Title : Street Love Songs

RPS (Dunkrik Cast)

Paring : Jack L. x Tom GC. etc.

AU

Track 1.

ท่ามกลางผู้คนที่สัญจรไปมาบนท้องถนนยามเย็นเสียงของผู้มีความสามารถทั้งหลายกลายเป็นเสียงกระซิบแผ่วเบาแต่ดึงดูดให้หยุดนิ่ง

ผู้คนมากหน้าหลายตาหลากความสามารถต่างงัดของที่พวกเขาเก็บไว้มาโชว์ให้ผู้คนได้เห็น บ้างร้องเพลง บ้างเล่นดนตรี บ้างก็ทั้งร้องทั้งเล่น แม้จะไม่เยอะจนเสียงของพวกเขาปะปนกันแต่ก็ทำให้ทางเดินที่แสนวุ่นวายนี้ไม่น่าเบื่อ

พวกเขาต่างหวังแค่ให้ใครสักคนเห็นความสามารถที่เก็บงำ หวังให้ใครสักคนหยุดดู อยากที่จะมอบความหวังให้ใครสักคน อาจจะใช่พวกเขาต้องการเงินด้วย แต่เหนือสิ่งอื่นใดคือใครสักคนเท่านั้น ใครสักคนที่เห็นพวกเขา

ท่ามกลางเสียงอึกทึกเสียงเสียงทุ้มใสของเครื่องดนตรีประเภทสายดังก้องกังวานอยู่ข้างทางที่ผู้คนสัญจร แต่น้อยคนนักจะสนใจเสียงนั้น หรือเด็กหนุ่มเจ้าของกีตาร์โปร่งที่ยืนเกาเส้นสายทั้งหกอย่างสบายอารมณ์พร้อมเสียงฮึมฮัมในลำคอคลอท่วงทำนองที่ตนเล่นสลับจังหวะเคาะไม้เนื้อดีของเครื่องดนตรีตัวเก๋า ด้านหน้ามีกระเป๋าใส่เจ้าเสียงทุ้มเปิดไว้อยู่ในนั้นมีเหรียญอยู่ไม่กี่เหรียญแทบนับได้หากมองเพียงแค่เสี้ยววิ

แน่นอนผู้รับอย่างเขาไม่ได้สนใจจำนวนเงินนั้นเท่าไหร่ ก็แค่พอใจที่จะทำ และหวังเพียงอย่างเดียวให้ใครหยุดสนใจเสียงของเขา

การยืนมองผู้คนเดินไปมาด้วยสีหน้าต่างๆ ทำให้ทอม กลินน์คาร์นี่ย์เพลิดเพลินไปกับการคิดเพลงในหัว แต่งเองบ้าง เอาของคนอื่นมาร้องบ้าง ทุกเสียงของเขามีแรงบันดาลใจมาจากผู้คนเหล่านี้ บางคนสนองด้วยการยิ้มให้ บางคนก็เขินอาย บางคนชักสีหน้าไม่พอใจ ล้วนแล้วแต่ถูกเก็บอยู่ในความทรงจำ แต่น้อยคนนักที่จะหยุดดูเขาร้องเพลงให้จนจบ

และผู้ชายผมบลอนด์ตรงหน้าคือหนึ่งในส่วนน้อยนั้น

ใบหน้าขาวแต่งแต้มไปด้วยรอยแดง ทอมมั่นใจว่าเขาคนนั้นพึ่งผ่านการร้องไห้มา มันไม่ยากเลยที่จะคาดเดาว่าเพราะอะไร ผู้ชายจะมีกี่เหตุผลกันที่จะร้องไห้

ทอมเดาว่าเพราะเขาสูญเสียคนรัก..

บทเพลงที่เด็กหนุ่มเลือกคงจะเป็นบทเพลงปลอบใจสักเพลง

ทอมเอียงใบหน้าเล็กน้อย มุมปากทั้งสองเริ่มโค้งขึ้น แย้มยิ้มให้คนที่ดูเศร้าคนนั้นก่อนที่ปลายนิ้วจะสัมผัสสายกีตาร์ที่เล็กที่สุดแล้วดีดลงเบาๆไล่ระดับเสียงเป็นท่วงทำนองช้าๆ เพียงเสี้ยววิเขายิ้มในขณะที่ดวงตาของคนข้างหน้าเบิกขึ้นจนเห็นสีตาที่ต้องแสงไฟชัดเจน มันเป็นสีฟ้าสว่างจนทอมถูกสะกดไปชั่วครู่ เด็กหนุ่มสูดลมหายใจ ก่อนจะให้จังหวะตัวเองโดยการเคาะนิ้วกับตัวเครื่องดนตรีเคลื่อนมืออีกข้างไปตามคอร์ส แล้วทำนองสนุกสนานก็ดังขึ้นพร้อมเสียงร้องที่เป็นเอกลักษณ์ขับร้องเนื้อเพลงที่แต่งขึ้นเองโดยไม่จำเป็นต้องเขียนลงกระดาษ

