เวลานอนของเรานั้นต่างจากคนอื่น นอนเช้า ตื่นเที่ยงโดยประมาณ ดังนั้นการดูแลวายตอนกลางคืนสำหรับช่วงอาทิตย์แรกนั้นไม่ใช่ปัญหา แค่เหนื่อยกว่าปกตินิดหน่อย /ขอบตาดำปี๋

ชูการ์ไกรเดอร์เป็นสัตว์นอนกลางวัน เราให้เขานอนในตะกร้าที่ีมีผ้าปู และถุงเท้าเด็กหนึ่งข้าง กลางวันเราปล่อยให้เขานอน มีไปกวนบ้างเพราะอยากรู้อยากเห็น วายก็ร้อง "แว้ก ๆๆๆๆๆๆ" ใส่จนเป็นปกติ

ตกกลางคืนถึงเวลาเตรียมของกิน เนื่องจากเราไม่ได้เตรียมพวกเนื้อสัวต์ไว้เลยให้วายกินผลไม้ก่อน 'ผลไม้ตระกูลเบอร์รี่เป็นของโปรดของชูการ์' ในอินเตอร์เน็ตหลาย ๆ แห่งเขียนไว้แบบนั้น บ้านเรามีมัลเบอร์รี่อะไรมันจะลงตัวขนาดนี้ เราเอามัลเบอร์รี่ให้เขาสองลูก ใส่ไว้ในถาด (มันคือที่รองแก้ว) แล้วใส่ไว้ในตะกร้า แล้วก็ที่ดูดน้ำติดไว้ข้าง ๆ พอตีสองก็ได้ยินเสียงก๊องแก๊งดังมาจากตะกร้า น้องวายตื่นจากนิทราโดยที่ไม่ต้องมีเจ้าชายมาจุมพิตแล้ว

วายกินมัลเบอร์รี่เอง กินเยอะด้วยเพราะคืนแรกเขากินไปนิดเดียว จากที่สังเกตวายชอบกินผลไม้หวาน ไม่เอาเปรี้ยว มัลเบอร์รี่ที่ให้มีแต่ลูกดำล้วนไม่มีแดงปน เคยเก็บแบบที่เป็นสีดำปนแดงให้เขา ไม่กินค่ะแม่... เลือกกินเหลือเกินลูก 

สองลูกหมดไป เราไปเอามาเพิ่มให้ วางไว้ในถาดเหมือนเดิม และเราก็นอน แต่... ไม่ได้นอน วายจะเล่น การปิดตะกร้าไม่ให้เขาออกมานั้นนอกจากจะทรมานเขาแล้วยังทรมานเราอีกด้วย โอเค ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ไม่ได้นอนอีกสักคืนแล้วกัน 

เราปล่อยวายออกจากตะกร้า คราวนี้วิ่งไปทั่วห้องเลยค่ะ ปีนผ้าม่าน ปีนตู้เสื้อผ้า ไต่ผ้าพันคอ ที่ไหนที่สามารถไปถึงได้วายไปหมด คืนนั้นเราเฝ้าเขาเล่น วายวิ่งเล่นได้สักประมาณชั่วโมงกว่า ๆ ก็กลับมานอน ตอนนั้นเราก็สงสัยว่ากินแค่นี้เองเหรอ? จะนอนต่อจริงดิ? ที่ไหนได้ สักตีสี่เกือบตีห้า ตะกร้าสั่นอีกแล้ว... 

มัลเบอร์รี่อีกลูกโดนแทะไปแล้ว ส่วนวายก็มาห้อยหัวอยู่ตรงฝาตะกร้า และก็ไม่ได้นอนอย่างที่คิด ปล่อยเขาออกมาเล่น เราก็ฟัดบ้างหอมบ้าง วันนี้ยังโดนกัดแต่แค่ครั้งเดียว ส่วนเรื่องการขู่ก็เหมือนเดิม ขู่เหมือนเดิม 

ตีห้ากว่าแล้ว วายยังไม่เลิกเล่น หนังตาเราใกล้บรรจบกันเต็มที สุดท้ายก็ยัดตัวเข้าผ้าห่ม ปิดไฟแล้วนอน ส่วนวายก็ปล่อยให้เขาเล่นไป เราเป็นคนตื่นง่าย ถ้านอนทับแล้ววายดุ๊กดิ๊กยังไงก็รู้ ตอนนั้นก็หวังว่าเขาจะไม่มาเล่นแถวที่นอน 

เราตื่นตอนเที่ยงแล้ว หาวายไม่เจอ ไม่กลับมานอนในตะกร้า มัลเบอร์รี่ลูกสุดท้ายก็โดนแทะไปเรียบร้อย สรุปคือมื้อนั้นให้มัลเบอร์รี่ไปทั้งหมดห้าลูก เขากินไม่เกลี้ยงนะคะ เหลือเศษ ๆ ที่เขาไม่ชอบและสะบัดทิ้งไว้อยู่ในตะกร้า เราก็เรียกเขา แน่นอนว่าน้องวายสายสะดิ้งในวันที่สองยังจำชื่อตัวเองไม่ได้ ลุกจากที่นอนเดินผ่านลิ้นชักเสื้อผ้า เสียงขู่ลอดออกมา จริง ๆ เสียงก็ไม่เบาหรอกค่ะ "แว้ก ๆๆๆๆๆๆๆๆ" เราเลยเปิดลิ้นชักดู วายนอนอยู่ในนั้น ซุกเสื้อผ้าอย่างมีความสุข เราจับเขามานอนในตะกร้าเหมือนเดิม คลุมผ้า เอาเสื้อปิดตะกร้าให้มืดอีกที เท่านี้เป็นอันเรียบร้อย

เรื่องราวในวันที่สองที่ได้อยู่กับวายก็ประมาณนี้ค่ะ เริ่มปรับตัวได้แล้วทั้งตัวชูการ์และเราเอง แต่ก็ยังไม่วางใจให้เขานอนที่อื่นนอกจากในตะกร้า (กลัวเหยียบ) ไดอารี่รายวันคงมีแค่สองวันแรกนี้ คราวหน้าจะเป็นเรื่องของกินในช่วงที่ปรับตัวกันได้แล้ว 

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ #น้องวายสายสะดิ้ง

little2413 ♥