เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Dear Diary -- No. XX Diary of Zhalalamzzhalalamz
ความภาคภูมิใจที่แสนเล็กจ้อย
  • ..
    ..

    วันที่ 29 เดือนมิถุนายน 2559
    สามทุ่มกว่าๆ



    ฉันนั่งเล่นอินเตอร์เน็ตไปเรื่อยเปื่อยหลังเลิกงาน พร้อมปล่อยเวลาให้ผ่านไปจนกว่าจะถึงเวลานอน เป็นอย่างนี้มา 11 เดือนแล้ว

    เมื่อปีที่แล้ว ฉันเป็นเด็กหนุ่ม (?) เรียนจบคณะวิทยาศาสตร์ประยุกต์ สาขาเคมีอุตสาหกรรมแบบหมาดๆ ยังไม่แห้ง หางานทำอย่างมุมานะ เพื่อหวังว่าวันนึงฉันจะได้แสดงความสามารถ มีเงินใช้จ่ายในชีวิตประจำวัน และนำเอาความรู้ที่ฉันได้มาจากมหาวิทยาลัยอย่างน้อยนิด (เพราะตัวฉันเอง) ไปใช้ในการทำงาน

    ใช่ ฉันหวังว่าจะทำแบบนั้น

    เมื่อวันที่ฉันก้าวเข้าสู่การทำงานในฐานะ พนักงาน เต็มตัวครั้งแรก ฉันรู้สึกตื่นเต้นไปหมด และพบว่าไม่สามารถปรับตัวกับสภาวะใหม่นี้ได้ในทันที

    ฉันรู้สึกเหมือนฉันไม่สามารถเข้ากับคนในนั้นได้ ฉันไม่ชินกับการใส่หน้ากากในการสนทนากันตลอดเวลา ฉันรู้สึกเหมือนแต่ละคำพูดของคนรอบข้างที่ฉันได้ยินมักแฝงไปด้วยคำพูดจาที่ไม่รื่นรมย์

    ซึ่งเพื่อนสนิทของฉันที่ทำงานที่เดียวกัน แต่คนละแผนก ก็รู้สึกเช่นกัน

    ระหว่างการเดินทางของชีวิต ฉันยอมรับว่าฉันก็โลกสวยและคิดว่าทุกคนเป็นคนจิตใจดี

    แต่ไม่เลย มันไม่ใช่แบบนั้น

    มันเป็นโลกที่ต่างคนต่างปัดสิ่งที่ไม่อยากทำออกจากตัว ใครหน้าด้านอยู่ได้ก็อยู่ไป ใครไม่ช่วยทำอะไร 1 ครั้งกลายเป็นไอ้แล้งน้ำใจ ซึ่งคนพูดนั่นก็ไม่ได้ช่วยคนอื่นนักหนา แถมเกี่ยงคนอื่นทำอีกต่างหาก

    ฉันจำได้ว่าอาจารย์เคยสอนฉันว่า งานมี 2 อย่าง มีทั้ง Value และ Non-Value

    งานที่มี Value คืองานที่ประทับอยู่ใน Job description ของเรา หน้าที่หลักของเรา เราเป็นนักเคมีในห้องแลป หน้าที่ก็คือทดลอง และพัฒนาสูตรสินค้าให้ตรงตามความต้องการของตลาดและลูกค้า

    งาน Non-Value คืองานที่ไม่เกี่ยวข้องกับด้านบน แต่ต้องทำเพราะโดยมากมักเป็นงานส่วนรวม แต่งานส่วนนี้ที่ทุกคนมักเกี่ยงกันทำ โดยใช้เหตุผลว่าฉันมีงานมากเหลือเกิน

    และฉันก็มักจะถูกโยนงาน Non-Value มาให้ทำโดยที่เต็มใจบ้างและไม่เต็มใจบ้าง เนื่องจากอายุยังน้อย และประสบการณ์น้อย

    สิ่งที่ฉันอยากบ่นคือ ในการทำงาน แน่นอนว่ามันเป็นงานเพียงเสี้ยวเดียวของการเรียนปริญญาตรีในมหาวิทยาลัย ที่สอนอย่างกว้างๆ เพื่อให้นักศึกษาเห็นภาพของขอบข่ายที่เราสามารถทำงานได้ และฉันก็ได้เข้ามาสู่จุดนึงในแขนงวิชา

    มันยิ่งทำให้ฉันรู้ว่า ความพยายามตลอด 4 ปีที่ร่ำเรียนวิชามา 140 หน่วยกิต ฉันได้ใช้จริงไม่ถึง 10 หน่วยกิต

    10 หน่วยกิตนั้นคือ สหกิจศึกษา 1 และสหกิจศึกษา 2 และวิชา Surface coating ที่เกี่ยวข้องกับงานที่ฉันทำ

    มันยิ่งทำให้ฉันแทบจะลืมความภาคภูมิใจขณะรับใบปริญญาบัตรที่เป็นระยะเวลาเพียงเสียวนาที ยิ่งทำให้รู้สึกว่าการศึกษาต่อในปริญญาโท เพื่อนำเอาความรู้มาเสริมในการทำงานนั้นแทบไม่จำเป็น

    กลายเป็นว่าการเรียนปริญญาโทสำหรับเราคือหนทางการเพิ่มเงินเดือนอย่างก้าวกระโดดก็แค่นั้น

    นี่สินะที่พี่ๆ เค้าบอกว่า ถ้าพี่แชมป์อยากเรียนต่อให้เรียนเลยนะ อย่าออกมาทำงาน

    เราคิดว่ามันไม่ใช่ความขี้เกียจ แต่มันคือความรู้สึกที่ว่า ฉันไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะไปลำบากตรากตรำนั่งอ่านเปเปอร์เป็นสิบเป็นร้อยอีกครั้ง ประสาทเสียกับสิ่งต่างๆ ไปเพื่อรับเงินเดือนเพิ่มอีกไม่ถึงหนึ่งหมื่นบาทต่อเดือน

    ฉันได้แต่รู้สึกว่า ความภูมิใจในตอนนั้นมันช่างเล็กจ้อยเสียเหลือเกิน

    อย่างน้อยความภาคภูมิใจที่ยังเหลืออยู่ตอนนี้ คือคการที่สามารถดูแลตัวเองได้ ไม่ทำให้พ่อแม่เป็นห่วง

    เราสามารถภูมิใจกับมันได้รึเปล่านะ?

    ZhalalamZ

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in