เนื้อเพลงไม่ได้สละสลวยและท่วงทำนองไม่ได้ไหลลื่น ทำให้ผู้คนที่เดินผ่านไปมาขมวดคิ้ว แต่กับเขา ผู้ชายคนนั้นที่ยืนดูนักดนตรีเปิดหมวกด้วยท่าทางเศร้าสร้อยคนนั้นกลับยิ้มรับบทเพลงนั้น         มองเด็กหนุ่มตัวเล็กๆโยกคลอไปกับเพลงของตัวเองด้วยความรู้สึกที่แปลกไป

แค่เพียงไม่กี่นาทีพวกเขาสบตากันนับครั้งไม่ถ้วน และยิ้มให้กันแบบไม่มีความหมาย

ท่ามกลางผู้คนที่สัญจรไปมา พวกเขาได้ยินเสียงเครื่องดนตรีสายตัวนั้นดังกว่าเสียงเครื่องยนต์

“ขอบคุณครับ”

เมื่อบทเพลงจบลงทอมกล่าวขอบคุณพร้อมโค้งให้ผู้ชมเพียงคนเดียว น้อมรับเสียงปรบมือแปะๆของเขาคนนั้นก่อนเงยหน้ายิ้มให้กว้างที่สุดเท่าที่จะกว้างได้

ธนบัตรใบใหม่เอี่ยมถูกวางทับด้วยเหรียญในกระเป๋ากีต้าร์โดยผู้ชายคนนั้น

“เพราะมากครับ ขอบคุณนะ”

เสียงนุ่มกับสำเนียงแปล่งๆทำให้คนได้ยินใจกระตุก ทอมยืนมองเขาคนนั้นหายไปลับสายตาก่อนจะก้มลงหยิบธนบัตรใบใหม่นั้นขึ้นมา

ยิ้มให้กับตัวเองแบบไม่มีเหตุผล และเก็บรอยยิ้มเศร้าของชายคนนั้นในรูปแบบความทรงจำส่วนลึกภายในใจ สัญญากับตัวเองว่าห้ามลืมผู้ชมคนนั้นเป็นอันขาด

.

.

เวลาล่วงเลยผ่านผู้คนเริ่มบางตาเช่นเดียวกับกลุ่มคนมีความสามารถที่อยู่ละแวกนี้ ทอมนั่งยองๆก้มเก็บกีตาร์ตัวเองเข้ากระเป๋าทรงเดียวกันหลังจากกวาดเศษเหรียญที่อยู่ในนั้นเข้ากระเป๋ากางเกงพร้อมฮัมที่แต่งให้ผู้ชมคนเดียวของเขาในวันนี้ ปรับแก้เนื้อร้องในหัวแล้วให้กล้ามเนื้อจดจำมัน

“คุณเปลี่ยนเนื้อร้อง?”

เสียงของคนคนเดียวที่เขาได้ยินในวันนี้ย้อนกลับมาให้เขาได้ยิน ไม่ต้องเงยหน้าก็รู้ว่าใคร รองเท้าคู่เดิม โค้ทตัวยาวกับเสื้อยืดและกางเกงรัดรูปคุ้นตา ไม่แปลกใจที่จำได้แม่นเพราะเขาพึ่งเห็นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน

เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นพร้อมยกยิ้มให้คนที่ยืนค้ำหัว ตรงหน้ามีกระป๋องน้ำอัดลมที่พราวไปด้วยหยดน้ำ โดยคนถือก็คือเขาคนนั้น

“แล้วมันแย่เหรอครับ?” เขาไม่รับแต่ถามกลับลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แต่ยังสูงไม่เท่าอีกคน เมื่อยืนใกล้ๆทอมเหมือนเด็กตัวเล็กๆ เขาสูงเท่าบ่ากว้าง และเมื่อยืนใกล้ๆก็ยิ่งเห็นดวงตาของอีกคนชัดยิ่งขึ้น

ชายหนุ่มส่ายหน้าน้อยๆแล้วตอบคำถามของทอมด้วยรอยยิ้ม กระป๋องน้ำอัดลมเย็นเฉียบถูกยัดใส่มือเล็กอย่างถือวิสาสะ

