพยักหน้าเล็กน้อย ทั้งที่คิดว่าจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วแท้ๆ

                “แล้วทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ”

                “ก็แค่กำลังจะไปเรียน แล้วจู่ๆเนื้อเพลงก็แวบมาในหัวก็เลยหยุดเล่น..”

                แปลกคน..

                “แล้วทำไมไม่จดใส่กระดาษไว้”

                เด็กหนุ่มเลิกคิ้วเล็กน้อย พร้อมๆกับยักไหล่ “ผมไม่ชอบจด ใช้กล้ามเนื้อกับเสียงมันจำง่ายกว่า”

                แปลกคนจริงๆ

                “เดี๋ยวก็ไปเรียนสายหรอก”

                แจ็คขมวดคิ้วให้กับความคิดของเด็กหนุ่ม พูดออกไปเหมือนตัวเองเป็นผู้ปกครองทั้งที่ไม่ได้รู้จักกันด้วยซ้ำ ก็ไม่แปลกที่คนตัวเล็กทำหน้ายุ่งทันทีที่เขาพูดจบ

                “ยุ่ง”

                ถึงจะถูกพูดใส่แบบนั้นก็เถอะ แต่แจ็คไม่ยักโกรธกลับกันเขาหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เห็นหน้าของเด็กหนุ่มทำหน้ายู่เหมือนเห็นลูกแมวตัวเล็กๆกำลังขู่ฟ่อหวงของเล่นยังไงยังงั้น หมดมาดนักดนตรีคนเก่งที่สาวๆเหลียวตามองกลายเป็นเด็กชายตัวเล็กน่ารักน่าเอ็นดูในสายตาเขาไปซะงั้น

                “ฮ่าๆๆ ขอโทษครับ” ได้แต่ขอโทษไปส่งๆให้อีกคนอมลมไว้ในแก้มจนป่องเป็นลูกบอลลูกเล็กๆ “จะไปไหนก็ไปไหนก็ไปเลยคุณอะ สายแล้วๆๆ”

                แหนะ ประชดอีก แจ็คได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ

                “รู้แล้วครับ ไปแล้วนะ”

                แล้วก็ส่งนิ้วกลางมาแสกหน้าให้มาที หยาบคายจริงๆ แต่ก็ไม่ได้โกรธอีกนั่นแหละ รู้สึกสบายใจซะเปล่าที่ได้เห็นหน้าตาน่ารักแบบนั้นบูดบึ้งพอๆกับเห็นรอยยิ้มสว่างนั้นนั่นแหละ

                จะว่าไป..เขารู้สึกชอบทุกอย่างของเด็กคนนี้เลยรึเปล่านะ

                “นี่คุณ”

                “หืม?”

                ในขณะที่แจ็คก้าวออกมาจากตรงนั้น เสียงของเด็กคนนั้นก็หยุดเขาไว้ แน่นอนเขาห้ามไม่ให้ตัวเองตอบรับไม่ได้และห้ามไม่ให้หันไปมองใบหน้านั้นได้ด้วย

                “กลับตอนไหน” ชายหนุ่มเอียงใบหน้าเล็กน้อย เลิกคิ้วไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจว่าถามทำไม

                “จะได้มารอ”

                เขายิ้มอีกครั้ง เป็นเช้าที่เขายิ้มเยอะที่สุดในรอบยี่สิบปีได้เลยมั้ง

Talk : บอกไว้ตรงนี้ว่าเราจะดำเนินเรื่องไปช้าๆ แบบช้ามากกกกกกกกกกกกกกก อยากให้คุณอย่าพึ่งเบื่อคุณนักดนตรีกับผู้ชมของเขาเลยนะคะ เราไม่อยากรีบ เคยรีบแล้วพาออกนอกทะเล(ใช่ค่ะ เรื่องสั้นเราก็เป็น) ให้เวลาเราหน่อยเน้อ

ติชม #lovesongsJLTGC ด่า เมนชั่นทวิต @PPZKB

ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านนะคะ

-รักส์-