“ผมไปทานข้าวเย็นมาแล้วยังเห็นคุณพึ่งเก็บของเลยซื้อมาให้ ถือซะว่าผมตอบแทนคุณที่แต่งเพลงนี้ให้ผม”

ทอมมองเครื่องดื่มในมือก่อนเหลือบมองคนสูงกว่า ลูบกระป๋องอลูมิเนียมไปมาพาลทำให้หยดน้ำที่เกาะอยู่ตามพื้นผิวหยดลงบนพื้นคอนกรีตเป็นวงเล็กๆก่อนจะจางหายไปพร้อมกับเสียงของเขาที่ดังขึ้นมา

“ผมยินดีแต่งให้คุณนะ ไม่ได้อยากรับอะไรเป็นการตอบแทนหรอก”

“แต่มันมีค่านะครับ แค่น้ำอัดลมกระป๋องเดียวไม่พอด้วยซ้ำ”

“งั้นคุณก็ตอบแทนผมด้วยการมาดูผมทุกวันสิ” ทอมไม่คิดว่าเขาจะกล้าพูดอะไรแบบนั้นใส่คนแปลกหน้าที่มีความสัมพันธ์แค่นักดนตรีเปิดหมวกกับผู้ชมขาจร เขากลั้นใจและหลบตาไล้นิ้วไปตามตัวอักษรคดเคี้ยวของชื่อยี่ห้อน้ำอัดลมนั้นช้าๆก่อนจะยกมืออีกข้างขึ้นมาเปิดมัน เสียงแกร็กดังขึ้นก่อนตามด้วยเสียงซู่เบาๆ เด็กหนุ่มถอนหายใจออกช้าๆช้อนตามองคนที่ยืนนิ่ง ดวงตาสีฟ้าหน้าร้อนมองเขาด้วยสายตาเหมือนสุนัขตัวโตๆกำลังสงสัยอะไรสักอย่างทำให้เขาต้องยื่นกระป๋องน้ำกระป๋องนั้นคืนไปแล้วตัดสินใจพูดอะไรบางอย่างออกไป

“ถ้าตกลงจะตอบแทนผมด้วยวิธีนั้นก็เอาคืนไป”

ชายหนุ่มเจ้าของผมสีสตรอว์เบอร์รี่บลอนด์ยกยิ้มตาหยี ริมฝีปากหยักโค้งขึ้นจนสร้างรอยบุ๋มข้างแก้มทั้งสองข้าง เป็นยิ้มที่ไม่มีเค้าความเศร้าให้เห็นแม้แต่นิดแต่ประโยคถัดมาทำให้ทอมต้องหดมือกลับและกล่าวลาผู้ชมเพียงคนเดียวของเขา

“ผมทำแบบนั้นไม่ได้ ขอโทษนะครับ เก็บไว้ดื่มเหอะนะเสียงคุณเริ่มแหบแล้ว”

“ตามนั้น ขอบคุณนะครับ”

“ผมสิต้องขอบคุณ ลาก่อนนะครับ”

ทอมมองแผ่นหลังกว้างนั้นหายไปลับสายตาอีกครั้งได้แต่ถอนหายใจใส่กระป๋องน้ำอัดลมในมือ ยกขึ้นดื่มจนหมดภายในรวดเดียวก่อนปามันลงถังขยะที่อยู่ใกล้ๆ

ก็แค่ผู้ชมคนเดียว..

เด็กหนุ่มคิด

Talk : ในที่สุดก็ออกมาแบบห้ามในไม่อยู่หลังจากวอแวในทวิตว่าอยากอ่านพล็อตแบบนี้ แต่ก็งอกออกมาเอง แงงงง เอาจริงๆเราไม่ค่อยกล้าเขียนเรื่องยาวเท่าไหร่เพราะชอบพาออกทะเล (ที่จริงเรื่องสั้นก็เป็น) แต่แบบไม่ไหวแล้ว เห็นยัยน้องทอมกีตาร์แล้วทนไม่ไหวอีกต่อปัยยย แต่ต้องขอออกตัวก่อนว่าเราไม่ค่อยรู้เรื่องเพลง หรือ เรื่องดนตรีเท่าไหร่ ถ้าผิดพลาดประการใดต้องขออภัยไว้นะที่นี้ด้วยนะคะ ส่วนเรื่องชื่อนั้นนนนน ไม่มีอะไร เราแค่คิดไม่ออก แหะ

สามารถติชมและก่นด่าได้ที่ #lovesongsJLTGC (ขออภัยในความสิ้นคิดด้วยค่ะ) หรือ เมนชั่นไปด่าได้ในทวิต @PPZKB ค่ะ

ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านนะคะ

-รัก-